Loading AI tools
polski polityk, wicepremier w II rządzie Mateusza Morawieckiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ⓘMariusz Błaszczak (ur. 19 września 1969 w Legionowie) – polski polityk, samorządowiec i historyk.
 Mariusz Błaszczak (2015) | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1969 |
|---|---|
| Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości | |
| Okres |
od 13 listopada 2023 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres |
od 22 czerwca 2022 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister obrony narodowej | |
| Okres |
od 9 stycznia 2018 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw wewnętrznych i administracji | |
| Okres |
od 16 listopada 2015 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości | |
| Okres |
od 3 sierpnia 2010 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister-członek Rady Ministrów | |
| Okres |
od 27 marca 2007 |
| Przynależność polityczna | |
| Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów | |
| Okres |
od 31 października 2005 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 | |
| Odznaczenia | |
  | |
Poseł na Sejm VI, VII, VIII, IX i X kadencji (od 2007), przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości (2010–2015, od 2023). Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2005–2007), minister-członek Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego (2007), minister spraw wewnętrznych i administracji w rządzie Beaty Szydło i pierwszym rządzie Mateusza Morawieckiego (2015–2018), minister obrony narodowej w pierwszym, drugim i trzecim rządzie Mateusza Morawieckiego (2018–2023), wiceprezes Rady Ministrów (2022–2023).
Syn Lucjana i Danuty[3]; jego ojciec pracował w fabryce FSO na Żeraniu[4]. Ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego z tytułem zawodowym magistra historii uzyskanym w 1995 na podstawie pracy zatytułowanej Opinie szlachty województw poznańskiego i kaliskiego wobec polityki zagranicznej Rzeczpospolitej w latach 1587–1611, której opiekunem był Jarema Maciszewski[5]. Odbył podyplomowe studia w Uniwersytecie Warszawskim z zakresu samorządu terytorialnego i rozwoju lokalnego (1997) oraz w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego w zakresie zarządzania w administracji (2006). Był słuchaczem IX promocji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej (2001).
Należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów i Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej. Był członkiem Porozumienia Centrum, następnie przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości. Zasiadł m.in. w zarządzie regionu mazowieckiego oraz radzie politycznej tej partii.
Po studiach pracował w administracji samorządowej w Urzędzie Miasta Legionowo[6]. W latach 2001–2003 zasiadał w radzie nadzorczej Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej „Legionowo”[7]. W wyborach samorządowych w 2002 był kandydatem Komitetu Wyborczego Wyborców Sprawiedliwość Prawo i Samorządność na stanowisko prezydenta Legionowa[8], w głosowaniu uzyskał 11,02% głosów i nie wszedł do II tury[9]. W latach 2002–2004 pełnił funkcję zastępcy burmistrza warszawskiej dzielnicy Wola. W grudniu 2004 objął stanowisko burmistrza Śródmieścia.
W wyborach w 2005 bezskutecznie kandydował do Sejmu z warszawskiej listy PiS[10]. 31 października 2005 premier Kazimierz Marcinkiewicz powołał go na stanowisko szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Pełnił tę funkcję również w rządzie Jarosława Kaczyńskiego do 4 listopada 2007. W latach 2006–2007 zasiadał także w sejmiku mazowieckim. 27 marca 2007 został powołany na stanowisko ministra-członka Rady Ministrów (tzw. ministra bez teki) w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. 7 września tego samego roku odwołano go z tej funkcji z jednoczesnym powołaniem na sekretarza stanu w KPRM przy zachowaniu stanowiska szefa kancelarii. Od 11 września do 16 listopada 2007 ponownie był ministrem bez teki.
W wyborach parlamentarnych w tym samym roku z ramienia Prawa i Sprawiedliwości uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu podwarszawskim 10 061 głosów. W marcu 2009 został rzecznikiem prasowym KP PiS, a 3 sierpnia 2010 przewodniczącym klubu parlamentarnego tej partii[11]. W wyborach w 2011 uzyskał reelekcję liczbą 44 319 głosów[12]. Utrzymał także stanowisko przewodniczącego KP PiS w Sejmie VII kadencji.
W 2015 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 73 139 głosów[13]. 16 listopada tego samego roku powołany na ministra spraw wewnętrznych i administracji w rządzie Beaty Szydło[14]. 11 grudnia 2017 objął to stanowisko w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego[15]. 9 stycznia 2018 został odwołany z funkcji ministra spraw wewnętrznych, a następnie tego samego dnia mianowany nowym ministrem obrony narodowej w miejsce Antoniego Macierewicza[16].
W sierpniu 2018 jego publiczne wypowiedzi w TV Trwam odnośnie do parady równości w Poznaniu część mediów i komentatorów określiła jako homofobiczne i stanowiące mowę nienawiści[17][18].
W wyborach w 2019 Mariusz Błaszczak z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję, otrzymując 135 189 głosów[19]. 15 listopada 2019 objął ponownie urząd ministra obrony narodowej, wchodząc w skład drugiego rządu dotychczasowego premiera[20]. 22 czerwca 2022 powołany dodatkowo na stanowisko wicepremiera[21], zastępując odchodzącego z rządu Jarosława Kaczyńskiego[22].
Funkcję wiceprezesa Rady Ministrów pełnił do 21 czerwca 2023[23]; ustąpił razem z innymi wicepremierami w związku z ponownym wejściem Jarosława Kaczyńskiego do rządu[24][25][26]. Podczas zajmowania stanowiska wicepremiera kierował również Komitetem Rady Ministrów do spraw Bezpieczeństwa Narodowego i spraw Obronnych[23].
W wyborach w 2023 po raz piąty z rzędu uzyskał mandat poselski (z wynikiem 127 578 głosów)[27]. W listopadzie tegoż roku ponownie objął funkcję przewodniczącego klubu parlamentarnego swojego ugrupowania[28]. 27 listopada 2023 powołany na ministra obrony narodowej w trzecim gabinecie Mateusza Morawieckiego[29]. Ponownie został też przewodniczącym Komitetu Rady Ministrów do spraw Bezpieczeństwa Narodowego i spraw Obronnych[23]. Z administracji rządowej odszedł 13 grudnia 2023. W Sejmie X kadencji został członkiem Komisji Obrony Narodowej[30]. W październiku 2024 powołany na przewodniczącego Komitetu Wykonawczego PiS[31].
W 2019 odznaczony Krzyżem Wielkim Komandorskim Orderu „Za zasługi dla Litwy”[32]. W 2022 został uhonorowany ukraińskim Orderem „Za zasługi” I klasy[33].
W 2016 został wyróżniony Medalem Pamiątkowym XXV-lecia NSZZ Funkcjonariuszy Straży Granicznej[34] oraz Krzyżem „Golgota Wschodu”[35].
30 maja 2017 postanowieniem nr 11/OP/2017 MSWiA, podpisanym przez wiceministra Jarosława Zielińskiego, został odznaczony Złotą Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”[36]. Następnego dnia, po zapytaniu ze strony mediów[37], Jarosław Zieliński postanowieniem nr 12/OP/2017 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji uchylił tę decyzję[38] wobec odmowy przyjęcia odznaki.
W 2018 z racji objęcia urzędu ministra otrzymał odznakę okolicznościową Ministerstwa Obrony Narodowej[39].
W 2022 został wyróżniony nagrodą „Człowiek Wolności”, przyznaną przez redakcję tygodnika „Sieci”[40]. W 2023 przyznano mu tytuł Człowieka Roku tygodnika „Wprost” (za 2022)[41].
| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 1993 | Porozumienie Centrum | Sejm II kadencji | nr 2 | 449 (0,17%) [42] | |
| 2005 | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm V kadencji | nr 19 | 869 (0,11%)[10] | |
| 2007 | Sejm VI kadencji | nr 20 | 10 061 (2,18%) [43] | ||
| 2011 | Sejm VII kadencji | 44 319 (9,85%)[12] | |||
| 2015 | Sejm VIII kadencji | 73 139 (14,91%)[13] | |||
| 2019 | Sejm IX kadencji | 135 189 (22,58%)[19] | |||
| 2023 | Sejm X kadencji | 127 578 (17,46%)[27] | |||
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
