Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Mateusz Morawiecki
polski polityk i bankowiec, premier w latach 2017–2023, wiceprezes partii PiS od 2021 roku, poseł od roku 2019 Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Mateusz Jakub Morawiecki (ur. 20 czerwca 1968 we Wrocławiu) – polski polityk, menedżer i bankowiec. W latach 2017–2023 prezes Rady Ministrów stojący na czele swojego pierwszego, drugiego i trzeciego gabinetu.
Prezes zarządu Banku Zachodniego WBK (2007–2015), członek Rady Gospodarczej przy pierwszym rządzie Donalda Tuska (2010–2012), wiceprezes Rady Ministrów (2015–2017), minister rozwoju (2015–2016), a następnie minister rozwoju i finansów (2016–2018), minister sportu (2019), poseł na Sejm IX i X kadencji (od 2019), minister cyfryzacji (2020–2023), wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości (od 2021), przewodniczący Partii Europejskich Konserwatystów i Reformatorów (od 2025).
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Młodość
Urodził się 20 czerwca 1968 we Wrocławiu[1]. Jest synem chemiczki Jadwigi[2] (1930–2025)[3] oraz fizyka i opozycjonisty Kornela Morawieckiego (przewodniczącego Solidarności Walczącej)[1]. Rodzina ojca pochodziła z warszawskiej Pragi, gdzie urodził się i wychowywał Kornel Morawiecki, który później wraz z żoną zamieszkał we Wrocławiu. Rodzice matki pochodzili ze Stanisławowa, z czasem zamieszkali we Wrocławiu[4]. W 1960 i 1965 urodziły się starsze siostry: Anna i Marta, w 1966 – Magdalena, która zmarła w wieku pięciu miesięcy, a w 1973 – młodsza siostra Maria[5].
Według publicysty Igora Jankego, Morawiecki od 1979 roku pomagał w drukowaniu podziemnego „Biuletynu Dolnośląskiego” w tajnej drukarni w Wilczynie Leśnym pod Wrocławiem[6][7][wymaga weryfikacji?]. Od grudnia 1981 brał udział w akcjach opozycyjnych: malowaniu napisów na murach, zrywaniu flag, rozklejaniu plakatów i ulotek, druku i kolportażu podziemnych pism oraz rozwieszaniu opozycyjnych transparentów. W latach 1983–1986 był wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany w związku z działalnością opozycyjną swojego ojca, który ukrywał się wówczas przed organami ścigania[1]. Od 1986 publikował pod pseudonimami (np. Robert Synowiecki) artykuły w prasie podziemnej, głównie w „Biuletynie Dolnośląskim”. W latach 80. kilkakrotnie został pobity z powodów politycznych i ponownie był przesłuchiwany[4][wymaga weryfikacji?].
Edukacja
W 1987 ukończył IX Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego we Wrocławiu[8], następnie rozpoczął studia na kierunku historia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie w latach 1988–1989 brał udział w strajkach okupacyjnych[4]. Studia te ukończył w 1992[9].
Następnie kształcił się na Politechnice Wrocławskiej i Central Connecticut State University, a w 1995 uzyskał dyplom Master of Business Administration na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. W tym samym roku ukończył studia podyplomowe z prawa europejskiego i ekonomiki integracji gospodarczej na Uniwersytecie w Hamburgu. Studiował także na Uniwersytecie w Bazylei[9] i w Kellogg School of Management przy Northwestern University[10].
Działalność zawodowa
Od 1991 pracował dla spółki Cogito, współtworzył firmy wydawnicze Reverentia i Enter Marketing-Publishing. W 1991 był współzałożycielem, menedżerem i redaktorem pisma „Dwa Dni”[4]. W latach 1992–1995 pracował jako menedżer odpowiedzialny za marketing i finanse w przedsiębiorstwach konsultingowych i wydawniczych. W 1995 odbył staż w Niemieckim Banku Federalnym. W latach 1996–1997 prowadził projekty badawcze w zakresie bankowości i makroekonomii na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem. W 1997 wraz z Frankiem Emmertem opublikował Prawo europejskie, podręcznik z zakresu prawa unijnego i ekonomiki integracji gospodarczej[11]. W 1998 został zastępcą dyrektora Departamentu Negocjacji Akcesyjnych w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. W latach 1998–2001 był członkiem rad nadzorczych Zakładu Energetycznego Wałbrzych i Agencji Rozwoju Przemysłu[9].
W 1998, po odejściu z administracji rządowej, podjął pracę w Banku Zachodnim. W latach 1998–2001 był doradcą prezesa zarządu, a następnie dyrektorem banku. W 2001, po połączeniu Banku Zachodniego i Wielkopolskiego Banku Kredytowego, został członkiem zarządu Banku Zachodniego WBK, a w maju 2007 objął stanowisko prezesa zarządu tej instytucji[12]. Bank ten w tym czasie brał udział w finansowaniu różnych przedsięwzięć kulturalnych, m.in. serialu telewizyjnego Czas honoru oraz filmów Czarny czwartek[4] i 1920 Bitwa Warszawska[4][13]. Sam Morawiecki zasiadał w Komitecie Nauk o Finansach PAN pierwszej kadencji[14].
Działalność polityczna do 2015
Był członkiem Partii Wolności[15]. W latach 1998–2002 zasiadał w sejmiku dolnośląskim I kadencji, mandat uzyskał z listy Akcji Wyborczej Solidarność[16].
Od 2008 do czasu wejścia w skład rządu w 2015 był konsulem honorowym Republiki Irlandii w Polsce[9]. W 2010 został powołany w skład Rady Gospodarczej przy premierze Donaldzie Tusku[17], w której zasiadał przez blisko dwa lata[18]. W 2010 był zwolennikiem podwyższenia i zrównania wieku emerytalnego[19].
W 2014 był jedną z osób nagranych podczas afery taśmowej[20][21].
Wiceprezes Rady Ministrów i minister
9 listopada 2015 zrezygnował z funkcji prezesa zarządu Banku Zachodniego WBK[22], nie uzyskując odprawy[23] i pozostając nadal akcjonariuszem BZ WBK (ok. 13,7 tys. akcji[24]; sprzedał je wraz z objęciem funkcji premiera[25]). 16 listopada objął urzędy wicepremiera i ministra rozwoju w rządzie Beaty Szydło[26]. W marcu 2016 wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości[27]. W tym samym roku przedstawił dokument programowy (nazwany „planem Morawieckiego”), który został przyjęty w rozwiniętej wersji przez Radę Ministrów w lutym 2017[28][29]. Od marca 2016 kierował Komitetem Rozwoju, zadaniem którego było wypracowywanie programów w ramach planu odpowiedzialnego rozwoju[30].
28 września 2016 został odwołany ze stanowisk rządowych[31], a także tego samego dnia powołany ponownie na urzędy wicepremiera i ministra rozwoju i finansów[32] (w resorcie finansów w miejsce Pawła Szałamachy). 30 września tego samego roku stanął na czele Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. W marcu 2017 na zaproszenie ministra finansów Niemiec uczestniczył w spotkaniu ministrów finansów państw G20 w Baden-Baden, będąc pierwszym przedstawicielem Polski na tym szczycie i jednym z kilku przedstawicieli państw nienależących do grupy[33][34].
Prezes Rady Ministrów
Pierwszy rząd (2017–2019)
7 grudnia 2017 komitet polityczny PiS rekomendował jego kandydaturę na stanowisko prezesa Rady Ministrów w związku z deklaracją rezygnacji ze strony premier Beaty Szydło[35], którą oficjalnie złożyła następnego dnia. Również 8 grudnia Mateusz Morawiecki został przez prezydenta RP Andrzeja Dudę desygnowany[36], a 11 grudnia powołany na to stanowisko[37]. Jednocześnie został też ponownie powołany na urząd ministra rozwoju i finansów[38].
12 grudnia 2017 Sejm udzielił rządowi wotum zaufania; za zagłosowało 243 posłów, przeciw oddano 192 głosy[39]. 9 stycznia 2018 Mateusz Morawiecki został odwołany z funkcji ministra rozwoju i finansów[40]. Tego samego dnia, w związku ze zdymisjonowaniem Anny Streżyńskiej i niepowołaniem jej następcy, przejął obowiązki ministra cyfryzacji, które wykonywał do 17 kwietnia 2018, gdy obsadzono to stanowisko[41].
Podczas kampanii związanej z wyborami samorządowymi w 2018 przegrał dwa procesy w trybie wyborczym. Pierwszy we wrześniu – z Platformą Obywatelską; Sąd Apelacyjny w Warszawie nakazał mu publicznie sprostować wypowiedź, w której zarzucił koalicji PO-PSL, że w czasie ich rządów nie budowano w Polsce dróg[42] (decyzja sądu odnosiła się do wypowiedzi, w której Mateusz Morawiecki stwierdził, że przez osiem lat poprzedniej koalicji wydano na drogi lokalne tyle, ile za rządu PiS miało być wydawane w ciągu jednego lub do półtora roku)[43]. Drugi w październiku 2018 z KWW Jacka Majchrowskiego; Sąd Apelacyjny w Krakowie nakazał mu sprostowanie wypowiedzi, że rządzący dotąd Krakowem „nie zrobili nic lub prawie nic w walce ze smogiem”[44].
Między sierpniem a wrześniem 2019 był członkiem Komisji Nadzoru Finansowego jako przedstawiciel ministra właściwego do spraw instytucji finansowych[45].
Drugi rząd (2019–2023)
W wyborach w 2019 Mateusz Morawiecki został liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nr 31. Uzyskał mandat posła na Sejm IX kadencji, otrzymując 133 687 głosów[46]. Na pierwszym posiedzeniu Sejmu IX kadencji złożył dymisję Rady Ministrów (zgodnie z art. 162 ust. 1 Konstytucji RP), która tego samego dnia została przyjęta przez prezydenta[47]. 14 listopada 2019 prezydent Andrzej Duda desygnował go ponownie na urząd premiera, powierzając mu misję utworzenia nowego rządu[48].
Następnego dnia prezydent powołał Mateusza Morawieckiego na urząd prezesa Rady Ministrów, a także powołał członków nowego gabinetu. W rządzie tym premier dodatkowo objął stanowisko ministra sportu[49]. 19 listopada wygłosił swoje exposé[50]. Tego samego dnia Sejm udzielił o rządowi wotum zaufania; za zagłosowało 237 posłów, przeciw oddano 214 głosów[51]. 5 grudnia odwołany przez prezydenta Andrzeja Dudę z urzędu ministra sportu (w związku z powołaniem na ten urząd Danuty Dmowskiej-Andrzejuk)[52].
We wrześniu 2020 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, że decyzja nakazująca Poczcie Polskiej podjęcie i realizację czynności niezbędnych do przygotowania i przeprowadzenia wyborów prezydenckich w maju 2020 została wydana bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa (m.in. Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej) oraz stwierdził jej nieważność[53]. 26 czerwca 2024 NSA utrzymał ten wyrok w mocy[54].
6 października 2020 Mateusz Morawiecki w swoim rządzie objął dodatkowo stanowisko ministra cyfryzacji[55], zastępując Marka Zagórskiego[56], zakończył urzędowanie 6 kwietnia 2023[57].
W maju 2021 Najwyższa Izba Kontroli złożyła do prokuratury zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa nadużycia uprawnień przez Morawieckiego w związku z przygotowaniami do przeprowadzenia wyborów prezydenckich w 2020 roku[58].
W lipcu 2021 został wiceprezesem Prawa i Sprawiedliwości[59][60][61].
Od 11 sierpnia do 26 października 2021 wykonywał obowiązki ministra rozwoju, pracy i technologii w związku z nieobsadzeniem tego stanowiska[62]. 29 listopada 2021 wyprzedził Jerzego Buzka, stając się drugim najdłużej urzędującym premierem III RP[63][64]. Od 10 lutego do 26 kwietnia 2022 wykonywał obowiązki ministra finansów po dymisji Tadeusza Kościńskiego[65].
Trzeci rząd (2023)
W wyborach w 2023 Mateusz Morawiecki został ponownie liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nr 31. Uzyskał mandat posła na Sejm X kadencji, otrzymując 117 064 głosy[66]. 13 listopada tego samego roku prezydent przyjął dymisję Rady Ministrów i po raz trzeci desygnował go na urząd premiera[67][68]. 27 listopada 2023 prezydent powołał Mateusza Morawieckiego na urząd prezesa Rady Ministrów, a także powołał członków nowego mniejszościowego gabinetu[69]. 11 grudnia 2023 posłowie Sejmu zagłosowali nad wotum zaufania dla rządu. Trzeci gabinet Mateusza Morawieckiego nie uzyskał poparcia większości[70]. Tego samego dnia premier złożył dymisję rządu, która została przyjęta przez Prezydenta[71]. 13 grudnia 2023 zakończył pełnienie funkcji premiera w związku z powołaniem trzeciego rządu Donalda Tuska[72].
Działalność polityczna po 2023
W styczniu 2025 został przewodniczącym Partii Europejskich Konserwatystów i Reformatorów[73]. W styczniu tego samego roku prokurator generalny Adam Bodnar skierował do Sejmu wniosek o uchylenie immunitetu Morawieckiemu w związku z możliwością popełnienia przez niego przestępstwa przekroczenia uprawnień (art. 231 § 1 kk) w ten sposób, że jako premier 16 kwietnia 2020 wydał polecenie Poczcie Polskiej podjęcia czynności w celu organizacji korespondencyjnych wyborów prezydenckich zarządzonych na 10 maja 2020 bez podstawy prawnej oraz Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych wydrukowania kart do głosowania w tych wyborach[74]. 23 stycznia Morawiecki zrzekł się immunitetu[75]. 27 lutego prokuratura przedstawiła mu zarzuty przekroczenia uprawnień[76].
Remove ads
Odznaczenia i wyróżnienia
.jpg)
Ordery i odznaczenia
- 2011: Odznaka Honorowa „Za zasługi dla bankowości Rzeczypospolitej Polskiej”[77]
- 2013: Krzyż Wolności i Solidarności[78]
- 2015: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi w działalności na rzecz wspierania oraz promowania polskiej kultury i dziedzictwa narodowego)[79]
- 2019: Krzyż Wielki Orderu „Za zasługi dla Litwy”[80]
- 2021: Srebrny Krzyż Solidarności Walczącej[81]
- 2022: Order Księcia Jarosława Mądrego II klasy (Ukraina)[82][83]
Nagrody i wyróżnienia
- 2015: Medal artMecenatu na Interdyscyplinarnym Festiwalu Sztuk Miasto Gwiazd w Żyrardowie[84]
- 2015: Perła Honorowa Polskiej Gospodarki w kategorii gospodarka[85]
- 2017: Tytuł „Człowieka Roku 2016” tygodnika „Gazeta Polska”[86]
- 2017: Pierścień „Inki” (za postawę patriotyczną i krzewienie idei pamięci o Żołnierzach Wyklętych)[87]
- 2018: Złoty Medal Amerykańskiego Instytutu Kultury Polskiej[88]
- 2018: Tytuł „Człowieka Roku 2017” tygodnika „Wprost” (wspólnie z zespołem gospodarczym ministrów rządu)[89]
- 2018: Nagroda im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (przyznana przez Ruch Społeczny im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego)[90]
- 2018: Tytuł „Człowieka Roku 2017” tygodnika „Gazeta Polska”[91]
- 2019: Tytuł „Człowieka Roku 2018” tygodnika „Gazeta Polska”[92]
- 2019: Tytuł „Człowieka Roku” 2018 Forum Ekonomicznego w Krynicy[93][94]
- 2019: Nagroda „Człowiek Wolności 2019” przyznana przez redakcję tygodnika „Sieci”[95]
Remove ads
Życie prywatne
Od pierwszej połowy lat 90. żonaty z Iwoną; ojciec czworga dzieci: dwóch córek (Olgi i Magdaleny) oraz dwóch synów (Jeremiasza i Ignacego)[96][2][97][98][99]. 5 lutego 2025 r. poinformował o narodzinach pierwszego wnuka Stanisława[100].
Galeria
Mateusz Morawiecki na otwarciu Campus Warsaw (2015)
Spotkanie z kobietami internowanymi w stanie wojennym (2017)
Mateusz Morawiecki i Theresa May (2017)
Mateusz Morawiecki i ambasador USA Paul W. Jones (2018)
Mateusz Morawiecki i kanclerz Austrii Sebastian Kurz (2018)
Angela Merkel i Mateusz Morawiecki (2018)
Mateusz Morawiecki z rodziną z wizytą u papieża Franciszka (2018)
Mateusz Morawiecki w pierwszej od inwazji rosyjskiej, delegacji zagranicznych rządów w Kijowie, 15 marca 2022[102]
Mateusz Morawiecki z prezydentem USA Joe Bidenem na Stadionie Narodowym w Warszawie pełniącym funkcje punktu recepcyjnego dla uchodźców z Ukrainy, 26 marca 2022 roku[103]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Remove ads
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads