Michał Ringel

Michał Ringel (ur. 4 stycznia 1880 w Borysławiu, zm. 26 czerwca 1941 we Lwowie) – działacz syjonistyczny, adwokat, senator I kadencji Senatu II RP, dziennikarz.

Michał Ringel

Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1880 Borysław, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	26 czerwca 1941 Lwów, Polska pod okupacją ZSRR
Senator I kadencji (II RP)
Okres	od 1922 do 1927
Przynależność polityczna	Organizacja Syjonistyczna w Polsce

Życiorys

Uczył się w gimnazjum w Drohobyczu, następnie w gimnazjum rządowym w Stryju^[1]. Odbył studia prawnicze na Uniwersytecie Wiedeńskim i w 1911 rozpoczął praktykę adwokacką we Lwowie. Brał aktywny udział w działalności ruchu syjonistycznego. Od 1905 uczestniczył w światowych kongresach syjonistycznych.

W czerwcu 1911 syjonista dr Michał Ringel bez powodzenia wziął udział na wyborach do Rady Państwa XI kadencji. Podczas pierwszego głosowania w miejskim okręgu wyborczym Nr 32 Buczacz – Śniatyn – Zaleszczyki – Borszczów – Tłumacz otrzymał 2576 głosów wyborców z 6518, gdy jego konkurent, burmistrz Buczacza Bernard Stern 3143, który w wyniku wyboru ściślejszego między nimi^[2] i został wybrany nieco później, a w parlamencie jako konserwatysta wszedł do składu Koła Polskiego^[3].

Do 1919 pełnił funkcję prezesa Organizacji Syjonistycznej w Galicji Wschodniej.

Podczas wojny polsko-ukraińskiej 10 grudnia 1918 został aresztowany przez władze polskie i internowany w obozie w Baranowie Sandomierskim^[4][5]. W 1922 został członkiem Rady Naczelnej Organizacji Syjonistycznej i był prezesem OS we Lwowie. W latach 1922–1927 sprawował mandat senatora I kadencji z województwa stanisławowskiego, wybrany jednocześnie w województwie tarnopolskim. Członek prezydium Koła Żydowskiego w Sejmie i Senacie. Od 29 czerwca 1937 prezes zarządu Żydowskiej Gminy Wyznaniowej we Lwowie^[6].

Publikował w „Nowym Dzienniku”, „Chwili” i „Tageblatt”.

Po agresji ZSRR na Polskę aresztowany przez NKWD. Zginął podczas masakry, którą NKWD urządziło we lwowskich więzieniach w ostatnich dniach czerwca 1941 roku^[7].

Autor broszur: Polacy wobec syjonizmu (1910), Na marginesie ugody polsko-żydowskiej (1917).

Zobacz też

• Żydzi w parlamencie II RP