Michaił Biezuch

Michaił Iwanowicz Biezuch (ukr. Михайло Іванович Безух, ros. Михаил Иванович Безух, ur. 12 maja^?/25 maja 1914 we wsi Biełosarajka w powiecie mariupolskim w guberni jekaterynosławskiej (obecnie Biełosarajska Kosa w rejonie manhuskim w obwodzie donieckim), zm. 31 lipca 1971 w Moskwie) – radziecki lotnik wojskowy, generał major lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...

Michaił Biezuch
Михайло Іванович Безух
generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	25 maja 1914 Biełosarajka
Data i miejsce śmierci	31 lipca 1971 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1935–1965
Siły zbrojne	Armia Czerwona Wojskowe Siły Powietrzne
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: agresja ZSRR na Polskę wojna zimowa aneksja Besarabii przez ZSRR front wschodni
Odznaczenia

Był narodowości ukraińskiej. Do 1929 skończył 7 klas szkoły, 1929–1931 pracował w kołchozie w rodzinnej wsi, w 1933 ukończył szkołę uniwersytetu fabryczno-zawodowego w Geniczesku, 1933–1935 uczył się w azowskim technikum w obwodzie rostowskim. Od 1935 służył w armii, w 1938 ukończył wojskową szkołę lotniczą w Stalingradzie i został pilotem pułku bombowców lekkich w Kijowskim Okręgu Wojskowym. We wrześniu 1939 jako pilot 11 pułku bombowców lekkich brał udział w agresji ZSRR na Polskę, a później w wojnie ZSRR z Finlandią w lutym-marcu 1940 jako lotnik 11 pułku bombowców lekkich; podczas wojny z Finlandią wykonał 12 lotów bojowych. W czerwcu-lipcu 1940 brał udział w zajmowaniu Besarabii jako starszy lotnik 11 pułku bombowców lekkich, później służył w Odeskim Okręgu Wojskowym, od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako dowódca klucza 299 pułku lotnictwa szturmowego na Froncie Południowym, biorąc udział w walkach obronnych w Mołdawii pilotując samolot I-153. Od października 1941 do marca 1942 był dowódcą klucza i dowódcą eskadry 565 pułku lotnictwa szturmowego, walcząc na Froncie Zachodnim (październik 1941) i Wołchowskim (marzec 1942), biorąc udział w obronie Moskwy i operacji lubańskiej, 17 marca 1942 został ranny i kontuzjowany, do lipca 1942 leczył się w moskiewskim szpitalu. Od lipca 1942 do kwietnia 1944 był dowódcą eskadry, nawigatorem i zastępcą dowódcy 565 pułku lotnictwa szturmowego, walczył na Froncie Zachodnim (lipiec 1942–sierpień 1943), Briańskim (sierpień-wrzesień 1943) i 1 Ukraińskim (luty-kwiecień 1944), biorąc udział w operacji rżewsko-syczewskiej, rżewsko-wiaziemskiej, orłowskiej i proskurowsko-czerniowieckiej. 3 sierpnia 1943 został zestrzelony, wyskoczył na spadochronie. Od kwietnia 1944 do maja 1945 dowodził 571 pułkiem lotnictwa szturmowego, walczył na 1 (kwiecień-sierpień 1944) i 4 Froncie Ukraińskim (sierpień 1944–-maj 1945), brał udział w operacji lwowsko-sandomierskiej, wschodniokarpackiej, zachodniokarpackiej, morawsko-ostrawskiej i praskiej. Wykonał 119 lotów bojowych, w walkach powietrznych strącił osobiście 3 i w grupie 6 samolotów wroga. Po wojnie do lutego 1946 dowodził pułkiem lotnictwa szturmowego w Karpackim Okręgu Wojskowym, w 1950 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną w Monino, 1950–1951 był inspektorem lotnictwa szturmowego w Głównej Inspekcji Armii Radzieckiej, później został pomocnikiem dowódcy 74 Dywizji Lotnictwa Szturmowego w Zabajkalskim Okręgu Wojskowym, w styczniu 1952 został zastępcą dowódcy, a w grudniu 1953 dowódcą 159 Dywizji Lotnictwa Szturmowego na Sachalinie (do października 1955). W 1957 ukończył Wyższą Akademię Wojskową i 1957–1962 był dowódcą 83 Samodzielnej Stacji Inżynieryjno-Lotniczej Lotnictwa Dalekiego Zasięgu, a 1962–1965 zastępcą dowódcy 30 Armii Powietrznej w Nadbałtyckim Okręgu Wojskowym (w Rydze), w sierpniu 1965 został zwolniony do rezerwy, 1966–1967 był szefem sektora Specjalnego Biura Konstruktorskiego Mechanizacji Pracy w Rydze. Od 1967 mieszkał w Moskwie, gdzie był m.in. pomocnikiem szefa Zarządu Magistrali i Informacji Aeronawigacyjnej. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Życiorys

Awanse

Odznaczenia

Bibliografia

Wikiwand - on