Mironice (wieś)

Mironice (niem. Himmelstädt) – wieś w Polsce, położona w województwie lubuskim, w powiecie gorzowskim, w gminie Kłodawa.

Zobacz też: inne znaczenia nazwy Mironice.

Mironice

wieś
Panorama miejscowości
Państwo	Polska
Województwo	lubuskie
Powiat	gorzowski
Gmina	Kłodawa
Liczba ludności (2022)	66[1]
Strefa numeracyjna	95
Kod pocztowy	66-415[2]
Tablice rejestracyjne	FGW
SIMC	0181875
Położenie na mapie gminy Kłodawa Mironice
Położenie na mapie Polski Mironice
Położenie na mapie województwa lubuskiego Mironice
Położenie na mapie powiatu gorzowskiego Mironice
52°47′58″N 15°11′07″E[3]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.

Położenie

Wieś leży 2 km na północny zachód od Kłodawy, przy lokalnej drodze do Santocka. Osada otoczona jest lasami, w pobliżu znajduje się kilka jezior i stawów rybnych. We wsi znajduje się gospodarstwo agroturystyczne. Na terenie dawnego klasztoru prowadzone są prace archeologiczne. Na południe od wsi znajduje się Jezioro Mironickie.

Historia wsi i klasztoru

Folwark w Himmelstädt (Mironice) w 1650 roku

Wieś wzmiankowana ok. 1300 roku, gdy została nadana cystersom kołbackim. Fundatorem klasztoru był margrabia brandenburski Albrecht III, który przekazał mnichom piętnaście wsi oraz złoża złota, srebra, żelaza i soli, a także szereg przywilejów. Klasztor o nazwie Locus coeli (miejsce nieba) założono tu w połowie XIV wieku, a po 1368 roku wzniesiono gotycki kościół. Dobra zakonne zostały splądrowane w czasie wojny polsko-krzyżackiej w 1433 roku i polsko-czeskiej wyprawy do Nowej Marchii. W 1539 roku, po sekularyzacji klasztoru, powstała tu domena państwowa. Zabudowania klasztorne przetrwały do pożaru w 1875 roku. Od XIX wieku wieś była dzierżawiona przez rodzinę von Bayer, która wybudowała na terenie założenia klasztornego dwór i duży folwark^[4].

Przyczyny upadku klasztoru

W 1515 r. podczas wizytacji klasztoru, opat Walentyn Ludovici stwierdził całkowity upadek życia zakonnego. W wydanej ordynacji nakazano oddalić z klasztoru kobiety, wprowadzono zakaz opuszczania klasztoru nocą, późnego wstawania i upijania się po karczmach. Margrabia Jan z Kostrzyna po przejściu na luteranizm starał się utworzyć własną domenę. Odbywało się to kosztem własności kościelnej. Ostatni opat mironicki Jan Kuna, sprzyjał poczynaniom margrabiego i przekazał mu w 1539 r. wsie zakonne za odszkodowanie i posadę pastora luterańskiego w Baczynie^[5].

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest^[6]:

• dwór z 1830 r. – XIX w., wzniesiony w stylu klasycystycznym

inne zabytki:

• park krajobrazowy
• spichlerz z XIX w.
• dom szachulcowy z XVIII w.

Komunikacja

• Wieś połączona jest z Gorzowem Wielkopolskim liniami MZK:
  • 128 na trasie: Rondo Kosynierów Gdyńskich – Santocko,
  • 228 na trasie: Rondo Kosynierów Gdyńskich – Santocko (przez Chwalęcice).