Narodowy Związek Powstańców i Byłych Żołnierzy

Narodowy Związek Powstańców i Byłych Żołnierzy – powstała 21 maja 1926^[1] organizacja związana z Chrześcijańską Demokracją i Wojciechem Korfantym, która wyodrębniła się z popierającego Józefa Piłsudskiego Związku Powstańców Śląskich i która kontynuowała działalność Związku b. Powstańców i Żołnierzy ze Stanisławem Krzyżowskim i Janem Kędziorem na czele^[1][2] (patrz też: „Gazeta Śląska”). W styczniu 1932 w wyniku połączenia ze Związkiem Obrońców Śląska (związanym z NPR) przekształciła się ona w Związek Powstańców i b. Żołnierzy^[3], który później zmienił nazwę na Związek Narodowych Powstańców i b. Żołnierzy^[4].

Nie mylić z: Związek Dawniejszych Powstańców na rzecz Górnośląskiej Niepodległości.

Strzelnica w Pszczynie, druga połowa lat 20. XX w., członkowie Narodowego Związku Powstańców i Byłych Żołnierzy. W środku Stanisław Krzyżowski (w jasnym kapeluszu)

Organizacja ta miała swoją odznakę. Była nią ustanowiona w 1927 „Odznaka Narodowego Związku Powstańców i Byłych Żołnierzy”. Oznakę odznaki stanowił krzyż czteroramienny. Na krzyżu nałożony był srebrny orzeł śląski z tarczą herbową, na której znajdowało się srebrne popiersie króla Bolesława Chrobrego z mieczem w dłoni.

Główni działacze: Wojciech Korfanty (współzałożyciel)^[1], Władysław Tempka (współzałożyciel)^[1], Stanisław Krzyżowski, Bolesław Palędzki, Jan Kędzior, Aleksander Skowroński.