Nijolė Sadūnaitė

Felicija Nijolė Sadūnaitė (ur. 22 lipca 1938 w Datnowie, zm. 31 marca 2024 w Wilnie^[1][2]) – litewska zakonnica, dysydentka.

Nijolė Sadūnaitė

Data i miejsce urodzenia	22 lipca 1938 Datnów
Data i miejsce śmierci	31 marca 2024 Wilno
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	służki
Śluby zakonne	po 1956
Odznaczenia

Życiorys

W 1955 roku ukończyła szkołę średnią Oniksztach. W 1956 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej (CSSBVMI)^[3]. Nie chcąc zrezygnować z praktyk religijnych, pracowała jako sekretarka, maszynistka, pracownica fabryki, perforatorka w centrum obliczeniowym, a po ukończeniu studiów medycznych pracowała w wileńskim domu dziecka.

Aresztowana w 1974 roku i skazana w 1975 r. za powielanie i rozpowszechnianie „Kroniki Kościoła Katolickiego na Litwie”^[4]. Przez sześć lat była więzionna w Mordowiii przebywała na wygnaniu na Syberii Wschodniej^[5]. W 1980 roku, po powrocie na Litwę, ponownie zaangażowała się w publikację „Kroniki”: zbierała wiadomości, przedstawiała je redaktorowi, redagowała i powielała, a następnie przewoziła do Moskwy, skąd docierały na Zachód. Z powodu prześladowań ze strony KGB zakonnica stale się ukrywała, była wielokrotnie aresztowana i przesłuchiwana.

23 sierpnia 1987 r. wraz z Antanasem Terleckasem(inne języki), Vytautasem Bogušisem i Petrasem Cidzikasem(inne języki) zorganizowała pod pomnikiem Adama Mickiewicza wiec(inne języki) upamiętniający pakt Ribbentrop-Mołotow^[3]. Wiec był okazją do publicznego odśpiewania litewskiego hymnu narodowego po dziesięcioleciach ucisku.

Od 1988 była członkinią Litewskiej Grupy Helsińskiej(inne języki). Opublikowała książki o metodach KGB i walce o prawa wierzących na Litwie^[6].

Została laureatką Nagrody Wolności(inne języki) w 2017 roku^[7].

Zmarła 31 marca 2024^[2].

Odznaczenia

• Wielki Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Pogoni – 1998^[8][9]
• Medal Pamiątkowy 13 Stycznia – 1992^[8]
• Medal Niepodległości Litwy – 2000^[8]
• Medal Rady Bałtyckiej – 2011^[10]