Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Nokia
fińskie przedsiębiorstwo Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Nokia – fińskie, międzynarodowe przedsiębiorstwo działające w branży telekomunikacyjnej. Założona w 1865 roku jako fabryka masy papierniczej, Nokia z czasem rozwinęła się w globalnego giganta technologicznego[4].
Główna siedziba Nokii znajduje się w Espoo, w Finlandii, w obszarze metropolitalnym Helsinek, jednakże korzenie firmy sięgają regionu Tampere w Pirkanmaa. W 2024 roku Nokia zatrudniała ponad 78 000 osób w ponad 130 krajach i generowała roczne przychody wynoszące około 19 milionów euro[5]. Nokia jest spółką akcyjną notowaną na Helsińskiej Giełdzie Papierów Wartościowych Nasdaq Helsinki i Nowojorskiej Giełdzie Papierów Wartościowych (ang. New York Stock Exchange, NYSE). W 2021 roku firma zajmowała 485. miejsce[6] na liście największych firm świata w kategorii „przychody”, według rankingu Fortune Global 500, osiągając szczyt na 85. miejscu w 2009 roku[7]. Jest również częścią indeksu giełdowego Euro Stoxx 50.
W ciągu ostatnich 150 lat firma działała w różnych branżach. Początkowo była fabryką masy papierniczej, a przez długi czas kojarzona była z produkcją gumy i kabli[8]. Od lat 90. XX wieku, skupiła się na infrastrukturze telekomunikacyjnej, rozwoju technologii i licencjonowaniu. Nokia wniosła znaczący wkład w rozwój branży telefonii komórkowej, uczestnicząc w rozwoju standardów GSM, 3G i LTE. Przez dekadę, począwszy od 1998 roku, Nokia była największym na świecie producentem telefonów komórkowych i smartfonów.
W 2014 roku Microsoft przejął dział telefonów komórkowych Nokii, włączając go do Microsoft Mobile[9]. Po sprzedaży Nokia zaczęła bardziej koncentrować się na swojej działalności w zakresie infrastruktury telekomunikacyjnej i technologii Internetu rzeczy (ang. Internet of Things, IoT), co zaznaczyło się sprzedażą działu map Here i przejęciem Alcatel-Lucent, w tym organizacji badawczej Bell Labs[10]. Firma od lat eksperymentuje z nowymi technologiami, w tym z wirtualną rzeczywistością i cyfrowym zdrowiem – ówczesne działania doprowadziły do przejęcia Withings, co stanowiło jedno z konkretnych działań w tym obszarze. Marka Nokia powróciła na rynek telefonów komórkowych i smartfonów w 2016 roku poprzez umowę licencyjną z HMD[11]. Nokia nadal jest głównym licencjodawcą patentów dla większości dużych producentów telefonów komórkowych[12]. Od 2018 roku Nokia jest trzecim, co do wielkości, producentem sprzętu sieciowego na świecie[13].
Dzięki swojej działalności w branży telefonów komórkowych, firma utrzymywała się w TOP3 największych firm i marek pochodzących z Finlandii[14]. W szczytowym momencie w 2000 roku, Nokia stanowiła 4% PKB kraju, 21% całkowitego eksportu i 70% kapitalizacji rynkowej Nasdaq Helsinki[15].
Remove ads
Historia
Podsumowanie
Perspektywa
1865-1967
Historia Nokii sięga 1865 roku, kiedy inżynier górniczy Fredrik Idestam założył fabrykę celulozy w malowniczym miasteczku o nazwie Tammerkoski Rapids[16]. W 1868 roku otwarto drugą fabrykę celulozy w pobliżu rzeki Nokianvirta, gdzie znajdowały się lepsze zasoby hydroenergetyczne[17]. W 1871 roku Idestam, wraz ze swoim przyjacielem Leo Mechelinem, utworzyli wspólną spółkę i nazwali ją Nokia Ab (w języku szwedzkim; Nokia Company w języku angielskim), od nazwy miejsca, gdzie znajdowała się druga fabryka celulozy.
Idestam przeszedł na emeryturę w 1896 roku, czyniąc Mechelina przewodniczącym firmy. Mechelin rozszerzył działalność firmy o produkcję energii elektrycznej w 1902 roku, czemu Idestam początkowo się sprzeciwiał. W 1904 roku Suomen Gummitehdas (Fińskie Zakłady Gumowe), przedsiębiorstwo gumowe założone przez Eduarda Polóna, zbudowało fabrykę w pobliżu miasta Nokia i używało jego nazwy[18].
W 1922 roku, w niepodległej już Finlandii, Nokia Ab nawiązała współpracę z Fińskimi Zakładami Gumowymi i Kaapelitehdas (Fabryką Kabli), wszystkie trzy firmy znajdowały się pod wspólnym kierownictwem Polóna. Firma gumowa szybko się rozwijała, przenosząc się do regionu Nokia w latach 30. XX wieku, aby skorzystać z dostępu do energii elektrycznej, a wkrótce potem zrobiła to również firma kablowa.
1967-1990
W 1967 roku trzy firmy – Nokia, Kaapelitehdas i Fińskie Zakłady Gumowe – połączyły się, tworząc nową markę Nokia Corporation, zrestrukturyzowaną w cztery główne działy: leśny, kablowy, gumowy i elektroniczny[19]. Na początku lat 70. XX wieku firma weszła na rynek sieci i radiokomunikacji. Nokia zaczęła produkować sprzęt wojskowy dla sił obronnych Finlandii (Puolustusvoimat), takich jak komunikator Sanomalaite M/90 w 1983 roku i maska gazowa M61, opracowana po raz pierwszy w latach 60. XX wieku[20]. Nokia produkowała również profesjonalne radiotelefony, centralki telefoniczne, kondensatory i chemikalia.
.jpg)
Po podpisaniu przez Finlandię umowy handlowej ze Związkiem Radzieckim w latach 60. XX wieku, Nokia rozszerzyła swoją działalność na rynek radziecki. Szybko poszerzyła zakres handlu, obejmujący między innymi automatyczne centralki telefoniczne i robotykę. Pod koniec lat 70. XX wieku, Związek Radziecki stał się głównym rynkiem dla Nokii, generując wysokie zyski. W latach 80. XX wieku, rząd USA stawał się coraz bardziej zaniepokojony możliwością eksportu do Związku Radzieckiego towarów uznawanych za zaawansowane technologicznie, takich jak chociażby cyfrowe centralki telefoniczne. Doprowadziło to do przystąpienia Finlandii do Komitetu Koordynacyjnego ds. Wielostronnej Kontroli Eksportu w 1987 roku.
W 1977 roku Kari Kairamo został dyrektorem generalnym i przekształcił działalność firmy. Pod jego kierownictwem Nokia przejęła wiele firm, w tym:
- 1984 – producenta telewizorów Salora,
- 1985 – szwedzkiego producenta elektroniki i komputerów Luxor AB,
- 1987 – francuskiego producenta telewizorów Oceanic[21].
To uczyniło Nokię trzecim, co do wielkości producentem telewizorów w Europie (po Philips i Thomson). Istniejące marki były nadal używane do końca działalności telewizyjnej w 1996 roku.
W 1987 roku Nokia przejęła Schaub-Lorenz, dział konsumencki niemieckiej firmy Standard Elektrik Lorenz (SEL), który obejmował marki „Schaub-Lorenz” i „Graetz”. Początkowo był częścią amerykańskiego konglomeratu International Telephone & Telegraph (ITT), a po przejęciu produkty były sprzedawane pod marką „ITT Nokia”, pomimo sprzedaży SEL do Compagnie Générale d’Electricité (CGE), poprzednika Alcatela, w 1986 roku[22].
W 1987 roku Kaapelitehdas zaprzestał produkcji kabli w swojej fabryce w Helsinkach po 44 latach, co w efekcie doprowadziło do zamknięcia spółki zależnej[23].
1 kwietnia 1988 roku Nokia kupiła dział systemów informatycznych firmy Ericsson, który powstał, jako dział komputerowy Datasaab szwedzkiego producenta samolotów i samochodów Saab[24]. Ericsson Information Systems produkował terminale Alfaskop, maszyny do pisania, minikomputery i komputery PC zgodne z IBM pod marką Ericsson. Połączenie z działem systemów informatycznych Nokii, który od 1981 roku produkował linię komputerów osobistych o nazwie MikroMikko, doprowadziło do powstania Nokia Data[25].
W 1979 roku Nokia przejęła Mobirę, producenta radiotelefonów, który powstał w ramach joint venture z Salora Oy. W 1981 roku Mobira uruchomiła usługę Nordic Mobile Telephone (NMT), pierwszą na świecie międzynarodową sieć komórkową i pierwszą umożliwiającą roaming międzynarodowy. W 1982 roku Mobira wprowadziła na rynek Mobira Senator, pierwszy telefon komórkowy Nokii[26].
Nokia ostatecznie przejęła pełną kontrolę nad Salora Oy (i Mobirą) w 1984 roku. To wydarzenie stało się fundamentem przyszłej działalności Nokii w branży telefonów komórkowych[27].
1990-2010
Po objęciu stanowiska CEO przez Simo Vuorilehto zaplanowano restrukturyzację. W firmie działało 11 różnych grup, więc Vuorilehto zdecydował się sprzedać jednostki przemysłowe, które uznał za niestrategiczne. W wyniku tych działań Nokian Tyres (Nokian Renkaat), producent opon, który początkowo był częścią Finnish Rubber Works od 1932 roku, oddzielił się od Nokii w 1988 roku. Dwa lata później, w 1990 roku, podobnie postąpiła Finnish Rubber Works. W 1991 roku Nokia sprzedała swój dział komputerowy, Nokia Data, brytyjskiej firmie International Computers Limited (ICL), która później stała się częścią Fujitsu Siemens. Decyzje te zbiegły się w czasie ze spadkiem wartości akcji Nokii, co niektórzy analitycy wiązali z obawami o kondycję finansową firmy. Inwestorzy odebrali to jako oznakę problemów finansowych, co spowodowało spadek wartości akcji Nokii. Dodatkowo Finlandia zmagała się wtedy z najgłębszą recesją w swojej historii, a upadek Związku Radzieckiego – jednego z kluczowych klientów Nokii – jeszcze bardziej pogorszył sytuację.
W styczniu 1992 roku Vuorilehto zrezygnował, a jego miejsce zajął Jorma Ollila, który od 1990 roku kierował działem telefonów komórkowych i sprzeciwiał się sprzedaży tej części biznesu. Ollila postanowił przekształcić Nokię w firmę skoncentrowaną na telekomunikacji i stopniowo pozbył się innych działów, takich jak energetyka. Strategia ta okazała się strzałem w dziesiątkę – firma zaczęła gwałtownie rosnąć, a jej zyski z poziomu ujemnego w 1991 roku wzrosły do miliarda dolarów w 1995 roku, by w 1999 roku osiągnąć niemal 4 miliardy[28].
Pierwszym w pełni przenośnym telefonem Nokii po modelu Mobira Senator był Mobira Cityman 900, zaprezentowany w 1987 roku. W latach 80. Nokia brała udział w tworzeniu standardu GSM i we współpracy z Siemensem zbudowała pierwszą sieć GSM. Pierwsze na świecie połączenie GSM wykonał 1 lipca 1991 roku fiński premier Harri Holkeri, korzystając z urządzenia Nokii i sieci Radiolinja. W listopadzie 1992 roku Nokia wprowadziła model 1011 – pierwszy komercyjnie dostępny telefon GSM.
Marka Salora Oy była częścią koncernu Nokia. W 1989 roku przestała istnieć jako odrębna firma, ponieważ została włączona do spółki Nokia-Mobira Oy. Telewizory pod marką Salora były produkowane do 1995 roku.
12 czerwca 1996 roku Nokia ogłosiła sprzedaż swojego działu telewizyjnego kanadyjsko-hongkońskiej firmie Semi-Tech Corporation. W ramach transakcji zamknięto fabrykę w Niemczech we wrześniu 1996 roku, a Nokia przekazała również zakład produkcyjny w Turku i prawa do korzystania z marek Nokia, Finlux, Luxor, Salora, Schaub-Lorenz oraz Oceanic do końca 1999 roku. Część z tych marek została później sprzedana innym firmom.
W marcu 1997 roku Nokia jako pierwsza wprowadziła cyfrowe odbiorniki satelitarne na rynek brytyjski, a w sierpniu tego samego roku zaprezentowała pierwszy odbiornik satelitarny z obsługą interfejsu CI (Common Interface). W 1998 roku Nokia została wybrana jako dostawca pierwszych na świecie cyfrowych dekoderów telewizji naziemnej dla British Digital Broadcasting (BDB), która później stała się ONdigital.
W październiku 1998 roku Nokia wyprzedziła Motorolę i stała się najlepiej sprzedającą się marką telefonów komórkowych. W grudniu tego samego roku wyprodukowano stumilionowy telefon Nokii. Sukces firmy wynikał m.in. ze skutecznego trafienia w gusta młodszych konsumentów i klientów zwracających uwagę na design, zwłaszcza dzięki modelom Nokia 5110 i 3210 z wymiennymi, kolorowymi obudowami Xpress-on. Już w 1992 roku szwajcarska marka Swatch stworzyła jeden z pierwszych „modowych” telefonów, bazujący na modelu Nokia 101. Nokia wprowadziła również markę Vertu, produkującą luksusowe telefony.
W kwietniu 1996 roku Nokia ogłosiła, że jej monitory 447Xav i 447K były pierwszymi wyposażonymi w głośniki stereo oraz subwoofer. W maju 1999 roku firma wprowadziła na rynek swoje pierwsze produkty do bezprzewodowych sieci LAN. W styczniu 2000 roku dział Nokia Display Products, zajmujący się produkcją monitorów do komputerów osobistych, został przejęty przez firmę ViewSonic. 26 kwietnia 2001 roku Nokia nawiązała współpracę z Telefónicą w celu dostarczania modemów DSL i routerów w Hiszpanii.
W 1997 roku Nokia nawiązała joint venture z brazylijską firmą elektroniczną Gradient, na mocy którego, otrzymała licencję na lokalną produkcję wariantów telefonów komórkowych Nokia pod markami Nokia i Gradient.
W 1998 roku firma współtworzyła Symbian Ltd., aby opracować nowy system operacyjny dla smartfonów. W 2001 roku wypuściła model Nokia 9210 Communicator z systemem Symbian OS, a później platformę Series 60, na której działał pierwszy telefon z aparatem – Nokia 7650. Nokia i Symbian stały się największymi producentami sprzętu i oprogramowania dla smartfonów, a w lutym 2004 roku Nokia została największym udziałowcem Symbian Ltd. W czerwcu 2008 roku przejęła całą firmę i przekształciła ją w Symbian Foundation.
W 1998 roku przychody Nokii wyniosły 20 miliardów dolarów, z czego 2,6 miliarda stanowił zysk. Do 2000 roku firma zatrudniała ponad 55 000 osób i posiadała 30% udziału w rynku telefonów komórkowych – niemal dwukrotnie więcej niż Motorola, jej najbliższy konkurent. Reader’s Digest wykazał, że była najbardziej zaufaną marką w Europie, wyprzedzając Sony, Canon i Nivea.
Lata 2000. to okres innowacji Nokii, zwłaszcza w dziedzinie telefonów z aparatami. Nokia 3650 była pierwszym telefonem z aparatem sprzedawanym w Ameryce Północnej w 2003 roku. W 2005 roku firma nawiązała współpracę z niemieckim producentem optyki Carl Zeiss. Modele takie jak N95 (2006), N82 (2007), N93 czy N8 z matrycą 12 MP zdobywały liczne nagrody. W 2012 roku Nokia wprowadziła model 808 PureView z matrycą 41 MP oraz Lumię 920, wykorzystującą zaawansowaną technologię PureView.
Nokia była również pionierem gier mobilnych – słynna „Wąż” (Snake) stała się jedną z pierwszych popularnych gier na telefony. W 2002 roku firma próbowała wejść na rynek konsol przenośnych z modelem N-Gage, ale urządzenie nie zdobyło popularności i nie zagroziło dominacji Nintendo. W 2008 roku Nokia próbowała wskrzesić N-Gage jako platformę dla smartfonów S60.
W pierwszym kwartale 2004 roku udział Nokii w rynku telefonów spadł do 28,9% z 34,6% rok wcześniej. Jednak do 2007 roku firma odzyskała pozycję, osiągając rekordowy udział na poziomie 40,4%, a w sektorze smartfonów – 51%.
W 2005 roku Nokia rozpoczęła testy telewizji mobilnej DVB-H w Finlandii. W 2006 roku opracowała system operacyjny Maemo oparty na Linuksie, a rok później wprowadziła platformę Ovi – własny sklep z aplikacjami i usługami internetowymi.
W czerwcu 2006 roku Jorma Ollila ustąpił ze stanowiska CEO, a jego miejsce zajął Olli-Pekka Kallasvuo.
W 2008 roku Nokia zaprezentowała swój pierwszy telefon z ekranem dotykowym – 5800 XpressMusic. W tym samym roku ogłosiła wycofanie się z rynku japońskiego z powodu niskiej sprzedaży. Globalny udział Nokii w rynku telefonów komórkowych osiągnął szczyt w 2008 roku na poziomie 38,6%. W tym samym roku Nokia ogłosiła przejęcie firmy Trolltech i jej oprogramowania Qt do tworzenia aplikacji. Qt było centralnym elementem strategii Nokii do 2011 roku, a ostatecznie zostało sprzedane w 2012 roku. W 2009 roku firma na krótko wróciła na rynek komputerowy, prezentując netbooka Booklet 3G.
2010-2014
.jpg)
Pod koniec 2009 roku wprowadzono serię X skoncentrowaną na muzyce, a w 2010 roku serię C skierowaną do konsumentów[29]. W kwietniu 2010 roku Nokia zaprezentowała swój nowy flagowy smartfon – Nokię N8, który był pierwszym urządzeniem działającym na systemie Symbian[30]. Jego premiera została opóźniona o wiele miesięcy, co zaszkodziło wizerunkowi firmy[31], zwłaszcza po niepowodzeniu wcześniejszego flagowego modelu N97 oraz w obliczu rosnącej konkurencji ze strony Apple i Google.
10 września 2010 roku Olli-Pekka Kallasvuo został zwolniony ze stanowiska CEO, a Nokia ogłosiła, że jego miejsce zajmie Stephen Elop z Microsoftu, stając się tym samym pierwszym dyrektorem generalnym firmy spoza Finlandii w historii Nokii[32]. Twierdzono, że inwestorzy naciskali na zarząd Nokii, aby zatrudnił kogoś z zewnątrz, kto wstrząśnie strukturą zarządzania i zerwie z tradycyjnym „stylem Nokii”. Jorma Ollila zapowiedział również, że ustąpi ze stanowiska prezesa Nokii do 2012 roku[33].
11 marca 2011 roku Nokia ogłosiła, że wypłaciła Elopowi 6 milionów dolarów premii na start jako „rekompensatę za utracone dochody u poprzedniego pracodawcy”, oprócz jego rocznej pensji wynoszącej 1,4 miliona dolarów[34].
Urządzenia Nokia i Microsoft Lumia
Stary system operacyjny Symbian stał się całkowicie open-source w lutym 2010 roku[35]. Jednak w listopadzie 2010 roku ogłoszono zamknięcie Symbian Foundation, a Nokia przejęła kontrolę nad systemem Symbian, przywracając zamknięty model licencjonowania[30]. W tym czasie Nokia była już jedyną firmą nadal korzystającą z tej platformy, obok japońskiego operatora NTT Docomo, po tym jak zarówno Samsung, jak i Sony Ericsson przeszły na Androida.
Tymczasem w 2010 roku, w ramach swojej strategii związanej z systemami Linux, Nokia nawiązała współpracę z firmą Intel, tworząc projekt MeeGo, który powstał w wyniku połączenia systemów Maemo Nokii oraz Moblin Intela.
Platforma Symbian, która przez wiele lat dominowała na rynku smartfonów w Europie i Azji, szybko stawała się przestarzała i trudna w obsłudze dla deweloperów w obliczu pojawienia się systemów iOS i Android. Aby temu przeciwdziałać, Nokia planowała uczynić swój rozwijany system operacyjny MeeGo flagową platformą dla smartfonów. Niedługo po objęciu stanowiska CEO przez Elopa, zarząd Nokii dał mu zielone światło na zmianę strategii dotyczącej telefonów komórkowych, w tym na możliwość zmiany systemu operacyjnego[36]. Weteran branży Anssi Vanjoki, szef działu smartfonów, opuścił firmę mniej więcej w tym samym czasie[37]. Jego ostatnie publiczne wystąpienie miało miejsce podczas Nokia World 2010, kiedy zaprezentowano Nokię E7-00 oraz inne urządzenia działające na Symbian^3[38].
11 lutego 2011 roku Nokia ogłosiła „strategiczne partnerstwo” z Microsoftem, na mocy którego przyjęła system Windows Phone 7 jako swój główny system operacyjny dla smartfonów oraz zintegrowała swoje usługi i platformy z rozwiązaniami Microsoftu. W ramach współpracy wyszukiwarka Bing stała się domyślnym silnikiem wyszukiwania, a dane z Nokia Maps zostały zintegrowane z Bing Maps. Elop stwierdził, że Nokia nie zdecydowała się na Androida z powodu rzekomego braku możliwości wyróżnienia się na tle konkurencji, jednak krytycy zauważyli, że na jego decyzję mogły również wpłynąć wcześniejsze powiązania z Microsoftem[39].
Chociaż oparty na MeeGo „Harmattan” model N9 spotkał się w 2011 roku z bardzo pozytywnym odbiorem, Nokia już wcześniej podjęła decyzję o zakończeniu prac nad MeeGo i skupieniu się wyłącznie na partnerstwie z Microsoftem. Elop zapewniał jednak, że „innowacje” z N9 znajdą swoje miejsce w przyszłych produktach[40], co ostatecznie stało się faktem w 2013 roku na platformie Asha[41].
Po ogłoszeniu współpracy z Microsoftem udział Nokii w rynku zaczął się kurczyć – spadek ten był spowodowany malejącym popytem na urządzenia z Symbianem, gdy konsumenci zdali sobie sprawę, że firma koncentruje się na innej platformie.
Firma odnotowała dużą stratę w drugim kwartale 2011 roku – była to dopiero jej druga kwartalna strata w ciągu 19 lat[42]. Pierwszym flagowym smartfonem Nokii z systemem Windows Phone była Lumia 800, która zadebiutowała w listopadzie 2011 roku. Spadająca sprzedaż w 2011 roku, której linia Lumia nie była w stanie znacząco poprawić w 2012 roku, doprowadziła do kolejnych kwartałów z ogromnymi stratami. W połowie 2012 roku cena akcji spółki spadła poniżej 2 dolarów[43].
CEO Stephen Elop ogłosił w czerwcu 2012 roku działania mające na celu redukcję kosztów, w tym zwolnienie 10 000 pracowników do końca roku oraz zamknięcie zakładu produkcyjnego w Salo[44]. Premier Finlandii poinformował również, że rząd nie zamierza wspierać firmy z funduszu awaryjnego[45].
Mniej więcej w tym czasie Nokia rozpoczęła nowy projekt o nazwie kodowej „Meltemi”, który miał być platformą dla budżetowych smartfonów[46]. W ramach sojuszu z Microsoftem i pod kierownictwem Elopa firma skupiła się także na rynku północnoamerykańskim, gdzie telefony Nokii, w przeciwieństwie do reszty świata, od lat pozostawały niemal nieistotne. Strategia ta rozpoczęła się w styczniu 2012 roku wraz z premierą smartfona Nokia Lumia 900, stworzonego we współpracy z amerykańskim operatorem AT&T[47]. W marcu 2011 roku Nokia wprowadziła nową firmową czcionkę o nazwie „Pure”[48]. 1 sierpnia 2011 roku ogłoszono zmianę systemu nazewnictwa telefonów komórkowych na trzycyfrowe oznaczenia, rezygnując z używania liter. Oznaczało to koniec serii Nseries, Eseries oraz krótkotrwałej Cseries. Tego samego dnia zaprezentowano model Nokia 500, pierwszy w nowym systemie nazewnictwa[49]. Nokia po raz ostatni stosowała trzycyfrowe oznaczenia w latach 90. w telefonach analogowych[50].
Gdy we wrześniu 2012 roku zapowiedziano model Lumia 920, media uznały go za pierwszy flagowy smartfon z Windows Phone, który mógł stanowić realną konkurencję dzięki zaawansowanym funkcjom. Elop stwierdził, że pozytywne reakcje na ten model wywołały w firmie poczucie nadziei i optymizmu[51].
Nokia odnosiła również sukcesy w krajach rozwijających się dzięki serii Asha, która sprzedawała się bardzo dobrze[52]. Choć sprzedaż smartfonów Nokii i jej udział w rynku znacząco wzrosły w 2013 roku, także w Ameryce Północnej[53], nie wystarczyło to jednak, aby uniknąć strat finansowych[54].
4 maja 2012 roku Jorma Ollila ustąpił ze stanowiska przewodniczącego zarządu, a jego miejsce zajął Risto Siilasmaa.
Risto Siilasmaa, CEO Nokii w latach 2012–2020
We wrześniu 2013 roku Nokia ogłosiła sprzedaż swojego działu mobilnego i urządzeń firmie Microsoft. Transakcja była korzystna dla Nokii, pozwalając uniknąć dalszych negatywnych wyników finansowych, jak również dla CEO Microsoftu, Steve’a Ballmera, który chciał, aby Microsoft zaczął produkować więcej sprzętu i stał się firmą zajmującą się urządzeniami i usługami[55]. Przewodniczący zarządu Nokii, Risto Siilasmaa, opisał transakcję jako racjonalnie słuszną (w najlepszym interesie akcjonariuszy Nokii), ale emocjonalnie trudną[56] – eksperci zgadzają się, że Nokia znalazłaby się w kryzysie gotówkowym, gdyby nie sprzedała swojego działu Microsoftowi[57]. Analitycy uważają, że Ballmer naciskał na przejęcie z powodu obaw, że Nokia była bliska przyjęcia systemu Android i zerwania współpracy z Microsoftem[58]. Faktycznie, w styczniu 2014 roku wprowadzono model Nokia X, który działał na zmodyfikowanej wersji systemu Android. Była to zaskakująca i nieco dziwna premiera, mająca miejsce zaledwie kilka tygodni przed finalizacją transakcji sprzedaży do Microsoftu[59]. Inni, w tym następca Ballmera, Satya Nadella, uważali, że Microsoft liczył na to, iż połączenie zespołów programistycznych Microsoftu z inżynierią sprzętu i projektowaniem Nokii przyspieszy rozwój systemu Windows Phone[60]. Transakcja została zakończona w kwietniu 2014 roku, a Microsoft Mobile stał się następcą działu urządzeń mobilnych Nokii. Nokia przeniosła się również ze swojej siedziby do innego kompleksu budynków w Karaportti. W tym czasie Ballmer samodzielnie przechodził na emeryturę z funkcji CEO Microsoftu i został zastąpiony przez Satyę Nadellę, który sprzeciwiał się przejęciu działu telefonów komórkowych Nokii, wraz z przewodniczącym Billem Gatesem[61]. Zakupione aktywa od Nokii zostały ostatecznie odpisane przez Microsoft w 2015 roku[62].
Do 2014 roku wartość marki Nokii według Interbrand spadła do 98. miejsca, co stanowiło drastyczny spadek z 5. miejsca, które firma zajmowała w 2009 roku[63]. Upadek Nokii na rynku telefonów komórkowych miał różne wyjaśnienia, a analitycy byli podzieleni w kwestii decyzji CEO o porzuceniu własnego systemu operacyjnego na rzecz Windows Phone w 2011 roku[64]. Wiele badań wskazuje, że Nokia cierpiała z powodu głębokich rywalizacji wewnętrznych w zarządzie[65][66][67][68]. Byli pracownicy twierdzili, że zarząd stał się tak wyniosły od wczesnych sukcesów, że z czasem popadł w samozadowolenie[69][70]. Niektórzy członkowie zespołu deweloperów Symbiana twierdzili, że wyższe kierownictwo firmy odrzuciło setki proponowanych innowacji w latach 2000., w tym całkowite przepisanie kodu Symbiana. Jeden z byłych pracowników Nokii stwierdził, że firma była zarządzana jak „biurokracja w stylu sowieckim”[71].
W lipcu 2013 roku Nokia kupiła udział Siemensa w joint venture Nokia Siemens Networks za 2,2 miliarda dolarów, przekształcając go w pełni zależną spółkę o nazwie Nokia Solutions and Networks[72], która wkrótce potem została przemianowana na Nokia Networks[73]. Podczas finansowych trudności Nokii, jej dochodowa dywizja sieciowa z Siemensem dostarczała dużą część jej dochodów; dlatego zakup okazał się pozytywny, szczególnie po sprzedaży jednostki urządzeń mobilnych[74].
2014-2016
Po sprzedaży działu urządzeń mobilnych, Nokia skupiła się na sprzęcie sieciowym poprzez Nokia Networks. W październiku 2014 roku Nokia i China Mobile podpisały umowę ramową o wartości 970 milionów dolarów na dostawy w latach 2014–2015.
17 listopada 2014 roku dyrektor Nokia Technologies, Ramzi Haidamus, ogłosił, że firma planuje powrócić do branży elektroniki użytkowej jako producent projektów oryginalnych (ODM), licencjonując własne projekty sprzętowe i technologie do producentów zewnętrznych. Haidamus stwierdził, że marka Nokia jest „cenna”, ale „traci na wartości, dlatego ważne jest, abyśmy odwrócili ten trend bardzo szybko, niezwłocznie”. Następnego dnia Nokia zaprezentowała N1, tablet z Androidem produkowany przez Foxconn, jako swój pierwszy produkt po sprzedaży Microsoftowi[75]. Haidamus podkreślił, że urządzenia wydane na mocy tych umów licencyjnych będą spełniać wysokie standardy jakości produkcji i „będą wyglądać i działać tak, jakby Nokia je zbudowała”[76]. Prezes Nokii, Rajeev Suri, stwierdził, że firma planuje powrócić na rynek telefonów komórkowych w ten sposób w 2016 roku, po wygaśnięciu klauzuli o zakazie konkurencji z Microsoftem[77].
Według Roberta Morlino, rzecznika Nokia Technologies, Nokia planowała zastosować model licencjonowania marki zamiast bezpośredniego marketingu urządzeń mobilnych ze względu na sprzedaż działu urządzeń mobilnych do Microsoftu[78]. Firma podjęła agresywne kroki, aby się odrodzić, co widać w zatrudnianiu ekspertów od oprogramowania, testowaniu nowych produktów i poszukiwaniu partnerów handlowych[79]. 14 lipca 2015 roku prezes Rajeev Suri potwierdził, że firma powróci na rynek telefonów komórkowych w 2016 roku[80].
28 lipca 2015 roku Nokia ogłosiła OZO, kamerę wirtualnej rzeczywistości 360 stopni, z ośmioma optycznymi czujnikami obrazu 2K. Dział stojący za produktem, Nokia Technologies, twierdził, że OZO będzie najbardziej zaawansowaną platformą do filmowania VR[81]. W komunikacie prasowym Nokii stwierdzono, że OZO będzie „pierwszym z planowanego portfolio rozwiązań multimedialnych”, a w przyszłości pojawi się więcej produktów technologicznych[82]. OZO został w pełni zaprezentowany 30 listopada w Los Angeles. OZO, zaprojektowany do użytku profesjonalnego, miał być sprzedawany detalicznie za 60 000 dolarów; jednak jego cena została obniżona o 15 000 dolarów przed premierą i jest wymieniona na oficjalnej stronie internetowej jako 40 000 dolarów[83].
14 kwietnia 2015 roku Nokia potwierdziła, że prowadzi rozmowy z francuską firmą telekomunikacyjną Alcatel-Lucent w sprawie potencjalnego połączenia[84]. Następnego dnia Nokia ogłosiła, że zgodziła się przejąć Alcatel-Lucent za 15,6 miliarda euro w transakcji wyłącznie akcyjnej[85]. Prezes Rajeev Suri uważał, że przejęcie zapewni Nokii strategiczną przewagę w rozwoju technologii bezprzewodowych 5G[86][87]. Przejęcie stworzyło silniejszego konkurenta dla firm konkurencyjnych Ericsson i Huawei[88], których Nokia i Alcatel-Lucent przewyższyły pod względem łącznych przychodów w 2014 roku. Akcjonariusze Nokii posiadają 66,5% udziałów w nowej połączonej spółce, a akcjonariusze Alcatel-Lucent 33,5%[89][90]. Dział Bell Labs miał być utrzymany, ale marka Alcatel-Lucent miała zostać zastąpiona przez Nokia[91]. W październiku 2015 roku, po zatwierdzeniu transakcji przez chińskie Ministerstwo Handlu, połączenie czekało na zatwierdzenie przez francuskich regulatorów[92]. Pomimo początkowego zamiaru sprzedaży działu kabli podmorskich oddzielnie, Alcatel-Lucent później ogłosił, że ta transakcja się nie odbędzie[93]. Połączenie zostało sfinalizowane 14 stycznia 2016 roku, ale nie zostało zakończone do 3 listopada 2016 roku[94]. W wyniku przejęcia Nokia jest teraz również właścicielem marki telefonów Alcatel Mobile, która nadal jest licencjonowana przez TCL.
3 sierpnia 2015 roku Nokia ogłosiła, że osiągnęła porozumienie w sprawie sprzedaży działu map cyfrowych Here konsorcjum BMW, Daimler AG i Volkswagen Group za 2,8 miliarda euro[95]. Transakcja została sfinalizowana 3 grudnia 2015 roku[96].
2016-2019
26 kwietnia 2016 roku Nokia ogłosiła zamiar przejęcia francuskiego producenta urządzeń medycznych Withings za 170 milionów euro[97]. Firma została włączona do nowego działu Digital Health w Nokia Technologies. Później Nokia odpisała koszt przejęcia, a w maju 2018 roku dział zdrowia został sprzedany z powrotem Éricowi Carreelowi, współzałożycielowi i byłemu prezesowi Withings[98].
18 maja 2016 r. firma Microsoft Mobile sprzedała swoją działalność związaną z telefonami komórkowymi pod marką Nokia firmie HMD Global, nowej spółce założonej przez byłego dyrektora Nokii, Jeana-Francois Barila, a także powiązaną z nią fabrykę w Wietnamie spółce zależnej FIH Mobile należącej do Foxconn[99]. Nokia następnie zawarła długoterminową umowę licencyjną, czyniąc HMD wyłącznym producentem telefonów i tabletów marki Nokia poza Japonią, działając w połączeniu z Foxconn. Umowa przyznała również HMD prawo do kluczowych patentów i oprogramowania do telefonów z funkcjami[100]. HMD następnie ogłosił w styczniu 2017 roku smartfon Nokia 6 z Androidem. Na targach Mobile World Congress HMD zaprezentował również smartfony Nokia 3 i Nokia 5, a także nową wersję klasycznego telefonu z funkcjami Nokia 3310[101].
28 czerwca 2016 roku Nokia po raz pierwszy zaprezentowała sieć zgodną z 5G. W lutym 2017 roku Nokia przeprowadziła połączenie 5G w Oulu w Finlandii, wykorzystując standard 5GTF, wspierany przez Verizon, na sprzęcie opartym na architekturze Intela[102].
W lipcu 2017 roku Nokia i Xiaomi ogłosiły podpisanie umowy o współpracy biznesowej i wieloletniej umowy patentowej, w tym wzajemnej licencji na patenty niezbędne do standardów komórkowych obu firm[103]. W tym roku wartość marki Nokia wzrosła o 62% do 4,9 miliarda dolarów, a podstawowe wskaźniki wartości marki również ulegają poprawie, co przełożyło się na podwyższenie oceny siły marki Nokia z AA do AA+. Wzrost ten przypisano między innymi nowym telefonom komórkowym opracowanym przez HMD Global[104].
W styczniu 2018 roku Nokia podpisała umowę z NTT Docomo, największym japońskim operatorem telefonii komórkowej, na dostarczenie stacji bazowych radiowych 5G w kraju do 2020 roku[105]. Później tego samego miesiąca Nokia ogłosiła linię chipsetów 5G ReefShark[106]. W marcu Solidium, ramię inwestycyjne fińskiego rządu, kupiło 3,3% udziałów w Nokii o wartości 844 milionów euro[107]. W maju Nokia ogłosiła przejęcie kalifornijskiego startupu IoT, SpaceTime Insight[108].
W styczniu 2019 roku rząd kanadyjski ogłosił, że przeznaczy 40 milionów dolarów na wsparcie badań Nokii nad technologią 5G[109]. Badanie z 2019 roku wykazało, że telefony Nokia wypadły znacznie lepiej niż konkurenci Samsung, LG, Xiaomi i Huawei w aktualizacji do najnowszej wersji Androida. Badanie przeprowadzone przez Counterpoint Research wykazało, że 96% telefonów Nokia zostało wysłanych z najnowszą wersją Androida lub zaktualizowanych do niej od czasu wydania Androida Pie w 2018 roku. Konkurenci Nokii osiągnęli około 80%[110].
2020-obecnie
2 marca 2020 roku Nokia ogłosiła Pekkę Lundmarka nowym CEO[111]. W tym samym miesiącu firma zakończyła przejęcie Elenion Technologies, amerykańskiej firmy specjalizującej się w technologii fotoniki krzemowej, która miała na celu poprawę efektywności ekonomicznej produktów zaawansowanej łączności optycznej[112].
27 maja 2020 roku Sari Baldauf objęła stanowisko przewodniczącej rady dyrektorów, zastępując Risto Siilasmaa, a Kari Stadigh został mianowany wiceprzewodniczącym. W czerwcu Nokia podpisała kontrakt na dostawę technologii 5G wart około 450 milionów dolarów z Taiwan Mobile, który miał dostarczyć sieć nowej generacji jako wyłączny dostawca. W październiku Nokia ogłosiła umowę z NASA na budowę sieci mobilnej 4G dla astronautów na Księżycu. Wartość kontraktu wynosiła 14,1 miliona dolarów, a realizacja miała rozpocząć się w 2022 roku[113][114].
W 2020 roku Flipkart nawiązał współpracę z Nokią, aby promować produkty konsumenckie pod marką Nokia w Indiach. W ofercie znalazły się telewizory, laptop oraz gama klimatyzatorów[115].
W kwietniu 2022 roku Nokia ogłosiła, że wycofa się z rynku rosyjskiego po inwazji Rosji na Ukrainę. Firma stwierdziła, że decyzja nie wpłynie na jej prognozy finansowe, ponieważ Rosja stanowiła mniej niż 2% przychodów netto Nokii w 2021 roku[116].
W lutym 2023 roku Nokia wprowadziła nowe logo po raz pierwszy od prawie 60 lat, zmieniając swoją tożsamość marki, ponieważ ludzie nadal kojarzyli poprzednie logo głównie z telefonami komórkowymi[117][118]. Nowe logo zaprojektowano przez Lippincott[119].
W grudniu 2023 roku Nokia przejęła Fenix Group, aby wzmocnić swoją ofertę bezprzewodową w segmencie obronnym, za nieujawnioną kwotę[120]. W tym samym miesiącu Nokia ogłosiła umowę na kwotę 185 milionów euro z Lumine Group, w ramach której wydzieliła swoje usługi zarządzania urządzeniami (przejęte po zakupie Motive, Inc. przez Alcatel-Lucent) oraz usługi zarządzania serwisami (dawniej Mformation). Umowa została sfinalizowana w kwietniu 2024 roku, obejmując transfer około 500 pracowników Nokii[121][122].
W lutym 2024 roku firma ogłosiła, że przyspieszy cel neutralności węglowej o 10 lat, do 2040 roku, po wcześniejszym zobowiązaniu do zmniejszenia swojego śladu węglowego o połowę do 2030 roku, w porównaniu do poziomu z 2019 roku[123].
W czerwcu 2024 roku Nokia przejęła firmę Infinera za 2,3 miliarda dolarów[124].
10 lutego 2025 roku Nokia ogłosiła Justina Hotarda nowym CEO[125].
Remove ads
Działalność
Podsumowanie
Perspektywa
Nokia jest spółką akcyjną notowaną na Nasdaq Helsinki i New York Stock Exchange[126]. Nokia odegrała bardzo dużą rolę w gospodarce Finlandii i jest ważnym pracodawcą w kraju, współpracującym z wieloma lokalnymi partnerami i podwykonawcami[127]. W 2006 roku firma stanowiła 1,6% PKB Finlandii i odpowiadała za około 16% eksportu kraju[128].
Nokia składa się z dwóch grup biznesowych wraz z dodatkowymi spółkami zależnymi i powiązanymi firmami.
Nokia Networks
Nokia Networks jest największym działem Nokii. Jest to międzynarodowa firma zajmująca się sieciami danych i sprzętem telekomunikacyjnym, z siedzibą w Espoo w Finlandii. Jest trzecim, co do wielkości producentem sprzętu telekomunikacyjnego na świecie, mierząc według przychodów z 2017 roku (po Huawei i Cisco).
Firma prowadzi działalność w około 130 krajach[129].
Nokia Networks dostarcza infrastrukturę sieci bezprzewodowych i stacjonarnych, platformy usług komunikacyjnych i sieciowych oraz usługi profesjonalne dla operatorów i dostawców usług[129]. W przedsiębiorstwie projektuje się i rozwija najnowsze technologie, takie jak: LTE, 5G, Single RAN i Radio Cloud. Wraz z oddziałem Nokia Bell Labs, Nokia prowadzi także badania nad wdrożeniem technologii 6G[130].
Marka Nokia Siemens Networks (NSN) została wprowadzona na 3GSM World Congress (obecnie Mobile World Congress) w Barcelonie w lutym 2007 roku, jako spółka joint venture między Nokią (50,1%) a Siemensem (49,9%), chociaż obecnie jest w całości własnością Nokii[131]. W lipcu 2013 roku Nokia odkupiła wszystkie udziały w Nokia Siemens Networks za kwotę 2,21 miliarda dolarów i zmieniła nazwę na Nokia Solutions and Networks, a wkrótce potem na Nokia Networks[132].
Nokia Technologies
Nokia Technologies to dział Nokii, który rozwija produkty konsumenckie i licencjonuje technologie, w tym samą markę Nokii[133]. Koncentruje się na łączności bezprzewodowej, zarządzaniu energią i materiałach, a także innych obszarach, takich jak program licencjonowania IP. Składa się z trzech laboratoriów:
- Radio Systems Lab, w obszarach dostępu radiowego, bezprzewodowej łączności lokalnej i implementacji radiowej;
- Media Technologies Lab, w obszarach multimediów i interakcji;
- Sensor and Material Technologies Lab, w obszarach zaawansowanych rozwiązań sensorycznych, metod interakcji, nanotechnologii i technologii kwantowych.
Nokia Technologies zapewniała również publiczne uczestnictwo w swoim rozwoju poprzez program Invent with Nokia[134]. Został utworzony w 2011 roku w wyniku restrukturyzacji Nokii.
W listopadzie 2014 roku Nokia Technologies wprowadziła na rynek swój pierwszy produkt, tablet Nokia N1[135]. W lipcu 2015 roku Nokia Technologies zaprezentowała kamerę VR o nazwie OZO, przeznaczoną dla profesjonalnych twórców treści[136]. Opracowano ją w Tampere, w Finlandii. Dzięki ośmiu zsynchronizowanym czujnikom migawki i ośmiu mikrofonom, produkt mógł rejestrować stereoskopowy film 3D i dźwięk przestrzenny. Produkcja kamery OZO została zakończona w 2017 roku, ale technologie oprogramowania dźwięku immersyjnego są nadal dostępne pod marką Nokia OZO, utrzymując Nokia na rynku wirtualnej rzeczywistości[137].
31 sierpnia 2016 roku Ramzi Haidamus ogłosił, że rezygnuje ze stanowiska Prezesa Nokia Technologies[138]. Brad Rodrigues, wcześniej Szef Strategii i Rozwoju Biznesu, objął stanowisko tymczasowego prezesa. 30 czerwca 2017 roku Gregory Lee, wcześniej dyrektor generalny Samsung Electronics w Ameryce Północnej, został mianowany dyrektorem generalnym i prezesem Nokia Technologies[139].
Nokia Bell Labs
Nokia Bell Labs to firma badawczo-rozwojowa, która była kiedyś działem badawczo-rozwojowym amerykańskiego Bell System. Stała się spółką zależną Nokii po przejęciu Alcatel-Lucent w 2016 roku[140].
W grudniu 2023 roku Nokia ogłosiła plany budowy nowego ośrodka badawczego w New Brunswick w stanie New Jersey. Przeniesienie z 80-letniego obiektu Bell Labs w Murray Hill w stanie New Jersey ma nastąpić przed 2028 rokiem[141]. Laboratoria w Murray Hill były źródłem ważnych innowacji dla AT&T Corp., Lucent Technologies, Alcatel-Lucent i Nokia.
NGP Capital
NGP Capital (dawniej Nokia Growth Partners) to globalna firma venture capital, skupiająca się na inwestycjach w firmy z sektora „Internet rzeczy” (IoT) i technologii mobilnych na etapie wzrostu[142]. NGP posiada inwestycje w Stanach Zjednoczonych, Europie, Chinach i Indiach. Ich portfolio składa się z firm z sektora technologii mobilnych, w tym branż: Connected Enterprise, Zdrowie Cyfrowe, Konsumenci IoT i Connected Car. Po pozyskaniu 350 milionów dolarów finansowania dla firm IoT w 2016 roku, NGP zarządza aktywami o wartości 1 miliarda dolarów[143].
Nokia wcześniej promowała innowacje poprzez sponsoring przedsięwzięć, sięgający 1998 roku z Nokia Venture Partners, które zostało przemianowane na BlueRun Ventures i odłączone w 2005 roku[144]. Chiński oddział BlueRun Ventures stał się niezależny w 2010 roku i został przemianowany na Lanchi Ventures[145]. Nokia Growth Partners (NGP) została założona w 2005 roku jako fundusz venture capital na etapie wzrostu, będący kontynuacją wczesnych sukcesów Nokia Venture Partners. W 2017 roku firma została przemianowana na NGP Capital[146].
Największe transakcje NGP obejmują GanJi, UCWeb, Whistle, Rocket Fuel, Swype, Summit Microelectronics i Netmagic.
Nuage Networks
Nuage Networks to firma dostarczająca rozwiązania programowalnej sieci komputerowej (ang. Software Defined Network, SDN). Została założona przez Alcatel-Lucent w 2013 roku w celu opracowania nakładki oprogramowania do automatyzacji i zarządzania chmurami hybrydowymi[147]. Od 2016 roku jest częścią Nokii po przejęciu Alcatel-Lucent[148]. W 2017 roku Nuage podpisało umowy z Vodafone i Telefónica, aby dostarczyć swoją architekturę SD-WAN do ich serwerów[149][150]. BT był już klientem od 2016 roku[151]. Umowa z China Mobile w styczniu 2017 roku również wykorzystywała technologię sieci definiowanych przez oprogramowanie (SDN) Nuage dla 2000 serwerów chmury publicznej w istniejących centrach danych w Chinach[152], a kolejna w październiku 2017 roku z China Pacific Insurance Company[153].
Firma ma siedzibę w Mountain View w Kalifornii, a jej dyrektorem generalnym jest Saurabh Sandhir[154].
Alcatel Mobile
Alcatel Mobile to marka telefonów komórkowych należąca do Nokii od 2016 roku. Od 2005 roku jest licencjonowana przez chińską firmę TCL, kiedy była własnością Alcatel (później Alcatel-Lucent) w ramach umowy obowiązującej do 2024 roku.
HMD Global
HMD Global to firma produkująca telefony komórkowe z siedzibą w Espoo w Finlandii. Marka Nokia została licencjonowana przez byłych pracowników Nokii, którzy założyli HMD Global i wprowadzili na rynek urządzenia z Androidem pod marką Nokia w 2017 roku. Początkowo Nokia nie miała żadnych inwestycji w firmę, ale zachowała pewien wpływ na rozwój swoich urządzeń.
Nokia posiada 10,10% udziałów w HMD Global po zainwestowaniu wraz z Qualcommem i Google w 2020 roku. W sprawozdaniu finansowym za 2020 rok FIH Mobile ujawniła, że posiada 14,38% udziałów w HMD Global. Fińska Nokia posiada 10,10% udziałów w HMD Global, a inni inwestorzy to Google, Qualcomm i inni z nieujawnionym udziałem w HMD.
Alcatel Submarine Networks
Alcatel Submarine Networks (ASN) to dostawca kompleksowych rozwiązań sieciowych podmorskich. Jednostka biznesowa opracowuje technologie i oferuje usługi instalacyjne dla optycznych podmorskich połączeń sieciowych na wszystkich oceanach świata[155][156].
Wcześniej Alcatel-Lucent Submarine Networks również stało się częścią Nokii w 2016 roku. Nokia i ASN dodały do floty kolejny statek kablowy o nazwie CS Ile d’Ouessant[157]. CS Ile d’Ouessant został zakupiony w 2019 roku i został pierwotnie zbudowany w 2011 roku jako CS Toisa Warrior[158]. Dodatkowo w 2021 roku Nokia i ASN zamówiły dwa statki kablowe do floty, CS Ile d’Yeu i CS Ile de Molène[159].
Flota statków kablowych Alcatel, Alcatel-Lucent i Nokia:
- CS Ile d’Yeu (2001, 2021–obecnie). Zbudowany w 2001 roku. Zakupiony w 2021 roku przez Nokia ASN jako jeden z dwóch dodatkowych statków do floty ośmiu statków kablowych. (IMO 9230414)
- CS Ile de Molène (2006, 2021–obecnie). Zbudowany w 2006 roku. Zakupiony w 2021 roku przez Nokia ASN jako jeden z dwóch dodatkowych statków do floty ośmiu statków kablowych. (IMO 9329928)[160]
- CS Ile d’Ouessant (2011, 2019–obecnie). Zbudowany w 2011 roku jako CS Toisa Warrior. Zakupiony przez Nokia ASN w 2019 roku. (IMO 9427108)[161]
- CS Ile d’Aix (1992, 2011–obecnie). Zbudowany w 1992 roku jako statek kablowy CS Gulmar Badaro. Zakupiony przez Alcatel-Lucent w 2011 roku i przemianowany na CS Île d’Aix[162].
- CS Ile de Bréhat (2002–obecnie). Zbudowany w 2002 roku. W 2003 roku wykonał główne układanie północnej trasy APOLLO o długości 4400 km. W 2015 roku realizował oczyszczanie trasy dla GTT Express.
- CS Ile de Sein (2001–obecnie). Zbudowany w 2001 roku. Długość: 140,36 m. W 2003 roku prowadził prace kablowe na trasach Azory–Madera oraz Madera–Porto Santo.
- CS Ile de Batz (2001–obecnie). Zbudowany w 2001 roku. Projekt APOLLO (2003): Widemouth Bay, Bude (Anglia) – Brookhaven (USA) oraz Lannion (Francja) – Manasquan (USA). W 2008 roku pracował przy TPE (Trans Pacific Express)[163].
- CS Ile de Ré (1983–obecnie). Zbudowany w 1983 roku. W 2006 roku pracował przy trasie kablowej APNG 2 z Sydney (Australia) do Port Moresby (Papua-Nowa Gwinea). (W sierpniu 2023 r. OMS Group używała na statku oprogramowania MakaiLay; informacja – statek nie był częścią floty ASN).
- CS Stanelco 2 (1975, 2000–nieznane). Zbudowany w 1975 roku przez Brattvag Skips w Brattvåg. Początkowo nazwany Siraholm (statek przybrzeżny). W 1982 roku przemianowany przez Standard Telefon og Kabelfabrik po konwersji na statek naprawy kabli. Sprzedany w 2000 roku firmie Alcatel Contracting Norway A/S (Oslo). (IMO 7382469, MMSI 341082000). Nie wliczany do floty Nokia ASN na 2021 rok. (W sierpniu 2023 r. OMS Group używała oprogramowania MakaiLay; statek nie był częścią floty ASN).
- CS Peter Faber 3 (1981). Zbudowany w 1981 roku. W 2003 roku realizował odzysk starych kabli na Atlantyku wspólnie z Île de Sein[164]. Przejęty przez Optic Marine Services 24 września 2019 roku; ASN kontynuowała czarter statku. Nie wliczany do floty Nokia ASN na 2021 rok. (W sierpniu 2023 r. OMS Group używała oprogramowania MakaiLay; statek nie był częścią floty ASN)[165].
- CS Lodbrog (1985, 2000–nieznane). Zbudowany w 1985 roku jako Spiegelberg i Tuzla. W 1996 roku przemianowany na Bolero. (IMO 8027808, MMSI 354400000). Zarejestrowany na Alcatel w 2000 roku. Nie wliczany do floty Nokia ASN na 2021 rok. (W sierpniu 2023 r. OMS Group używała oprogramowania MakaiLay; statek nie był częścią floty ASN)[166].
- CS Heimdal (1983, 2000–2004). Zbudowany w 1983 roku. W 1988 roku przemianowany na FERRYMAR I, a następnie ponownie na MERCANDIAN ADMIRAL II. W 2000 roku przebudowany na statek do napraw i układania kabli oraz sprzedany firmie Alcatel Submarine Networks Marine AS. W 2003 roku wykonał naprawę kabla światłowodowego na Oceanie Spokojnym na trasie Japonia–Stany Zjednoczone, na głębokości prawie 9400 m[167]. W 2004 roku sprzedany do SEACOR Smit Offshore (Worldwide) Ltd (SEACOR Marine (Asia) Pte Ltd). (IMO 8207393, MMSI 538002126). Sprzedany w 2004 roku – nie należał do floty Alcatel-Lucent w 2015 roku.
Wyniki finansowe
Kluczowe trendy dla Nokii (według roku obrotowego kończącego się 31 grudnia)[168][169][170].
Ład korporacyjny
Zarządzanie tak wielką spółką, jaką jest Nokia, odbywa się zarówno poprzez decyzje akcjonariuszy podejmowane w trakcie walnego zgromadzenia, jak i przez zespół kierowniczy, nad którym pieczę sprawuje rada nadzorcza. Przewodniczącego i pozostałych członków zespołu kierowniczego Nokii, powołuje rada nadzorcza. Tylko przewodniczący zespołu kierowniczego Nokii może być członkiem zarówno rady nadzorczej, jak i zespołu kierowniczego Nokii. Komitety rady nadzorczej składają się z komitetu audytu[171], komitetu personalnego[172] oraz komitetu ds. ładu korporacyjnego i nominacji[173].
Działalność firmy jest zarządzana w ramach określonych przez fińską ustawę o spółkach[174], statut Nokii[175] oraz wytyczne dotyczące ładu korporacyjnego[176], uzupełnione przez przyjęte przez radę nadzorczą statuty. 25 listopada 2019 roku Nokia ogłosiła, że zrezygnuje z funkcji dyrektora operacyjnego (COO) i rozdzieli jego zadania między innych liderów firmy. W rezultacie dyrektor operacyjny Joerg Erlemeier zdecydował się odejść ze stanowiska ze skutkiem od 1 stycznia 2020 roku[177].
Aktualny zespół kierowniczy: Group leadership team | Nokia.com[178].
Akcje
Nokia jest spółką akcyjną i jest najstarsząspółką notowaną pod tą samą nazwą na Giełdzie Papierów Wartościowych w Helsinkach, począwszy od 1915 roku[179]. Nokia jest notowana na Giełdzie Papierów Wartościowych w Nowym Jorku od 1994 roku[180]. Akcje Nokii zostały wycofane z notowań na Londyńskiej Giełdzie Papierów Wartościowych w 2003 roku, na Giełdzie Papierów Wartościowych w Paryżu w 2004 roku, na Sztokholmskiej Giełdzie Papierów Wartościowych w 2007 roku i na Giełdzie Papierów Wartościowych we Frankfurcie w 2012 roku[181]. W związku z przejęciem Alcatel-Lucent w 2015 roku, Nokia ponownie notowała swoje akcje na Giełdzie Papierów Wartościowych w Paryżu i została włączona do indeksu CAC 40 6 stycznia 2016 roku[182], ale później usunięta 18 września 2017 roku[183].
W 2007 roku kapitalizacja rynkowa Nokii wynosiła 152,24 miliarda dolarów; do 2012 roku spadła do 14,49 miliarda dolarów, zanim wzrosła do 28,78 miliarda dolarów w 2015 roku. Kapitalizacja rynkowa Nokii w marcu 2025 roku wynosiła 29,03 miliarda dolarów[184].
Kultura korporacyjna
Oficjalne credo kultury korporacyjnej Nokii od lat 90. XX wieku nosi nazwę „The Nokia Way”[185]. Podkreśla ono szybkość i elastyczność podejmowania decyzji w płaskiej, sieciowej organizacji.[186]
Oficjalnym językiem biznesowym Nokii jest angielski. Cała dokumentacja jest pisana po angielsku i jest używana w oficjalnej komunikacji wewnątrz firmy.
W 1992 roku Nokia przyjęła wartości zdefiniowane słowami kluczowymi: szacunek, osiągnięcie, odnowa i wyzwanie[187]. W maju 2007 roku firma zrewidowała swoje wartości po zainicjowaniu serii dyskusji w swoich oddziałach na całym świecie dotyczących tego, jakie powinny być nowe wartości firmy. Na podstawie sugestii pracowników nowe wartości zdefiniowano jako: Angażowanie Ciebie, Osiąganie Razem, Pasja do Innowacji i Bardzo Ludzki[188]. W sierpniu 2014 roku Nokia ponownie zdefiniowała swoje wartości po sprzedaży działu urządzeń, ponownie wykorzystując oryginalne wartości z 1992 roku.
Siedziba
Obecnie Nokia ma swoją siedzibę w Karaportti w Espoo w Finlandii, tuż obok stolicy – Helsinek. Jest to jej główna siedziba od 2014 roku, po przeprowadzce z wybudowanej na zamówienie Nokia House w Espoo, co było częścią sprzedaży działu telefonów komórkowych firmie Microsoft[189]. Budynek w Karaportti był wcześniej siedzibą NSN (obecnie Nokia Networks)[190].
Historia logo
.svg){kind=logo}
.svg){kind=logo}
Remove ads
Nagrody i wyróżnienia
W 2018 roku Nokia otrzymała nagrodę Leading Lights za najbardziej innowacyjny produkt w kategorii kablowej/wideo[195] oraz znalazła się na liście najbardziej etycznych firm świata według Ethisphere[196].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads