Ołeksandr Ponomariow (1918–1973)

Ołeksandr Semenowycz Ponomariow, ukr. Олександр Семенович Пономарьов, ros. Александр Семёнович Пономарёв, Aleksandr Siemionowicz Ponomariow (ur. 23 kwietnia 1918 w Gorłówce, w obwodzie donieckim, Ukraińska SRR, zm. 7 czerwca 1973 w Moskwie) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji napastnika, trener piłkarski.

Ten artykuł dotyczy ukraińskiego piłkarza urodzonego w 1918. Zobacz też: inne osoby noszące to imię i nazwisko.

Ołeksandr Ponomariow

Олександр Пономарьов

Pełne imię i nazwisko	Ołeksandr Semenowycz Ponomariow
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1918 Gorłówka
Data i miejsce śmierci	7 czerwca 1973 Moskwa
Wzrost	170 cm
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1933 Dynamo Gorłówka
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1936 Wuhilnyky Gorłówka 0 (0) 1936 Stachanoweć Stalino 1 (1) 1936 Dzierżiniec-STZ Stalingrad 4 (3) 1936 Spartak Charków 2 (0) 1936–1940 Traktor Stalingrad 82 (54) 1941 Profsojuzy-1 Moskwa 9 (2) 1945–1950 Torpedo Moskwa 133 (74) 1951–1952 Szachtar Stalino 38 (19) W sumie: 269 (153)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1953–1956 Szachtar Stalino 1957–1958 ZSRR U-18 1960–1961 Awanhard Charków 1962–1965 Dinamo Moskwa 1965–1968 Upon Pallo 1969–1970 Ararat Erywań 1971 ZSRR olimpijska 1972 ZSRR
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Kariera piłkarska

Kariera klubowa

Wychowanek szkółki piłkarskiej Dynamo Gorłówka. W 1936 rozpoczął karierę piłkarską w Wuhilnykach Gorłówka, skąd został zaproszony do Stachanowca Stalino. W jedynym meczu strzelił jednego gola. W sierpniu 1936 przeszedł do klubu Dzierżiniec-STZ Stalingrad. W październiku 1936 został piłkarzem Spartaka Charków, jednak przez konflikt z głównym trenerem w 1937 powrócił do klubu ze Stalingradu, który zmienił nazwę na Traktor. W 1941 po reorganizacji klubów występował w drużynie Profsojuzy-1 Moskwa. Po zakończeniu II wojny światowej został piłkarzem Torpeda Moskwa, w którym pełnił funkcje kapitana drużyny^[1]. Karierę piłkarską zakończył w klubie Szachtar Stalino.

Kariera trenerska

W 1952 ukończył Trenerską Szkołę w Centralnym Instytucie Kultury Fizycznej w Moskwie. Pracował na stanowiskach głównego trenera klubów Szachtar Stalino, Awanhard Charków, Dinamo Moskwa, Upon Pallo i Ararat Erywań. W latach 1957–1958 prowadził juniorską reprezentację ZSRR. Od 1971 pracował z olimpijską reprezentacją ZSRR, która w 1972 wywalczyła brązowe medale w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Monachium. W 1972 również objął stanowisko głównego trenera narodowej reprezentacji ZSRR, która wywalczyła wicemistrzostwo Europy.

Sukcesy i odznaczenia

Sukcesy klubowe

• brązowy medalista Mistrzostw ZSRR: 1945, 1951
• zdobywca Pucharu ZSRR: 1949

Sukcesy trenerskie

• mistrz ZSRR: 1963
• wicemistrz Europy: 1972
• brązowy medalista Letnich Igrzysk Olimpijskich w Monachium: 1972

Sukcesy indywidualne

• król strzelców Mistrzostw ZSRR: 1948 (18 goli)
• wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR:
  • Nr 1: 1948
  • Nr 2: 1949, 1951

Odznaczenia

• tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR: 1948
• tytuł Zasłużonego Trenera Sportu ZSRR: 1964