Obwód został utworzony jako obwód nowogródzki dekretem Prezydium Rady Najwyższej Białoruskiej SRR "O obwodach i centrach obwodowych Zachodniej Białorusi"^[2] z 19 listopada 1939 r. Obwód obejmował tereny województwa nowogródzkiego. Dzień później KC KP(b)B wydała postanowienie "o podziale administracyjnym na terenie zachodnich obwodów Białorusi"^[3] w wyniku którego w skład obwodu weszło 9 powiatów przedwojennej Polski: baranowicki, nowogródzki, słonimski, szczuczyński, lidzki, nieświeski, stołpecki, wołożyński i grodzieński (dwa ostatnie: częściowo). Utworzenie obwodu zostało zatwierdzone 4 grudnia 1939 r. dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, już pod nazwą obwód baranowicki^[4].

Na początku 1940 r. wprowadzono nowy podział na rejony, których utworzono 26.

Od roku 1941 do 1944 obszar Nowogródczyzny znajdował się pod okupacją niemiecką i należał do Generalnego Komisariatu Wschód. Po ponownym zajęciu tych ziem przez Armię Czerwoną w 1944 r. część terytorium reaktywowanego obwodu (rejony: iwieniecki, lidzki, lubczański, mirski, mostowski, raduński, szczuczyński, wasiliszkowski, woronowski, zelwieński, żołudecki i mostowski), przekazano nowo utworzonemu obwodowi grodzieńskiemu, a część (rejony: iwiejski, juraciszkański i wołożyński) – mołodeckiemu.

W 1952 r. w skład obwodu wchodziły następujące rejony:

8 stycznia 1954 roku dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR^[5] obwód został zlikwidowany, a jego rejony włączone w skład obwodów: brzeskiego i mińskiego.

Historia

Przypisy