Opera chińska

Opera chińska – tradycyjna forma chińskiej sztuki dramatycznej, będącej połączeniem śpiewu, recytacji, pantomimy, ekwilibrystyki oraz wystylizowanych demonstracji form i ciosów kung-fu.

Historia opery chińskiej sięga trzeciego wieku naszej ery. Wyróżnia się ponad 300 jej odmian regionalnych^[1].

Najbardziej znane odmiany opery chińskiej

• Opera Kunqu, jedna z najstarszych uprawianych do dziś form opery chińskiej, która wywarła decydujący wpływ na jej gatunki późniejsze;
• dworska opera pekińska, w której tradycyjnie występowali tylko mężczyźni;
• Opera szanghajska, w której występowały tylko kobiety;
• Opera kantońska, która w Hongkongu zainspirowała bezprecedensowy rozwój filmów wuxia.

W Chinach sztuki operowe pełniły funkcję obrzędową, którą zachowały na m.in. na Tajwanie i w Singapurze.

Za najbardziej znanego aktora operowego jest uważany Mei Lanfang.

Opera była niezwykle popularna do początków XX wieku. W czasie rewolucji kulturalnej próbowano ją zastąpić operą wzorcową o wydźwięku propagandowym.

Galeria

• 
  Sztuka oparta na „Opowieściach znad brzegów rzek”
• 
  Maska generała Guan Yu
• 
  Scena zbiorowa, Szanghaj 2014
• 
  Scena z teatru w Pekinie
• 
  Li Cunxiao (postać rebelianta z IX w.) w sztuce operowej