Oporność falowa (akustyka)

Oporność falowa, impedancja akustyczna – w akustyce, miara oporu jaki stawia ośrodek rozchodzącej się w nim fali dźwiękowej; jest szczególnym przypadkiem impedancji falowej i określa ją wzór:

${\displaystyle R={\frac {\Delta p}{u}},}$

Akustyczna oporność falowa niektórych substancji^[1]

Substancja	Oporność falowa
	${\displaystyle [R]={\frac {\text{kg}}{{\text{m}}^{2}{\text{s}}}}}$
powietrze	429
woda	1,48·106
gliceryna	2,5·106
miedź	2,07·107

gdzie:

${\displaystyle \Delta p}$ – różnica pomiędzy ciśnieniem w amplitudzie fali dźwiękowej a ciśnieniem niezaburzonego ośrodka,

${\displaystyle u}$ – prędkość cząsteczek ośrodka ruchu drgającego wywołanych różnicą ciśnień.

Jednostką oporności falowej jest:

${\displaystyle [R]={\frac {\text{kg}}{{\text{m}}^{2}{\text{s}}}}.}$

Z definicji oporności falowej wynika związek:

${\displaystyle R=\rho \cdot v}$

gdzie:

${\displaystyle \rho }$ – gęstość ośrodka,

${\displaystyle v}$ – prędkość fali(inne języki) w danym ośrodku.

Różnice oporności falowej ośrodków, między którymi przechodzi lub od którego odbija się fala, określają współczynniki odbicia fali od granicy ośrodków, jak i przechodzenia fali do drugiego ośrodka.

Zobacz też

• współczynnik odbicia
• współczynnik załamania