Pascual de Aragón-Córdoba-Cardona y Fernández de Córdoba

Pascual de Aragón-Córdoba-Cardona y Fernández de Córdoba (ur. w 1626 w Mataró, zm. 28 września 1677 w Madrycie) – hiszpański kardynał.

Pascual de Aragón-Córdoba-Cardona y Fernández de Córdoba

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	1626 Mataró
Data i miejsce śmierci	28 września 1677 Madryt
Miejsce pochówku	Toledo
Arcybiskup Toledo
Okres sprawowania	1666–1677
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1655
Sakra biskupia	28 lutego 1666
Kreacja kardynalska	5 kwietnia 1660 Aleksander VII
Kościół tytularny	Santa Balbina

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	28 lutego 1666
Konsekrator	Gabriel Adarzo de Santander y Martínez de Viaín
Współkonsekratorzy	Benedicto Sánchez de Herrera Giuseppe Cavalieri
Konsekrowani biskupi Juan Álvarez Osorio 1673

Życiorys

Urodził się w 1626 roku Mataró, jako syn Enrique de Aragón-Códoba-Cardona y Enríquez de Cabrery i Cataliny Fernández de Córdoba y Figueroy (jego bratem był Antonio de Aragón-Córdoba-Cardona y Fernández de Córdoba)^[1]. Studiował na Uniwersytecie w Salamance, gdzie później pełnił funkcję rektora^[1]. Był archidiakonem w Kordobie, członkiem zakonu Alcántara i wykładowcą w Toledo^[1]. W 1655 roku przyjął święcenia kapłańskie^[2]. 5 kwietnia 1660 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Balbina^[2]. Rok później został ambasadorem Hiszpanii przy Stolicy Piotrowej^[1]. Interweniował jako mediator w konflikcie pomiędzy Francją a papieżem, dotyczącym incydentu z Gwardią Korsykańską^[1]. W latach 1664–1666 był wicekrólem Neapolu^[1]. 1 lutego 1666 roku został wybrany arcybiskupem Toledo, a 28 lutego przyjął sakrę^[2]. Pełnił rolę doradcy królewskiego, a przez pewien czas zasiadał także w Radzie Regencyjnej^[1]. Zmarł 28 września 1677 roku w Madrycie^[1].