Pawieł Rotmistrow

Pawieł Aleksiejewicz Rotmistrow (ros. Павел Алексеевич Ротмистров, ur. 23 czerwca^?/6 lipca 1901 w m. Skoworowo, gubernia twerska, zm. 6 kwietnia 1982 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, główny marszałek wojsk pancernych, prof. dr nauk wojskowych, Bohater Związku Radzieckiego.

Pawieł Rotmistrow

Павел Алексеевич Ротмистров

główny marszałek wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia	6 lipca 1901 Skoworowo, gubernia twerska
Data i miejsce śmierci	6 kwietnia 1982 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1919–1982
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	szef sztabu: 35 Brygady Pancernej, 3 Korpusu Zmechanizowanego, d-ca: 9 Brygady Pancernej, 7 Korpusu Pancernego, 5 Gwardyjskiej Armii Pancernej, z-ca d-cy wojsk panc. RKKA
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji, II wojna światowa: wojna zimowa z Finlandią; bitwa stalingradzka; operacja Uran; bitwa na łuku kurskim; bitwa pod Prochorowką; bitwa o Dniepr; operacja Bagration
Odznaczenia

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 6 czerwca 1901 w Skoworowie w rodzinie chłopskiej. W 1919 rozpoczął służbę w Armii Czerwonej i wstąpił do WKP(b). Dwa lata później brał udział w tłumieniu powstania w Kronsztadzie. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w 1924 dowodził kolejno kompanią i baterią artylerii oraz był zastępcą dowódcy batalionu.

Jego zainteresowania związane z bronią pancerną pochodzą z czasów studiów w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego, którą ukończył w 1931. Sześć lat później objął dowodzenie pułkiem. W 1938 został wykładowcą taktyki w Wojskowej Akademii Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej.

II wojna światowa

W 1939 wziął udział w wojnie zimowej, początkowo jako dowódca batalionu czołgów, później szef sztabu 35 Brygady Pancernej, wreszcie zastępca dowódcy dywizji pancernej. W maju 1941, już jako pułkownik, został szefem sztabu 3 Korpusu Zmechanizowanego i to stanowisko zajmował w dniu niemieckiej agresji na ZSRR. Walcząc na terenie Litwy, znalazł się w okrążeniu, z którego udało mu się wyrwać wraz z grupą żołnierzy. We wrześniu 1941 objął dowództwo 9 Brygady Pancernej, na której czele brał udział w walkach pod Starą Russą, Kalininem i Klinem. Wiosną 1942 został awansowany do stopnia generała, objął dowodzenie 7 Korpusem Pancernym, który od jesieni tego roku uczestniczył w walkach pod Stalingradem. Podczas kontrofensywy radzieckiej w grudniu 1942 bronił rubieży rzeki Myszkowa, nie pozwalając wojskom niemieckim dowodzonym przez feldmarszałka Ericha von Mansteina przebić się do 6 Armii feldmarszałka Friedricha Paulusa. Pod Kurskiem obaj dowódcy znowu się spotkali. Rotmistrow dowodził wówczas 5 Gwardyjską Armią Pancerną, walczącą w składzie Frontu Stepowego gen. Iwana Koniewa. W dniach 11–12 lipca 1943 jego wojska wzięły udział w słynnym boju pancernym pod Prochorowką. W sierpniu 1943 uczestniczył w kontrnatarciu pod Charkowem, a później w dalszych walkach na Ukrainie: forsowanie Dniepru, wyzwalanie Krzywego Rogu i Kirowgradu. W styczniu 1944 u boku gen. Iwana Koniewa brał udział w operacji korsuńskiej. Miesiąc później został awansowany do stopnia marszałka wojsk pancernych^[1].

Po przeniesieniu 5 Gwardyjskiej Armii Pancernej z 2 Frontu Ukraińskiego na 3 Front Białoruski, brał udział w operacji Bagration. W sierpniu 1944 roku został zastępcą dowódcy wojsk pancernych Armii Czerwonej^[2].

Okres powojenny

Po zakończeniu wojny dowodził radzieckimi wojskami pancernymi i zmechanizowanymi stacjonującymi na terenie okupowanych Niemiec, a później na Dalekim Wschodzie. W 1948 wrócił do pracy naukowej i dydaktycznej w Akademii Sztabu Generalnego. W 1958 został profesorem nauk wojskowych i przez następnych sześć lat kierował Akademią Wojsk Pancernych^[2]. W 1962 otrzymał awans do stopnia głównego marszałka wojsk pancernych. W okresie powojennym stał się jednym z najwybitniejszych radzieckich specjalistów od broni pancernej. Zmarł 6 kwietnia 1982 w Moskwie.

Awanse

• gen. mjr wojsk pancernych 21 lipca 1942;
• gen. por. wojsk pancernych 29 grudnia 1942;
• gen. płk wojsk pancernych 20 października 1943;
• marszałek wojsk pancernych 21 lutego 1944;
• główny marszałek wojsk pancernych 28 kwietnia 1962.

Ordery i odznaczenia

• Medal „Złota Gwiazda” Bohatera Związku Radzieckiego (7 maja 1965)
• Order Lenina – sześciokrotnie
• Order Rewolucji Październikowej (1968)
• Order Czerwonego Sztandaru – czterokrotnie
• Order Suworowa I klasy (1944)
• Order Kutuzowa I klasy
• Order Suworowa II klasy (1943)
• Order Czerwonej Gwiazdy (1940)
• Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III stopnia
• i inne