Petro Symonenko

Petro Mykołajowycz Symonenko, ukr. Петро Миколайович Симоненко (ur. 1 sierpnia 1952 w Stalinie) – ukraiński polityk i działacz komunistyczny. Od 1993 pierwszy sekretarz komitetu centralnego Komunistycznej Partii Ukrainy. W latach 1994–2014 deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy II, III, IV, V, VI i VII kadencji oraz przewodniczący frakcji KPU w parlamencie. Kandydat na urząd prezydenta Ukrainy w wyborach w 1999, 2004, 2010 i 2014.

Petro Symonenko

Петро Симоненко

Petro Symonenko (2011)
Pełne imię i nazwisko	Petro Mykołajowycz Symonenko
Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1952 Stalino
Pierwszy sekretarz KC Komunistycznej Partii Ukrainy
Okres	od 19 czerwca 1993
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Ukrainy
Odznaczenia

Petro Symonenko wraz z prezydentem Federacji Rosyjskiej Władimirem Putinem w 2002

Petro Symonenko podczas konferencji prasowej w 2012

Petro Symonenko przemawiający w Radzie Najwyższej Ukrainy w 2013

Życiorys

Z wykształcenia inżynier elektromechanik, w 1974 ukończył Politechnikę Doniecką^[1]. Przez krótki okres pracował z zawodzie. W 1978 został członkiem Komunistycznej Partii Ukrainy, będącej częścią Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Od lat 70. działał w ukraińskim Komsomole. W latach 1975–1980 pełnił kolejno funkcje instruktora, kierownika działu i drugiego sekretarza donieckiego komitetu miejskiego tej organizacji. W 1980 został sekretarzem donieckiego komitetu regionalnego. W latach 1982–1988 był sekretarzem komitetu centralnego Komsomołu Ukrainy. W 1988 objął funkcję sekretarza miejskiego komitetu KPU w Mariupolu. W 1989 został przeniesiony do donieckiego komitetu regionalnego KPU, gdzie został mianowany sekretarzem ds. pracy ideologicznej. W 1991 ukończył studia z instytucie politologicznym w Kijowie^[2]. Od 1991 do 1993 był zastępcą dyrektora generalnego przedsiębiorstwa „Ukrwuhłemasz”^[3][4].

W czerwcu 1993 na ogólnokrajowej konferencji komunistów w Doniecku został wybrany na funkcję pierwszego sekretarza KC Komunistycznej Partii Ukrainy^[3]. W latach 1994–2014 nieprzerwanie sprawował mandat do Rady Najwyższej Ukrainy, był przewodniczącym frakcji komunistycznej w parlamencie^[4][5][6][7]. W latach 1994–1996 wchodził w skład komisji konstytucyjnej^[3]. Był również delegatem parlamentu Ukrainy do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

W wyborach prezydenckich w 1999 wystartował jako kandydat z ramienia KPU. W pierwszej turze uzyskał drugie miejsce, zdobywając 5 849 077 głosów (22,24%). Przeszedł następnie do drugiej tury, gdzie przegrał z Łeonidem Kuczmą. Otrzymał 10 665 420 głosów, co przełożyło się na 37,80% poparcia. W wyborach prezydenckich w 2004 ponownie wystartował jako kandydat KPU. W pierwszej turze zajął czwarte miejsce, otrzymując 1 396 135 głosów (4,97%); w drugiej turze nie udzielił poparcia żadnemu z kandydatów. W wyborach prezydenckich w 2010 po raz trzeci wystartował jako kandydat wystawiony przez blok ugrupowań lewicowych i centrolewicowych. Otrzymał również poparcie od Zjednoczonej Socjaldemokratycznej Partii Ukrainy^[8]. W pierwszej turze wyborów zajął szóste miejsce, zdobywając 872 908 głosów (3,55%)^[9].

W wyborach prezydenckich w 2014 po raz czwarty wystartował jako kandydat komunistów, lecz następnie zadeklarował wycofanie się^[10]. Uczynił to jednak zbyt późno, aby komisja wyborcza usunęła jego nazwisko z kart do głosowania. W pierwszej turze uzyskał 272 723 głosy (1,51%)^[11][12].

1 grudnia 2018 został nominowany przez KPU na kandydata tej partii w mających odbyć się w następnym roku wyborach prezydenckich^[13]. W styczniu 2019 złożył dokumenty w celu rejestracji swojej kandydatury^[14]. Jego kandydatura została jednak odrzucona z uwagi na niezgodność statutu, nazwy i symboliki jego partii z uchwalonymi w 2015 na Ukrainie ustawami dekomunizacyjnymi^[15]. Później zamieszkał na Białorusi^[16].

Poglądy polityczne

Podczas kariery politycznej opowiadał się za pogłębieniem stosunków gospodarczych Ukrainy z Rosją, Białorusią i innymi państwami byłego ZSRR^[17]. Popierał przystąpienie do Euroazjatyckiej Unii Celnej^[18], wzywał do zawieszenia procesów tzw. integracji europejskiej oraz ostrzegał przed nadmiernym w jego ocenie uzależnianiem się od Międzynarodowego Funduszu Walutowego^[17]. Nie wykluczał jednocześnie możliwej akcesji Ukrainy do NATO w przyszłości^[19].

Opowiadał się z wprowadzeniem kary śmierci za niektóre przestępstwa, takie jak przestępstwa seksualne na tle pedofilskim, handel ludźmi czy zabójstwo na zlecenie^[20].

W 2007 oskarżył prezydenta Wiktora Juszczenkę o polityczne wykorzystywanie tematyki wielkiego głodu na Ukrainie. Podważał również fakt celowego wywołania głodu przez komunistyczne władze ZSRR^[21].

W 2011 poparł publicznie decyzję sądu o odebraniu nadanego pośmiertnie tytułu Bohatera Ukrainy Romanowi Szuchewyczowi^[22]. W 2013 był jednym ze 148 deputowanych Rady Najwyższej Ukrainy, którzy skierowali list otwarty do marszałek Sejmu Ewy Kopacz z prośbą o wsparcie rezolucji Senatu RP, określającej rzeź wołyńską mianem ludobójstwa dokonanego przez nacjonalistów ukraińskich^[23][24].

Poparcie w wyborach prezydenckich

Wybory	Komitet wyborczy	Organ	Wynik
1999	Komunistyczna Partia Ukrainy	Prezydent Ukrainy	5 849 077 (22,24%)
			10 665 420 (37,80%)
2004	Komunistyczna Partia Ukrainy	Prezydent Ukrainy	1 396 135 (4,97%)
2010	Komunistyczna Partia Ukrainy	Prezydent Ukrainy	872 908 (3,55%)
2014	Komunistyczna Partia Ukrainy	Prezydent Ukrainy	272 723 (1,51%)

Odznaczenia

• Order Przyjaźni (Rosja, 2012)^[25]
• Order Wspólnoty (Wspólnota Niepodległych Państw, 2007)