Pijalnia Główna w Krynicy-Zdroju

Pijalnia Główna w Krynicy-Zdroju – budynek pijalni wód mineralnych w Krynicy-Zdroju, w centrum miasta, przy Bulwarach Dietla (zwanych „Krynickim deptakiem”), modernistyczny, wzniesiony w latach 1969–1971 według projektu Stanisława Spyta i Zbigniewa Mikołajewskiego, przebudowany w latach 2012–2014 częściowo zatracił pierwotne cechy stylowe.

Pijalnia Główna

Pijalnia Główna od strony deptaku (2017)
Rodzaj	pijalnia wód mineralnych
Państwo	Polska
Uzdrowisko	Krynica-Zdrój
Adres	al. Leona Nowotarskiego 3 33-380 Krynica-Zdrój
Architekt	Zbigniew Mikołajewski Stanisław Spyt
Rozpoczęcie budowy	1969
Zakończenie budowy	1971
Styl architektoniczny	modernizm
Dostępne zdroje	(w artykule)

W pijalni serwowane są takie wody jak: Jan, Słotwinka, Tadeusz, Zdrój Główny, Zuber. Ta ostatnia z wód cieszy się sławą ze względu na swój charakterystyczny smak.

Ponadto w pijalni, której łączna powierzchnia wynosi 4540 m², znajduje się sala koncertowa na 350 osób (odbywają się w niej przez cały rok koncerty m.in. muzyki poważnej oraz przedstawienia) i ogród zimowy. Kontrast między egzotyczną roślinnością a aurą na zewnątrz szczególnie widoczny jest zimą, kiedy w pijalni można przechadzać się między palmami. Budynek Pijalni został wyposażony w latach 70. XX wieku w nowatorskie centralne ogrzewanie ukryte w aluminiowym suficie (system Frengera) oraz w ogrzewanie podłogowe, dzięki czemu w przeszklonym budynku jest ciepło nawet w silne mrozy.

Pijalnia jest otwarta codziennie w godzinach 10:00–21:00.

Od połowy 2013 roku trwał remont (gruntowna modernizacja) pijalni. Uroczyste otwarcie zmodernizowanej Pijalni Głównej nastąpiło 3 października 2014 roku podczas XXIII Kongresu Uzdrowisk Polskich. Uroczystego otwarcia dokonał Marszałek województwa małopolskiego Marek Sowa oraz Prezes UKŻ S.A.

• 
  Wnętrze Pijalni przed remontem, 2010 (po remoncie złota konstrukcja oświetleniowa wykonana z aluminium i przypominająca zygzak, będąca wybitnym dziełem architektury wnętrz została przemalowana na brązowo i usunięto także biały marmur ze ściany wbrew oryginałowi)^[1]
• 
  Wnętrze Pijalni przed remontem, 2012 (po remoncie sala koncertowa będąca wybitnym dziełem architektury wykonanym z ceramiki artystycznej, szkła i aluminium została zlikwidowana i zastąpiona beżową ścianą bez okien wbrew oryginałowi)^[1]
• 
  Wnętrze Pijalni po remoncie, 2015 (wbrew oryginalnemu projektowi architektów brakuje usuniętego monumentalnego sufitu z epoki wykonanego ze srebrnego aluminium nadającemu wnętrzu wyjątkowego blasku i wyposażonego w starannie dopasowane do niego podłużne oświetlenie stanowiące samo w sobie kompozycję geometryczną)^[1]
• 
  Wnętrze Pijalni przed remontem w 2012, widoczne są wyjątkowe ruchome szklane ściany, które można otwierać latem na całej długości fasady i dzięki którym budynek zamienia się we współczesne sukiennice epoki modernizmu. To rozwiązanie znane jest z arcydzieła modernizmu światowego jakie stanowi Willa Tugendhatów w Brnie. (po remoncie zlikwidowano te okna przesuwne w pionie, przez co pozbawiono budynek cennej funkcjonalności jaką była możliwość otwierania szklanej ściany kurtynowej i pozbawiono budynek ochrony przed przegrzaniem w czasie upału)^[2]
• 
  Widok zewnętrzny od strony deptaku, przed remontem - 2009