Piotr I z Opola

Piotr I z Opola (zm. po 2 kwietnia 1375) – polski duchowny katolicki, biskup lubuski. Pochodził z wrocławskiej rodziny patrycjuszowskiej. Zanim został biskupem lubuskim był oficjałem wrocławskim i kanonikiem lubuskim (1356) oraz dziekanem kolegiaty głogowskiej (1357). W 1358 został prepozytem kolegiaty opolskiej, a cztery lata później archidiakonem opolskim oraz kanonikiem wrocławskim.

Biskup lubuski Piotr I z Opola uzupełnia ugodę zawartą z Kazimierzem królem polskim w Kaliszu w 1368 roku, dokument z 25 czerwca 1369 roku

Piotr I z Opola

Pieczęć biskupa Piotra na dokumencie z 20 września 1370 roku. Napis: S. PETRI DEI GRACIA EPISCOPI LUBUCENSIS (Pieczęć Piotra z łaski Bożej biskupa lubuskiego)
Data śmierci	po 2 kwietnia 1375
Biskup lubuski
Okres sprawowania	1366-1375
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	diecezja lubuska
Nominacja biskupia	8 czerwca 1366

Prekonizowany biskupem lubuskim 8 czerwca 1366 na mocy rezerwacji papieskiej, po unieważnieniu wyboru dokonanego przez kapitułę. Zawarł porozumienie z Kazimierzem III Wielkim w sprawie uposażenia biskupstwa. Po zniszczeniu Lubusza przez wojska cesarza Karola IV Luksemburskiego przeniósł stolicę diecezji do Fürstenwalde/Spree w 1373. W 1374 r. został kanclerzem Marchii Brandenburskiej i wychowawca synów cesarskich. Zrezygnował z praw do jurysdykcji biskupów lubuskich na Rusi. Po raz ostatni notowany w źródłach 2 kwietnia 1375 zmarł zapewne w tym samym roku.

Bibliografia

• Krzysztof Ożóg Piotr I z Opola [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XXVI wyd. 1981
• Ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła katolickiego w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Instytut Wydawniczy "Pax", wyd. 2, Warszawa 2000.