Podatek od niektórych instytucji finansowych

Podatek od niektórych instytucji finansowych – podatek w Polsce obciążający aktywa wybranych instytucji finansowych. Potocznie nazywany podatkiem bankowym. Wpływy z podatku stanowią wyłączny dochód budżetu państwa^[1].

Elementy konstrukcyjne podatku

Zakres podmiotowy

Podatkowi od niektórych instytucji finansowych podlegają następujące instytucje mające siedzibę lub oddział na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej^[2]:

• Banki
• Instytucje kredytowe
• Spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe
• Zakłady ubezpieczeń
• Zakłady reasekuracji
• Instytucje pożyczkowe.

Zakres przedmiotowy

Przedmiotem podatku jest nadwyżka sumy wartości aktywów podatnika ustalona na ostatni dzień miesiąca według zasad określonych w ustawie o rachunkowości, ponad kwotę^[3]:

• 4 mld zł – dla banków, instytucji kredytowych i spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych
• 2 mld zł – dla zakładów ubezpieczeń i reasekuracji
• 200 mln zł – dla instytucji pożyczkowych.

Powyższe kwoty oblicza się łącznie dla wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub dla grupy podmiotów powiązanych ze sobą.

W przypadku banków i SKOK-ów podstawę opodatkowania obniża się o wartość funduszy własnych oraz aktywów w postaci skarbowych papierów wartościowych.

Od podatku zwolnione są banki państwowe oraz podmioty, wobec których wdrożono postępowanie naprawcze.

Stawka podatku i pobór

Stawka podatku wynosi 0,0366% podstawy podatku miesięcznie^[4]. Podatnicy są zobowiązani składać deklaracje w miesiącach w których występuje podatek do zapłaty. Organem podatkowym jest właściwy miejscowo naczelnik urzędu skarbowego^[5].