Politico

Politico (Politico LLC^[1], wcześniej The Politico^[4]) – amerykańskie przedsiębiorstwo mediowe (publicystyka polityczna) z siedzibą w hrabstwie Arlington, w Wirginii, w Stanach Zjednoczonych^[1], którego działalność obejmuje krajową i zagraniczną politykę. Dystrybuuje treści za pośrednictwem strony internetowej, telewizji, publikacji drukowanych, radia oraz podcastów^[5]. Jego aktywność w Waszyngtonie dotyczy m.in. Kongresu, lobbingu, amerykańskich mediów i urzędu prezydenta^[6].

Politico

Państwo	Stany Zjednoczone
Siedziba	hrabstwo Arlington
Adres	1100 Wilson Blvd Suite 601 Arlington, VA 22209[1]
Data założenia	23 stycznia 2007 (jako „The Politico”)
Prezes	Robert L. Allbritton (prezes)[2]
Dyrektor	Patrick Steel (dyrektor generalny)[2]
Zatrudnienie	500 (2017, tylko w USA)[3]
brak współrzędnych
Strona internetowa

W 2015 roku przedsiębiorstwo rozpoczęło działalność w Europie jako spółka joint venture pomiędzy Politico LLC (z siedzibą w USA) a niemieckim koncernem wydawniczym Axel Springer. Główny oddział „Politico” Europe zlokalizowany jest w Brukseli, a dodatkowe biura znajdują się w Londynie, Berlinie, Paryżu, Rzymie i Warszawie^[7].

Historia

John F. Harris i Jim VandeHei opuścili redakcję dziennika „The Washington Post” i, dzięki finansowemu wsparciu przez Roberta L. Allbrittona, w styczniu 2007 roku założyli „Politico”. Powstanie tej organizacji medialnej miało miejsce, gdy w Stanach Zjednoczonych doszło do politycznych i mediowych przeobrażeń^[a][8]. Pierwszy z nich został redaktorem naczelnym (editor-in-chief), a drugi redaktorem prowadzącym (executive editor)^[9]. Ich pierwszym współpracownikiem był Mike Allen^[10], który wcześniej był korespondentem dziennika „The Washington Post” w Białym Domu^[11]. Frederick J. Ryan Jr. do 2014 roku zasiadał na stanowiskach prezesa i dyrektora generalnego przedsiębiorstwa^[12]. Kolejnym członkiem redakcyjnego zespołu założycielskiego był Martin Tolchin^[13].

Od samego początku dziennikarze „Politico”, śledząc kampanie polityczne, korzystali z kamer wideo^[14]. W 2008 roku strona internetowa serwisu informacyjnego odwiedzana była miesięcznie przez ponad 3 miliony unikatowych użytkowników^[15].

We wrześniu 2008 roku „The New York Times” poinformował, że po wyborach prezydenckich „Politico” miało rozszerzyć swoją działalność – zatrudnić kolejnych reporterów, redaktorów, inżynierów sieciowych^[b], a także innych pracowników. W planach przedsiębiorstwa było też zwiększenie nakładu waszyngtońskiej edycji gazety^[17]. Od 2008 roku do stycznia 2011 roku kadra pracownicza „Politico” zwiększyła się blisko trzykrotnie^[18]. Jednymi z ważniejszych osób, które w tym okresie dołączyły do składu redakcyjnego byli komentatorzy polityczni, Michael Kinsley i Joe Scarborough^[19].

W 2011 roku stronę internetową „Politico” miesięcznie odwiedzały ponad 4 miliony unikalnych użytkowników, co czyniło ją jedną z najpopularniejszych gazet internetowych w Stanach Zjednoczonych^[20].

W czerwcu 2013 roku zatrudniona została Susan Glasser, która wcześniej pracowała dla „The Washington Post”. Miał być jej przydzielony nadzór nad dwoma nowymi obszarami: „opiniami wybitnych głosów z zewnątrz” i „dłuższymi opowiadaniami”^[21]. We wrześniu 2014 roku, po rezygnacji Richarda Berke ze stanowiska redaktora prowadzącego „Politico”, funkcję tę objęła Glasser^[22]. Jej drugim zadaniem, które jej przydzielono, było czynne uczestnictwo w budowie strategii firmy, która wówczas rozszerzała swoją działalność na całe Stany Zjednoczone, a także wkraczała na kontynent europejski^[23].

VandeHei w programie stacji MSNBC, Morning Joe (2018)

W październiku 2013 roku Jim VandeHei, współzałożyciel „Politico”, został mianowany nowym dyrektorem generalnym (CEO) przedsiębiorstwa. Zastąpił on Freda Ryana, który piastował to stanowisko od momentu założenia firmy^[24]. Pod kierownictwem VandeHeia „Politico”, w aspekcie finansowym, kontynuowało tendencję rosnącą: w 2014 roku przedsiębiorstwo zwiększyło przychody o 25%^[25]. W styczniu 2016 roku liczba pracowników na świecie wynosiła blisko 500 osób^[26].

Na początku 2016 roku, po doniesieniach dotyczących napięć w redakcji w poprzedzających tygodniach, VandeHei i Allen (a także trzej inni członkowie kierownictwa) ogłosili, że po zbliżających się wyborach prezydenckich odejdą z „Politico”^[27]. W trakcie kadencji Glasser dziesiątki pracowników opuściło firmę, aby dołączyć do innych ośrodków prasowych. Z kolei VandeHei starł się z wydawcą, Allbrittonem, w sprawie kwestii budżetowych oraz działań ekspansyjnych. Kiedy organizacja zaangażowała się bardziej intensywnie w rozszerzenie działalności na Europę założyciele, w tym Harris, postanowili odsunąć się na dalszy plan^[28]. Na stanowisku dyrektora generalnego, po odejściu VandeHeia, przez blisko rok zasiadał Allbritton^[29]. 8 maja 2017 roku funkcję tę objął menedżer bankowy, Patrick Steel^[30].

Uwagi

1. Wiele tytułów prasowych w całych Stanach Zjednoczonych w momencie zakładania „Politico” redukowało zatrudnienie i ograniczało też relacje z Waszyngtonu^[4].
2. Inżynier sieciowy odpowiedzialny jest za budowanie/rozbudowywanie/modernizowanie sieci komputerowych (w zakresie sprzętu i oprogramowania), a także za projektowanie/instalowanie infrastruktury sieciowej oraz serwisowanie i konfigurowanie systemów sieciowych^[16].