Pułk Grenadierów Gwardii

Pułk Grenadierów Gwardii – pułk piechoty Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego.

Pułk Grenadierów Gwardii

Historia
Państwo	Królestwo Polskie
Sformowanie	1815
Dowódcy
Pierwszy	gen. Franciszek Żymirski
Działania zbrojne
powstanie listopadowe
Organizacja
Dyslokacja	Warszawa
Rodzaj wojsk	piechota

Oficer wyższy grenadierów gwardii 1815-1826

Formowanie i zmiany organizacyjne

Pułk sformowany 20 czerwca 1815 z batalionu wzorowego^[1]. Posiadał organizację odmienną od innych pułków piechoty polskiej. Składał się ze sztabu i dwóch batalionów po osiem kompanii. Kompanie liczyły po 4 oficerów, 10 podoficerów i 128 szeregowych. Cały pułk, obok generała-dowódcy, liczył etatowo 6 oficerów starszych, 72 młodszych, 162 podoficerów, 103 muzykantów i 1984 szeregowych. Poza tym 66 oficerów oraz 83 podoficerów i szeregowych niefrontowych. Łącznie liczył 2417 ludzi i wchodził w skład trzybrygadowej dywizji piechoty rosyjskiego Rezerwowego Korpusu Gwardii^[2].

Od 29 listopada 1831 zwany pułkiem grenadierów byłej Gwardii, a później pułkiem grenadierów^[1]

Dyslokacja pułku

Stanowisko: Warszawa^[3]. Koszary Aleksandryjskie^[4]

Żołnierze pułku

Pułkiem dowodzili^[1]:

• gen. Franciszek Żymirski
• gen Henryk Milberg
• ppłk Jerzy Niewęgłowski
• płk Feliks Breański

Walki pułku

Pułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego

Bitwy i potyczki^[1]:

• Warszawa (12 lutego 1831)
• Stanisławów
• Wawer (19 lutego i 31 marca 1831)
• Grochów (25 lutego 1831)
• Mińsk
• Iganie
• Sucha
• Jędrzejów
• Budziska
• Okęcin
• Warszawa (6 i 7 września 1831)

W 1831 roku, w czasie wojny z Rosją, żołnierze pułku otrzymali 1 kawalerski, 49 złotych i 84 srebrne krzyże Orderu Virtuti Militari^[1].