Recording Industry Association of Japan

Recording Industry Association of Japan^[1] (jap. 日本レコード協会 Nihon Rekōdo Kyōkai; w skrócie RIAJ) – zrzeszenie japońskich wydawców muzyki. Zostało założone w 30 kwietnia 1942 roku^[2] jako Japan Phonogram Record Cultural Association, a obecną nazwę przyjęło w 1969 roku^[3]. Utworzono je w celu reprezentacji japońskiego przemysłu muzycznego. Od lat 40. XX wieku pełni wiodącą rolę w rozwoju i ekspansji japońskiej kultury muzycznej.

Logo

W spełnianiu tejże misji mającej na celu rozwój i poprawę japońskiej kultury muzycznej, RIAJ jest aktywne na wielu polach – w promowaniu popytu i tworzeniu nowych nagrań; w celu zwiększenia ochrony praw autorskich; w celu zapewnienia właściwego wykorzystania nagrań; do prowadzenia badań, zebrania informacji z dokumentów i upowszechniania materiałów dotyczących ewidencji przemysłu; i innych działań mających na celu utrzymanie wytrzymałości i integralności branży. Jednocześnie, jako agencja do spraw kultury, RIAJ jest odpowiedzialne za gromadzenie i dystrybucję wtórnych opłat wykorzystanych zapisów handlowych, nadawania licencji oraz wynagrodzeń z wypożyczania albumów oraz innych form nośników danych.

Działalność RIAJ uwzględnia promowanie rynku muzycznego, egzekwowanie praw autorskich oraz badania związane z japońskim przemysłem muzycznym. Corocznie publikuje RIAJ Year Book oraz statystyczne podsumowanie każdego roku sprzedaży muzyki.

RIAJ, z główną siedzibą w Minato (Tokio), zrzesza firmy członkowskie oraz członków stowarzyszonych i wspierających. Niektóre firmy członkowskie są japońskimi oddziałami międzynarodowych korporacji z siedzibą w innym miejscu^[2].

Związek jest odpowiedzialny za przyznawanie wyróżnień złotej, platynowej i diamentowej płyty singlom, albumom, DVD oraz teledyskom w Japonii.

Dzieje

Rok	Historia	Źródło
1942 r.	30 kwietnia utworzono Japan Phonogram Record Cultural Association.	[3]
1944 r.	W marcu stowarzyszenie przemianowano na Music Disc Association of Japan.	[3]
1949 r.	W kwietniu zrzeszenie wydawców zmieniło nazwę na Phonogram Record Association.	[3]
1956 r.	W czerwcu wypuszczono miesięczny biuletyn The Record na temat rekordów fonografii.	[3]
1957 r.	W marcu ugrupowanie stało się narodową grupą wydawców fonografii – the Japanese National Group of IFPI.	[3]
1957 r.	W listopadzie dzień 3 listopada został ustanowiony jako „Dzień dywidendy”. Tego samego miesiąca został odnotowany pierwszy festiwal zapisów rekordów fonograficznych.	[3]
1969 r.	W kwietniu przemianowano stowarzyszenie na Recording Industry Association of Japan.	[3]
1971 r.	W marcu stowarzyszenie zostało wyznaczone jako organ kolegialny administracji do wtórnego wykorzystania opłat za muzykę.	[3]
1985 r.	W lutym stowarzyszenie zostało wyznaczone jako organ kolegialny administracji dotyczącej wynagrodzenia za najem rekordu sprzedaży fonografii.	[3]
1985 r.	W czerwcu uzgodniono rozdzielczość wynajmu rekordu sprzedaży fonografii przez Record Rental Association of Japan (dzisiejszy Compact Disc & Video Rental Trade Association of Japan).	[3]
1987 r.	W marcu odbyła się pierwsza gala Japan Gold Disc Award.	[3]
1987 r.	We wrześniu zostało ustalone Nihon Record Fukyu.	[3]
1989 r.	W marcu rozpoczęto dokumentować certyfikację złotych albumów.	[3]
1992 r.	W styczniu odbyła się pięćdziesiąta rocznica stowarzyszenia.	[3]
1993 r.	W marcu ugrupowanie zostało członkiem SARAH.	[3]
1993 r.	W kwietniu utworzono Fundację Promocji Przemysłu Muzycznego i Kultury z siedzibą w IFPI.	[3]
1999 r.	W marcu stowarzyszenie zostało członkiem SARVH.	[3]
1999 r.	W październiku odbyła się setna rocznica prawa autorskiego (Held Asia/Pacific Regional Copyright and New Technology Forum).	[3]
2002 r.	W kwietniu odbyła się sześćdziesiąta rocznica stowarzyszenia.	[3]
2010 r.	W kwietniu ugrupowanie stało się Ogólnym Stowarzyszeniem Rejestrującym Fonografię.	[3]
2012 r.	W kwietniu odbyły się obchody siedemdziesiątej rocznicy stowarzyszenia.	[3]

Japan Gold Disc Award

Osobny artykuł: Japan Gold Disc Award.

RIAJ założyło w 1987 roku galę Japan Gold Disc Award w celu wręczenia wyróżnień i uhonorowania artystów z największą liczbą sprzedanych albumów czy singli w danym roku. Nagrody przyznawane są artystom i produktom muzycznym, które miały ogromny wkład w rozwój przemysłu muzycznego w poszczególnych latach lub zostały uznane na podstawie obiektywnych kryteriów sprzedaży^[4].

The Record

Publikacja informacji na temat przemysłu muzycznego odbywa się poprzez miesięczny biuletyn The Record, który został po raz pierwszy opublikowany w 1956 roku. Jest to rocznik obejmujący różne rodzaje danych związanych z branżą nagraniową w danym roku i RIAJ na stronie internetowej^[4].

Certyfikaty

Nowe kryteria

Obecnie wszystkie wydawnictwa muzyczne, w tym single, albumy, single digital download znajdują pod tymi samymi kryteriami. W przeciwieństwie do wielu krajów, najwyższe wyróżnienie nie nazywa się diamentowa płyta, czy platynowa płyta, ale "Milion"^[5].

Wartości progowe dla przyznania certyfikatu[6]
Złota płyta	Platynowa płyta	2×platynowa płyta	3×platynowa płyta	Milion	Multi-Milion
100 000	250 000	500 000	750 000	1 000 000	2 000 000+

Stare kryteria (do czerwca 2003)

Przed ujednoliceniem kryteriów i wprowadzeniem kategorii teledysków w lipcu 2003 roku, oddzielna skala była wykorzystywana dla świadectwa uzyskania nagrody^[6].

Typ	Format	Wartości progowe dla przyznania certyfikatu[6]
		Złota	Platynowa	2×platynowa płyta	3×platynowa płyta	4×platynowa płyta	Milion	Multi-Milion
Krajowe	Albumy/single	200 000	400 000	800 000	1 200 000	1 600 000	1 000 000	2 000 000+
Międzynarodowe	Albumy	100 000	200 000	400 000	600 000	800 000
	Single	50 000	100 000	200 000	300 000	400 000

Cyfrowe certyfikaty

Certyfikaty dla piosenek i albumów wydanych cyfrowo zaczęto przyznawać 20 września 2006 roku, wykorzystuje się dane pobrań zbierane od początku 2000 roku. Od 2006 roku do 2013 roku istniały trzy kategorie certyfikatów: Chaku-uta(R) (jap. 着うた(R); pl. „Dzwonek”), Chaku-uta Full (jap. 着うたフル（R）) (tj. pobieranie na telefon) i PC Haishin (jap. PC配信) dla utworów zakupionych przez strony, takie jak iTunes. W styczniu 2014 roku kategorie Chaku-uta, Chaku-uta Full i PC Haishin (single) zostały połączone w celu utworzenia kategorii Single Track (jap. シングルトラック)^[7].

Streaming

Od kwietnia 2020 roku RIAJ zaczął certyfikować utwory na podstawie odtworzeń (streaming)^[8].