Rudolf Świerczyński

Rudolf Świerczyński (ur. 23 kwietnia 1887 w Rudniku, zm. 14 maja 1943 w Warszawie) – polski architekt, przedstawiciel neoklasycyzmu i modernizmu, w latach 1931–1934 dziekan Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.

Rudolf Świerczyński

Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1887 Rudnik
Data i miejsce śmierci	14 maja 1943 Warszawa
Narodowość	polska
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Dziedzina sztuki	architektura
Epoka	neoklasycyzm modernizm
Ważne dzieła
Gmach BGK w Warszawie Gmach Ministerstwa Komunikacji w Warszawie Gmach Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie
Odznaczenia
Nagrody
Grand Prix na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937

Gmach Ministerstwa Komunikacji

Gmach Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie

Życiorys

Syn Teodora Świerczyńskiego i Heleny z Myszkiewiczów. Urodził się w Rudniku k. Łowicza (obecnie część wsi Piaski Rudnickie), w majątku swego ojca^[1]. Po ukończeniu w 1903 nauki w średniej szkole realnej w Warszawie, Świerczyński rozpoczął studia w Instytucie Politechnicznym w Warszawie, od roku 1904 także na warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1905 studiował na Wydziale Budowlanym Politechniki w Darmstadcie, potem na Politechnice w Dreźnie. W 1910 ukończył studia uzyskując dyplom inżyniera architekta. Praktykował przez rok w pracowni Fritza Schumachera w Hamburgu. Następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie zatrudnił się w pracowni Józefa Gałęzowskiego.

Od 1912 pracował w Warszawie. W 1915 był jednym ze współtwórców Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, którego był profesorem, a w latach 1931–1934 – dziekanem^[2].

Na początku swojej działalności projektował główne dwory i pałace (m.in. restauracja Pałacu Biskupów Kujawskich w Wolborzu). W latach 20. zainteresował się ideą miasta-ogrodu, co jest widoczne w zrealizowanych projektach na Żoliborzu w Warszawie (1921–1925).

Punkt zwrotny w karierze Świerczyńskiego stanowi projekt gmachu Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie (1927) i późniejsze gmachy użyteczności publicznej jego projektu, gdzie od rozwiązań nawiązujących do klasycyzującej tradycji architektury polskiej przeszedł do form modernistycznych.

W 1937 otrzymał Grand Prix na Wystawie Światowej w Paryżu za całokształt twórczości^[3]. Był członkiem grupy twórczej „Praesens” i Towarzystwa Urbanistów Polskich. Od 1934 prezes oddziału warszawskiego Stowarzyszenia Architektów Polskich^[3].

Na wniosek Polskiej Akademii Literatury 5 listopada 1938 został mu nadany Złoty Wawrzyn Akademicki^[4].

Zmarł na zawał serca 14 maja 1943^[5]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 85-6-1,2)^[6].

Ważniejsze dzieła

• Domy mieszkalne na osiedlu Żoliborz Oficerski (współpraca: Romuald Gutt, 1922–1927)
• Dom własny przy ul. Myśliwieckiej 12 (1924)
• Gmach Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie (1928–1931)
• Gmach Ministerstwa Komunikacji (1929–1931)
• Budynek Kierownictwa Marynarki Wojennej przy ul. Żwirki i Wigury 105 (1933–1935)
• Dom Funduszu Kwaterunku Wojskowego przy ul. Wawelskiej 7 (1935)
• Główny Urząd Patentowy RP przy al. Niepodległości 188/192 (1937–1948)