Sędzia grodzki

Sędzia grodzki (łac. iudex castri) – w średniowiecznej Polsce urzędnik podporządkowany kasztelanowi. Zastępował kasztelana w sądzeniu. Po zjednoczeniu państwa, powstaniu urzędu starosty i wykształceniu starościńskiego sądu grodzkiego sędzia grodzki sądził w tym właśnie sądzie.

Orzekał w sprawach karnych z tzw. czterech artykułów oraz w sprawach cywilnych wnoszonych do sądu grodzkiego, o ile nie był właściwy sąd ziemski. Orzekał na mocy delegowanej mu władzy przez starostę. W razie swej nieobecności wskazywał zastępcę w osobie podsędka^[1].

Tytuły odojcowskie i odmężowskie

Synom i córkom sędziego przysługiwały tytuły odojcowskie, były to odpowiednio sędzic^[2] i sędzianka^[3]. Żony miały prawo do tytułu odmężowskiego – sędzina^[4].