Słowo Pomorskie

Słowo Pomorskie – polski dziennik związany z Narodową Demokracją, wydawany od 1920 roku w Toruniu w nakładzie 30 tysięcy egzemplarzy, w latach trzydziestych w 10 tysiącach^[1]. Ze względu na endecką orientację była przedmiotem administracyjnych szykan ze strony sanacyjnych władz^[2].

Słowo Pomorskie

Drukarnia przy ul. św. Katarzyny 4
Częstotliwość	dziennik
Wydawca	Drukarnia Toruńska
Pierwszy numer	19 grudnia 1920
Ostatni numer	1939, 1945
Średni nakład	30.000 egz.

Charakterystyka

Z inicjatywą założenia pisma wyszedł Jan Marweg. W tworzenie dziennika zaangażował się też Stanisław Kozicki. Po I wojnie światowej niemieckie toruńskie gazety zostały zlikwidowane i przejęło je Towarzystwo Akcyjne „Drukarnia Polska”. Następnie powołano do życia Towarzystwo Akcyjne „Drukarnia Toruńska”, które było wydawcą „Słowa Pomorskiego”^[3]. Pierwszym redaktorem naczelnym został pochodzący z Galicji Stefan Sacha. Wobec narastającego konfliktu pomiędzy dziennikarzami spoza Pomorza a miejscowymi, obowiązki redakcyjne w 1933 objął Stanisław Bernatt. Ale już w 1934 zastąpił go Stanisław Cieślak (naczelny do 1939)^[4].

Dziennik był wydawany w objętości 6 do 10 stron. W pierwszych latach istnienia pismo cieszyło się dobrą sytuacją finansową. Problemy rozpoczęły się, kiedy władzę w 1926 objęła sanacja oraz w latach 30. XX w. w wyniku wielkiego kryzysu^[5]. W 1934 siedziba redakcji została zaatakowana przez „nieznanych sprawców”, przeprowadzono 32 konfiskaty, zaś w 1935 nałożono grzywnę. Fatalną sytuację pisma pogrążał fakt malwersacji finansowych dyrektora „Drukarni Toruńskiej” Stanisława Boka. Dzięki zaangażowaniu m.in. Mariana Seydy kryzys został zażegnany^[2].

Dzieje powojenne

Gazeta ukazywała się także po 1945 roku, wydawaniem zajmował się Pomorski Urząd Wojewódzki z siedzibą w Toruniu, jednak już po kilkudziesięciu numerach (w marcu 1945 roku) zostało zastąpione „Nowym Dniem Robotnika”, który wkrótce zmienił nazwę na „Robotnika Pomorskiego” i po połączeniu w 1947 roku z grudziądzkim „Głosem Pomorza”, wychodził pod tą nazwą w Toruniu do 1948 roku. Z powodu przejęcia większości gazet przez PZPR w regionie pomorsko-kujawskim doszło do fuzji „Głosu Pomorza” i wychodzącej w Bydgoszczy „Gazety Zachodniej”, w efekcie powstała ukazująca się do dziś „Gazeta Pomorska”^{[potrzebny przypis]}.

Redakcja główna mieściła się w Toruniu przy ul. św. Katarzyny 4^[4]. Dziennik posiadał ekspozytury w Chełmży, Grudziądzu, Gdyni, Bydgoszczy i Inowrocławiu^[5].

Zobacz też

• Media w Toruniu