SZD-17 Jaskółka L

SZD-17 Jaskółka L (Laminarna) – polski, jednomiejscowy, szybowiec wysokowyczynowy zaprojektowany w Szybowcowym Zakładzie Doświadczalnym w Bielsku-Białej.

SZD-17 Jaskółka L

Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Szybowcowy Zakład Doświadczalny
Konstruktor	Jan Dyrek, Tadeusz Kostia
Typ	szybowiec
Konstrukcja	średniopłat
Załoga	1
Historia
Data oblotu	9 marca 1956
Liczba egz.	4
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	16 m
Wydłużenie	18,8
Długość	6,8 m
Wysokość	1,26 m
Powierzchnia nośna	13,6 m²
Profil skrzydła	NACA 652512a
Masa
Własna	340 kg
Startowa	425 (545 z balastem) kg
Osiągi
Prędkość minimalna	65 km/h
Prędkość dopuszczalna	250 km/h
Prędkość min. opadania	0,86 m/s przy 93 km/h
Doskonałość maks.	30,5 przy 98 km/h
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

Historia

Szybowiec SZD-17 Jaskółka L w zbiorach Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie

Na bazie szybowca SZD-8 Jaskółka Szybowcowy Zakład Doświadczalny przystąpił do opracowania dokumentacji szybowca z laminarnym skrzydłem, dużymi zbiornikami wody i usterzeniem motylkowym inż. Rudlickiego. Został on skonstruowany przez Tadeusza Kostię i Jana Dyrka^[1],. Prototyp szybowca o numerze rejestracyjnym SP-1504, został oblatany w marcu 1956 r. przez Adama Zientka na lotnisku w Bielsku^[1]. Szybowiec przeznaczony był dla garstki pilotów kadry narodowej, miał służyć jako sprzęt wysokowyczynowy, rekordowy oraz miał reprezentować barwy polskie na mistrzostwach świata w Saint-Yan w 1956 r.^[2][1]. W konstrukcji zwrócono dużą uwagę na poprawność kształtu kadłuba, w celu uzyskania jak najmniejszych oporów. Szybowiec wyposażono w aparaturę radiową, instalacje tlenową i odgromową^[3].

Szybowiec nie spełnił oczekiwań konstruktorów i zbudowano tylko 4 egzemplarze o numerach rejestracyjnych od SP-1504 do SP-1507. Były wykorzystywane przez pilotów kadry do lotów wyczynowych oraz startu w zawodach krajowych. W listopadzie 1977 r. szybowiec o numerze rej. SP-1506 został przekazany do Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie^[4][1].

Konstrukcja

Jednomiejscowy średniopłat o konstrukcji drewnianej z zakrytą kabiną.

Kadłub konstrukcji półskorupowej o przekroju owalnym kryty sklejką, a w miejscach powierzchni nierozwijalnych laminatem.

Usterzenie Rudlickiego (motylkowe), składane do transportu, konstrukcji drewnianej. Stateczniki kryte sklejką, stery płótnem^[1].

Podwozie jednotorowe, złożone z koła głównego (można go było używać w położeniu całkowicie wysuniętym lub półschowanym) oraz płozy ogonowej.

Skrzydło o zwichrzeniu geometrycznym 1° ma na całej rozpiętości profil laminarny, wyposażone w klapy krokodylowe i metalowe hamulce aerodynamiczne. W kesonie przednim wbudowane trzy zbiorniki wodne wykonane ze stopów lekkich, mieszczące w każdym skrzydle po 60 dm³ wody. Na końcach skrzydeł podpórki wyklepane z blachy duralowej służące jako płozy.