Samogłoska

Samogłoska – głoska, przy powstawaniu której uczestniczą jedynie więzadła głosowe, a strumień powietrza swobodnie przepływa przez kanał głosowy. Samogłoski charakteryzują się regularnym rozkładem energii akustycznej, mają wyraźną strukturę formantową, która decyduje o ich barwie. Podczas ich artykulacji słychać tylko jedną głoskę^[1][2]. Niektórzy językoznawcy kwestionują tę metodę definicji samogłosek jako niejednoznaczną i wzbudzającą wątpliwości i proponują w zamian metodę dystrybucyjną, polegającą na badaniu roli i kontekstu poszczególnych głosek w izolowanych wyrazach w poszczególnych językach^[3].

Symbole samogłosek w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA przedstawia poniższa tabela:

Klasyfikacja samogłosek

Podziału można dokonać ze względu na^[4][5]:

• poziomy ruch języka – s. przednie, środkowe (centralne), tylne
• pionowy ruch języka – s. wysokie (przymknięte), średnie, niskie (otwarte)
• kształt warg – s. niezaokrąglone, zaokrąglone
• udział rezonatora nosowego – s. ustne, nosowe (zapisywane z tyldą nad symbolem samogłoski).

Pule fonemiczne samogłosek

Liczba fonemów samogłoskowych w językach naturalnych waha się od kilku do kilkudziesięciu^{[potrzebny przypis]}. Przykłady języków z daną liczbą fonemów samogłoskowych^{[potrzebny przypis]}:

• 2: ubyski;
• 3: egipski, arabski klasyczny i piraha;
• 4: akadyjski;
• 5: hiszpański, rosyjski, hebrajski, japoński;
• 6: polski, ukraiński;
• 7: włoski;
• 8: turecki;
• 10: czeski, łacina;
• 12: angielski (w najczęstszych odmianach);
• 13: portugalski;
• 14: węgierski;
• 15: niemiecki;
• 16: francuski;
• ok. 30: taa.

Zobacz też

Zobacz hasło samogłoska w Wikisłowniku

• iloczas
• klasyfikacja samogłosek
• głoska
• spółgłoska
• samogłoska nosowa
• trójkąt samogłoskowy (Benniego)
• trójkąt samogłoskowy (Hellwaga)
• diagram samogłoskowy
• samogłoski kardynalne