Sichote-Aliń

Sichote-Aliń^[1] (ros. Сихотэ́-Али́нь) – góry fałdowe we wschodniej części Rosji. Rozciągają się pomiędzy brzegiem Morza Japońskiego oraz dolnego Ussuri i Amuru. Długość 1200 km, szerokość do 250 km, maksymalna wysokość – 2077 m n.p.m. (Tardoki Jani).

Sichote-Aliń

Kontynent	Azja
Państwo	Rosja
Położenie na mapie Rosji Sichote-Aliń
45,333°N 136,167°E

Środkową część gór zajmuje Sichotealiński Rezerwat Biosfery^[2], a południową (Góry Przewalskiego) Rezerwat Ussuryjski i Rezerwat przyrody „Łazowskij”^[3][4]. Na północno-wschodnich zboczach znajduje się Rezerwat przyrody „Botczinskij”^[5].

Jeden ze szczytów pasma

Geologia

Powstałe w orogenezie pacyficznej, w okresie kredy i jury. Zbudowane są ze skał osadowych (piaskowce, łupki) i magmowych (granity, bazalty). Składają się z szeregu równoległych do wybrzeża Morza Japońskiego pasm górskich rozdzielonych głębokimi dolinami o zrównanych wierzchowinach. Na północy ślady dawnego zlodowacenia plejstoceńskiego. Części szczytowe płaskie i nagie.

W 1947 roku w górach Sichote-Aliń miał miejsce deszcz meteorytów, który pozostawił 122 niewielkie kratery uderzeniowe oraz co najmniej 27 ton fragmentów meteorytu, nazwanego od miejsca znalezienia Sikhote-Alin.

Na początku XX wieku prowadził tu badania geologiczne profesor Emil Dunikowski. Opisywał je także Władimir Arsienjew, m.in. w książce Dersu Uzała.

Geografia

Klimat umiarkowany chłodny (mroźne zimy) o cechach monsunowych we wschodniej części. Zbocza porośnięte lasami iglastymi (na północy) i mieszanymi (na południu). Gęsta sieć rzeczna. Występują złoża węgla kamiennego i brunatnego, cynku, ołowiu, cyny i złota.

Góry Sichote-Aliń są jednym z najsłabiej zaludnionych obszarów w Rosji, przeważnie poniżej 1 mieszkańca na km².