Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Stanisław Bobak
polski skoczek narciarski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Stanisław Bobak (ur. 12 marca 1956 w Zubsuchem, zm. 12 listopada 2010 w Zakopanem[3]) – polski skoczek narciarski, reprezentant Polski i klubu WKS Legia Zakopane, dwukrotny olimpijczyk, zdobywca trzeciego miejsca w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata sezonu 1979/1980.
Stanisław Bobak należał do światowej czołówki w narciarskich skokach przełomu lat 70. i 80. W wielu konkursach walczył z Hansem-Georgiem Aschenbachem czy Arminem Koglerem o czołowe lokaty[4]. Stawał na podium zawodów z cyklu Turnieju Czterech Skoczni i zawodów Pucharu Świata. Wziął też udział w dwóch igrzyskach olimpijskich. Osiem razy zdobył mistrzostwo Polski[5]. W swojej karierze oddał ponad 10 tysięcy skoków[6].
Remove ads
Styl skoku i sprzęt
Stanisław Bobak odbijał się szybko, wychodził z progu z podniesioną klatką piersiową, jednocześnie blokując staw skokowy i biodrowy. W czasie skoku usztywniał sylwetkę, nie lubił wiatru z tyłu[7]. Pierwsze narty Bobaka, dwurowkowe, pochodziły z wytwórni w Szaflarach. Następnie skakał na niemieckich skokówkach Poppa, a w Pucharze Świata startował na sprzęcie marki Kneissel i Elana[7]. Buty robione były w Krośnie[4].
Remove ads
Przebieg kariery
Podsumowanie
Perspektywa
Lata juniorskie
Pierwsze występy Bobak zanotował w kategorii juniorów młodszych[7], podobnie jak jego starszy brat, Tadeusz[4]. Pierwszym trenerem skoczka był Jan Furman. Następnie szkolili go kolejno Janusz Fortecki, Lech Nadarkiewicz i Tadeusz Kołder.
W marcu 1966, jako dziesięciolatek, wystąpił w zawodach „O Odznakę 1000-lecia” w Witowie, plasując się na przedostatnim, 33. miejscu[8]. Rok później był 29. w klasyfikacyjnym konkursie juniorów w Zakopanem[9] i 39. w juniorskich mistrzostwach tego miasta[10]. 3 stycznia 1968 był trzynasty w konkursie klasyfikacyjnym juniorów na Maleńkiej Krokwi[11]. W lutym 1968 zajął osiemnaste miejsce na mistrzostwach Polski juniorów A w Rabce[12]. W marcu brał udział w meczu pomiędzy Tatrzańskim Okręgowym Związkiem Narciarskim a klubem S.C. Motor z Niemiec Wschodnich, a w kwietniu w zawodach między Krakowem a Zakopanem[13].
W styczniu 1969 zajął miejsca 15. i 16. w rozgrywanych w Kowańcu Mistrzostwach Podokręgu Podhalańskiego w kategorii chłopców młodszych[14][15]. W konkursie z okazji XXIV rocznicy wyzwolenia Zakopanego był ósmy wśród młodzików[16]. W lutym stanął na podium Mistrzostw Juniorów Tatrzańskiego Okręgowego Związku Narciarskiego w kategorii chłopców młodszych. Po skokach na odległość 25 m, 24 m i 25 m zajął trzecie miejsce[17]. W rozegranym w marcu konkursie o tej samej randze, jednak w kategorii Junior B był 13[18]. Również w marcu, w zawodach o Puchar Przewodniczącego MKKF Zakopane w Bukowinie uplasował się na 28. pozycji[19].
W rozegranych 4 stycznia mistrzostwach TOZN w Zakopanem zajął szóste miejsce w grupie A[20]. Kilka dni później zwyciężył w kategorii chłopców młodszych, po skokach na 25,5 m i 24,5 m[21]. Natomiast w zawodach grupy B na większym obiekcie był 17[22]. 24 stycznia, w konkursie z okazji setnej rocznicy urodzin Włodzimierza Lenina zajął dwunaste miejsce[23]. Pod koniec lutego w konkursach Narciarskich Mistrzostw PZN młodzików zajął czwartą i piątą lokatę[24][25].
W wieku 16 lat zdobył mistrzostwo Polski juniorów, wziął też udział w mistrzostwach Europy[26], kiedy to w Tarvisio uplasował się na 34. miejscu[27]. 20 lutego 1972 zadebiutował w seniorskich mistrzostwach Polski, rozgrywanych w Zakopanem. Po pierwszej serii był trzeci. Drugi skok, oddany na odległość 108 m, zakończył podpórką[6].
31 grudnia 1972 w 21. Turnieju Czterech Skoczni znalazł się na 36. pozycji w Oberstdorfie[28], dzień później zajął 29. miejsce, ex aequo z Berndem Zapfem, w Garmisch-Partenkirchen[29]. W Innsbrucku i Bischofshofen uplasował się na 31. miejscu, tym samym co w końcowej klasyfikacji generalnej swojego debiutanckiego turnieju[30]. Na początku lutego 1973 w mistrzostwach Polski zajął siódme miejsce na dużej skoczni w Wiśle[31]. W marcu na mistrzostwach Europy juniorów w radzieckim Toksowie był 21[27].
Rok później zajął 82. miejsce w klasyfikacji generalnej TCS[32], plasując się na 27. miejscu w Ga-Pa[33], 64. w Innsbrucku[34] i 68. w Bischofshofen[35].
W 1974 zdobył swój pierwszy medal mistrzostw Polski seniorów, zwyciężając w zawodach na dużej skoczni[5]. Oddał skoki na 97 m i 107 m. Natomiast na normalnym obiekcie był czwarty, tracąc 2,4 pkt do brązowego medalu[36]. Wziął udział w seniorskich mistrzostwach świata 1974 w Falun[37]. 16 lutego rozegrano konkurs na normalnej skoczni. Po skokach na 75,5 m i 73 m uplasował się na 45. miejscu. Tydzień później na dużej skoczni uzyskał odległości 87,5 m i 81 m, a sklasyfikowano go na 32. miejscu. Na mistrzostwach Europy juniorów w Autrans był szesnasty[27]. Pod koniec kwietnia Bobak wziął udział w trzech silnie obsadzonych konkursach na obiekcie Paula Asserleitnera w Bischofshofen, za każdym razem kończąc rywalizację w czołówce[38].
1974/1975
Podczas inauguracji 23. Turnieju Czterech Skoczni polski skoczek zajął drugie miejsce w Oberstdorfie, po oddaniu skoków na 96 m i 95 m[39]. W Ga-Pa uplasował się na 18. pozycji[40]. W Innsbrucku dwukrotnie skoczył na odległość 96 m i zajął szóste miejsce[41]. Po tym konkursie Polak zajmował w klasyfikacji TCS czwarte miejsce ze stratą 4,6 pkt. do trzeciego Rainera Schmidta. W Bischofshofen w jednym ze skoków treningowych uzyskał 107 metrów z upadkiem przy lądowaniu (rekord skoczni wynosił wtedy 106 m)[38]. Po pierwszej serii konkursowej Polak zbliżył się do niemieckiego zawodnika na dystans 1,1 pkt. (skoczyli odpowiednio 90,5 m oraz 87 m). W finale Bobak wylądował na 108 metrze skoczni, co było zdecydowanie najdłuższą odległością dnia i pozwoliłoby mu wygrać konkurs – skok był jednak za długi, w związku z tym lądował poza strefą bezpieczeństwa i wyraźnie podparł próbę[26]. Sklasyfikowano go przez to ostatecznie dopiero na 22. miejscu, Schmidt po przewróceniu się przy lądowaniu na 105 m był 30. W klasyfikacji generalnej Bobak znalazł się na piątej pozycji.
9 lutego 1975 podczas konkursu MP na Wielkiej Krokwi skoczył w pierwszej serii 108,5, a w drugiej pobił rekord obiektu, lądując na 115,5 m, dzięki czemu został mistrzem Polski[42]. Na skoczni normalnej zdobył srebrny medal, po skokach na 80 m i 79,5 m[43].
Wcześniej Bobak zwyciężył w styczniowych zawodach Pucharu Beskidów[6] na skoczni w Wiśle. W jednej z serii uzyskał 99 m, bijąc o sześć metrów dotychczasowy rekord obiektu Rudolfa Höhnla. Prezentowana przez skoczka z Zębu odwaga podczas dalekich skoków była u obserwatorów powodem podziwu, ale i zaniepokojenia, przypominano historię słynącego z brawury Zdzisława Hryniewieckiego, którego karierę zakończył tragiczny upadek[38]. Podczas Zimowej Spartakiady Armii Zaprzyjaźnionych 1975 w Kawgołewie skoczek zdobył brązowy medal, po skoku na 70 m. Miał możliwość zaprezentowania się na niej, ponieważ był żołnierzem kraju socjalistycznego (ze stopniem podoficera sł. st.)[44].
1975/1976
14 września Bobak wystąpił w igelitowych zawodach Grand Prix Frenštátu pod Radhoštěm. Zajął w nich czwarte miejsce[27] Polak zajął 6. miejsce w klasyfikacji 24. Turnieju Czterech Skoczni. Ulokował się na 5. lokacie w Oberstdorfie, 22. w Garmisch-Partenkirchen i 15. w Innsbrucku[45]. Natomiast w Bischofshofen stanął na drugim stopniu podium, skacząc na odległość 97,5 m i 100,5 m[27].
7 lutego 1976 uplasował się na 28. pozycji w konkursie na skoczni normalnej podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Innsbrucku[1], po skokach na 74 m i 75 m[46]. Zawody na skoczni dużej zakończył na 37. lokacie[1] ze skokami na odległość 81 m oraz 81,5 m[47]. Bobak na olimpiadzie nie posiadał nowych kombinezonów, zmieniających opór powietrza, z których korzystali wówczas Austriacy[45].
W dniach 20–21 lutego wystąpił na mistrzostwach Polski w Zakopanem. Na normalnej skoczni uzyskał swój trzeci złoty medal, osiągając 79 m i 75,5 m. Na większym obiekcie oddał próby na odległość 103,5 m i 102,5 m i został wicemistrzem[48].
1976–1979
12 września 1976 Bobak ponownie wystartował w Grand Prix Frenštátu, tym razem zajmując 32. miejsce[27]. W 1977 doznał kontuzji łąkotki[44], startował jednak nadal. 25. Turniej Czterech Skoczni ukończył na 20. pozycji w klasyfikacji generalnej[49]. W Oberstdorfie zajął 11. miejsce[50], w Ga-Pa 28[51]. W Innsbrucku skoczył 85 m w pierwszej serii i 92,5 m w drugiej, zajmując 13. pozycję[52]. W Bischofshofen był 29[53]. Na lutowych Mistrzostwach Polski 1977 zdobył srebro na skoczni normalnej w Szczyrku, przegrywając z Januszem Walusiem o 1,9 pkt, oraz złoto na skoczni dużej w Wiśle[54].
W kolejnej edycji zawodów we Frenštácie ponownie uplasował się na czwartym miejscu. Bobak wystąpił na Mistrzostwach Świata 1978 w Lahti. Na normalnym obiekcie dwukrotnie osiągnął 79. metr i zajął 22. miejsce. Na dużym natomiast uplasował się o jedną lokatę niżej, z odległościami 102 m i 99 m[27]. W marcu na Mistrzostwach Polski 1978 w Zakopanem zdobył złoto na Średniej Krokwi po dwóch skokach na 79,5 m, natomiast na większym obiekcie był szósty[55], po raz pierwszy od czterech lat kończąc konkurs MP bez medalu.
W 27. Turnieju Czterech Skoczni na przełomie 1978 i 1979 zajął 19. miejsce w Oberstdorfie, 10. w Ga-Pa, 27. w Innsbrucku i 22. w Bischofshofen. W klasyfikacji generalnej był 21. W lutym 1979 odbyła się próba przedolimpijska w Lake Placid. Na normalnym obiekcie Bobak uzyskał 83 m i 81,5 m i zajął szóste miejsce. Na dużej skoczni był dwunasty, po skokach na 104 m i 103,5 m[27]. Został powołany do marcowych MŚ w Lotach 1979 w jugosłowiańskiej Planicy. Po pierwszym dniu zawodów był czternasty. Ostatecznie zakończył konkurs na 21. miejscu. Kilka dni później odbyły się zawody o Puchar Tatr w Szczyrbskim Jeziorze. Był tam siódmy i dziesiąty. Na przełomie marca i kwietnia rozegrano zawody we wschodnioniemieckim Oberwiesenthal – uzyskał tam dziewiątą i siódmą lokatę[27]. Na zakopiańskich Mistrzostwach Polski 1979 zdobył złoto na normalnej skoczni, z przewagą ponad 17 pkt nad Stanisławem Kawulokiem (jako jedyny w czołówce pokonał granicę 80. metra). Na dużej skoczni przegrał jedynie z Piotrem Fijasem[56].
Na Zimowej Spartakiadzie Armii Zaprzyjaźnionych 1979 w Zakopanem zdobył srebrny medal na normalnej skoczni i brązowy na dużej[44].
1979/1980
W sezonie 1979/1980 odbyła się pierwsza edycja Pucharu Świata. Bobak rozpoczął ją od udziału w TCS – w Oberstdorfie znalazł się poza pierwszą setką[57]. W Ga-Pa był szósty po oddaniu skoków na 95 m i 96 m[58], w Innsbrucku skoczył 99 m i 93,5 m, za co sklasyfikowano go na 20. pozycji[59], a w Bischofshofen uplasował się na 13. miejscu, dzięki skokom na 93,5 m i 94 m[60]. Po Turnieju Bobak triumfował w czechosłowackim Turnieju Bohemii[44].
26 stycznia 1980 na Średniej Krokwi w Zakopanem wygrał swój pierwszy i jedyny konkurs Pucharu Świata. Skoczył wówczas 81,5 m i 82 m[61]. Konkurs odbywał się w bardzo trudnych warunkach atmosferycznych. Padał mocny śnieg, a serie kilkakrotnie przerywano i powtarzano[62] (w pierwotnym konkursie, który został anulowany, zajął trzecie miejsce[63]). Dzień później także stanął na podium, na Wielkiej Krokwi zajmując 2. miejsce, za swoim zespołowym kolegą Piotrem Fijasem – tym razem skakał na odległość 114,5 m i 110 m. 9 lutego we francuskim Saint-Nizier zajął trzecie miejsce, po skokach na 96 m i 101 m. Następnego dnia był dziesiąty[27]. Za swoje sukcesy nie otrzymał nagrody finansowej, mimo przesłania jej przez FIS do Polskiego Związku Narciarskiego[64].
Podczas mistrzostw Polski Bobak na normalnej skoczni w Szczyrku zdobył srebrny medal, przegrywając z Fijasem po skokach na 77,5 m i 84,5 m, natomiast na dużym obiekcie w Wiśle zdobył swój pierwszy brązowy medal tej imprezy[5][56].
W konkursie na normalnej skoczni na igrzyskach w Lake Placid w pierwszej serii Bobak skoczył 86 m i zajmował 4. miejsce. W drugiej miał szansę na medal, jednak wylądował na 82 m i zajął ostatecznie 10. miejsce[2][1]. Do srebrnego medalu zabrakło mu 7 punktów[4]. Na dużej skoczni znalazł się na 22. pozycji[1], skacząc 104 m i 97 m.
Po powrocie z Igrzysk po raz kolejny stanął na podium Pucharu Świata, tym razem na średnim stopniu, po zawodach lotów w norweskim Vikersund. W czterech seriach uzyskał kolejno: 140 m, 142 m, 148 m i 116 m[27]. W fińskim Lahti zajął szóste miejsce na normalnej skoczni z odległościami 82,5 m i 83 m i ósme na dużej, w jedynej serii uzyskując 106 m. W szwedzkim Falun był czternasty, a w Oslo siódmy[57]. Ostatnie starty w pierwszej edycji PŚ zanotował w Szczyrbskim Jeziorze. Był tam 14. i 20[27]. W ostatecznej klasyfikacji inauguracyjnego sezonu stanął na najniższym stopniu podium[65].
1980/1981
We wrześniu 1980 Bobak zajął 20. miejsce w Grand Prix Frenštátu.
W tym sezonie Bobak zmagający się z coraz silniejszymi bólami kręgosłupa, utrudniającymi przyjmowanie na rozbiegu pozycji najazdowej zajął 52. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Udział w nim rozpoczął od 15. miejsca w Oberstdorfie[65]. W pozostałych konkursach 29. Turnieju Czterech Skoczni nie punktował – w Ga-Pa uplasował się na 16. miejscu, w Innsbrucku na 37., a w Bischofshofen na 43. W klasyfikacji generalnej zawodów zajął 21. miejsce[66]. W kolejnym konkursie z cyklu PŚ, w Harrachovie, był szesnasty. W Libercu sklasyfikowano go dwa miejsca wyżej[27]. Oba czeskie konkursy rozgrywano w ramach Turnieju Bohemii[67]. Tydzień później wystartował w dwóch konkursach Pucharu Europy – w Chamonix i Le Brassaus, zwyciężając obydwa[27]. W konkursie PŚ w Sankt Moritz był 24., a w Gstaad uplasował się o jedną pozycję wyżej. W Engelbergu natomiast jedyny raz w tamtym sezonie dostał się do pierwszej dziesiątki zawodów (był ósmy, po skokach na 109 m i 110,5 m[27]).
Na mistrzostwach świata w lotach zajął 18. miejsce, uzyskując na Heini-Klopfer-Skiflugschanze odległość 153 metrów, co było jego rekordem osobistym[2]. Nie punktował w następnych konkursach Pucharu Świata – zajął 20. i 24. miejsce w Lahti oraz 26. w Falun. Kolejne punkty zdobył w końcówce sezonu – został sklasyfikowany na piętnastej pozycji w Oslo i na dwudziestej oraz trzynastej w Planicy[27][57]. W klasyfikacji generalnej był 52[65]. Na Zimowej Spartakiadzie Armii Zaprzyjaźnionych w 1981 w Borowiczach zdobył brązowy medal[44]. Na swoich ostatnich Mistrzostwach Polski w 1981 odzyskał tytuł mistrzowski na obu skoczniach[5].
Po zakończeniu kariery
Po sezonie 1980/81 zakończył karierę sportową. Na skutek intensywnych treningów wybił sobie czwarty i piąty kręg, dodatkowo cierpiał na ucisk lędźwiowego odcinka kręgosłupa, co powodowało promieniujący ból na odcinku całej nogi. Leczono go w Piekarach Śląskich, ale nie wykonano na nim operacji, gdyż była zbyt ryzykowna[68]. Skoczkiem zainteresowała się fundacja Gloria Victis; w 1983 zorganizowano w Nowym Targu mecz, z którego dochody przekazano Bobakowi. Później zamieszkał w Zębie razem z żoną Stanisławą i dziećmi: Haliną, Małgorzatą i Andrzejem (również skoczkiem narciarskim)[69]. Renta Bobaka wynosiła 500 zł, więc w 2005 wyjechał w celach zarobkowych do Francji, gdzie zachorował ciężko. 11 czerwca przeszedł operację, następnie przez kilka dni był nieprzytomny, po czym został przewieziony do Polski, gdzie trafił do szpitala w Zakopanem, a następnie na Oddział Kliniczny Żywienia i Chirurgii w Warszawie. Nie mógł jeść, leżał podłączony do kroplówki, prawdopodobnie cierpiał na wielopoziomową niedrożność jelit lub niedokrwienie jelit[68]. Po długiej chorobie zmarł 12 listopada 2010 w szpitalu w Zakopanem. Pochowano go na cmentarzu w jego rodzinnym Zębie[4]. Na pogrzeb przyszło kilkaset osób[70].
Odszedł jeden z najwybitniejszych polskich skoczków narciarskich, wielki talent, dobry człowiek. Byłem z nim w grupie i mogę śmiało mówić, że dobrze go znałem. Spędziliśmy przecież razem pół życia. W sporcie się nie poddawał, chorobie, niestety, musiał się poddać.
Remove ads
Igrzyska olimpijskie
Indywidualnie
1976  Innsbruck/Seefeld |
– | 28. miejsce (K-70), 37. miejsce (K-90) |
1980  Lake Placid |
– | 10. miejsce (K-70), 22. miejsce (K-90) |
Starty S. Bobaka na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Mistrzostwa świata
Indywidualnie
1974  Falun |
– | 45. miejsce (K-70), 32. miejsce (K-90) |
1978  Lahti |
– | 22. miejsce (K-70), 23. miejsce (K-90) |
Mistrzostwa świata w lotach
Indywidualnie
1979  Planica |
– | 22. miejsce |
1981  Oberstdorf |
– | 18. miejsce |
Mistrzostwa Europy juniorów
Indywidualnie
1972  Tarvisio |
– | 34. miejsce |
1973  Toksowo |
– | 21. miejsce |
1974  Autrans |
– | 16. miejsce |
Puchar Świata
Podsumowanie
Perspektywa
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach Pucharu Świata
Miejsca na podium
| Sezon PŚ | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | razem |
| 1979/1980 | 1 | 2 | 1 | 4 |
| 1980/1981 | – | – | – | – |
| suma | 1 | 2 | 1 | 4 |
Miejsca na podium w konkursach Pucharu Świata
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Turniej Czterech Skoczni
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach TCS
Miejsca w poszczególnych konkursach TCS
| 21. Turniej Czterech Skoczni | ||||
 |
|
 |
| |
|---|---|---|---|---|
| 36 | 29 | 31 | 31 | |
| 22. Turniej Czterech Skoczni | ||||
|
|
|
| |
| – | 27 | 64 | 68 | |
| 23. Turniej Czterech Skoczni | ||||
|
|
|
| |
| 2 | 18 | 6 | 18 | |
| 24. Turniej Czterech Skoczni | ||||
|
|
|
| |
| 5 | 22 | 15 | 2 | |
| 25. Turniej Czterech Skoczni | ||||
|
|
|
| |
| 11 | 28 | 13 | 29 | |
| 27. Turniej Czterech Skoczni | ||||
|
|
|
| |
| 19 | 10 | 27 | 22 | |
| 28. Turniej Czterech Skoczni | ||||
|
|
|
| |
| 101 | 6 | 20 | 13 | |
| 29. Turniej Czterech Skoczni | ||||
|
|
|
| |
| 15 | 16 | 37 | 43 | |
Remove ads
Puchar Europy
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach Pucharu Europy
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Europy
Remove ads
Sukcesy krajowe
- Mistrz Polski juniorów[26]
Mistrzostwa Polski seniorów
Inne osiągnięcia
- Zimowa Spartakiada 1975 w Kawgołowie – brązowy medal
- Zimowa Spartakiada 1979 w Zakopanem – srebrny medal i brązowy medal
- Turniej Bohemii 1980 – złoty medal
- Zimowa Spartakiada 1981 w Borowiczach – brązowy medal[44]
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads