Stanisław Mańkowski (inżynier)

Stanisław Mańkowski (ur. 28 listopada 1937 w Grabianowie, zm. 31 marca 2018 w Warszawie) – profesor nauk technicznych, specjalista w zakresie ciepłownictwa, ogrzewnictwa i wentylacji, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Ciechanowie (2001–2002) i Politechniki Warszawskiej (2002–2005)^[1].

Ten artykuł dotyczy inżyniera. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Stanisław Mańkowski.

Stanisław Mańkowski

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	28 listopada 1937 Grabianowo
Data i miejsce śmierci	31 marca 2018 Warszawa
profesor nauk technicznych
Specjalność: Ciepłownictwo, ogrzewnictwo i wentylacja
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1971 – Urządzenia cieplne i zdrowotne Politechnika Warszawska
Habilitacja	1976 – Inżynieria środowiska Politechnika Warszawska
Profesura	30 października 1989
Nauczyciel akademicki
Dziekan
Wydział	Inżynierii Środowiska PW
Okres spraw.	1993–1999
Rektor
Uczelnia	Politechnika Warszawska
Okres spraw.	2002–2005
Poprzednik	Jerzy Woźnicki
Następca	Włodzimierz Kurnik
Odznaczenia

Grób Stanisława Mańkowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Ukończył Technikum Budowy Silników w Warszawie. W latach 1960–1965 pracował na stanowisku technik–laborant w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Warszawie (Okęcie). Był również pilotem szybowców i samolotów odrzutowych typu MiG-15 oraz LIM, do czasu gdy został usunięty z wojska ze względów politycznych. W 1961 rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Wodnej i Sanitarnej Politechniki Warszawskiej. Po ukończeniu studiów w 1965 podjął pracę na macierzystej uczelni na stanowisku nauczyciela akademickiego. W 1971 został starszym asystentem, a następnie po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych – adiunktem. W 1976 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W tym samym roku otrzymał tytuł docenta, w 1989 został profesorem nadzwyczajnym, a w 2001 profesorem zwyczajnym. W latach 1993–1999 piastował funkcję dziekana Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej^[1].

Pod jego kierunkiem powstało ok. 80 prac dyplomowych i inżynierskich. Był również promotorem 16 zakończonych przewodów doktorskich, a także autorem ok. 20 recenzji doktorskich, 5 recenzji habilitacyjnych oraz 6 opinii o wnioskach profesorskich^[1].

Stanowiska

• od 1965 – nauczyciel akademicki Politechniki Warszawskiej
• 1978 – kierownik Zakładu Konstrukcji Urządzeń Kotłowych i Gospodarki Cieplnej (a następnie Ciepłownictwa)
• 1978–1990 – wicedyrektor Instytutu Ogrzewnictwa i Wentylacji na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej
• 1990–1993 – dyrektor Instytutu Ogrzewnictwa i Wentylacji na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej
• 1992–1998 – dziekan Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej
• kierownik Komisji Senackiej ds. Kształcenia na Politechnice Warszawskiej
• dyrektor Uczelnianego Centrum Badawczego Energetyki i Ochrony Środowiska Politechniki Warszawskiej
• 2001–2002 – pierwszy rektor (z nominacji Ministra MENiS) Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Ciechanowie
• 2002–2005 – rektor Politechniki Warszawskiej
• 2005–2008 – Dyrektor Centrum Transferu Technologii Politechniki Warszawskiej
• konsultant Banku Światowego^[1]

Członkostwa

• członek Polskiego Związku Inżynierów i Techników Sanitarnych Naczelnej Organizacji Technicznej
• członek Komitetu Problemów Energetyki Polskiej Akademii Nauk^[2]
• wielokrotny członek Komisji Rektorskich i Wydziałowych na Politechnice Warszawskiej
• członek Rady Naukowej Instytutu Techniki Budowlanej
• członek Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN^[1]

Nagrody, wyróżnienia, odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi (1976)
• Złoty Krzyż Zasługi (1980)
• Nagrody Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1975, 1978, 1982)
• Nagroda Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (1982)
• Złota Odznaka ZNP (1978)
• Złota Odznaka Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej (1979)^[1]

Działalność pozanaukowa

Jest współautorem kilkudziesięciu wdrożeń konstrukcyjnych i technologicznych. Był także konsultantem Banku Światowego, kierownikiem zespołów autorskich w dwóch grantach Rządu Królestwa Danii (Efektywność energetyczna w budownictwie, Planowanie zaopatrzenia w energię) oraz kierownikiem grup ekspertów polskich w grantach PHARE, gdzie zajmował się planowaniem zaopatrzenia w energię Szczecina, Gdyni, Radomia. Od maja 2010 kierował jednym z zadań badawczych strategicznego projektu badawczego pt. Zintegrowany system zmniejszenia eksploatacyjnej energochłonności budynków, realizowanego przez Instytut Techniki Budowlanej i Politechnikę Poznańską^[1].

Ważne publikacje

• Pomiary w inżynierii sanitarnej (1974, wyd. Arkady, współautor, ISBN 83-213-2852-0)
• Projektowanie instalacji ciepłej wody użytkowej (1981, wyd. Arkady, ISBN 83-213-2984-5)
• Modele i metody prognozowania zagrożeń oraz procedury zarządzania kryzysowego. Zagrożenia dla sieci ciepłowniczej, s. 335-367, wyd. W.A.T., Warszawa 2009 r. (współautor)
• Główne problemy polskiego ciepłownictwa. Ref. Zamówiony. IX Forum Ciepłowników Polskich, Międzyzdroje, wrzesień 2005 r^[1].

Tłumaczenia z języka rosyjskiego

• Fizyka budowli Wiaczesław Bogosławski (1975)
• Procesy cieplne i wilgotnościowe w budynkach Wiaczesław Bogosławski (1985)