Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Stephen Moore
australijski rugbysta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Stephen Moore (ur. 20 stycznia 1983 w Chamis Muszajt) – australijski rugbysta grający na pozycji młynarza w zespole Brumbies oraz w reprezentacji narodowej. Triumfator Pucharu Trzech Narodów 2011 oraz zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011, najbardziej doświadczony młynarz w historii Wallabies.
.jpg)
Zawodnik celnie egzekwujący wyrzuty z autu, dobrze sprawujący się w młynie i przegrupowaniach, posiadający umiejętności przywódcze, którego mocną stroną są również gra w ataku z piłką w ręku, jak i szczelna obrona[1][2][3][4].
Remove ads
Kariera klubowa
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się na Bliskim Wschodzie w rodzinie wywodzącej się z zachodniej Irlandii – jego matka, Maureen, pochodziła ze Swinford, zaś ojciec, Tom, z Tuam[5]. Rodzina powróciła następnie do Irlandii i zamieszkała w Salthill niedaleko Galway[6], zaś w 1988 roku przeprowadziła się do górniczego miasteczka Mount Morgan w australijskim Queensland[1][7][8]. Już wówczas zaczął grywać w rugby[7], trenował następnie w zespole Rockhampton Pioneers[1] oraz w szkolnej drużynie Brisbane Grammar School[9][10]. Uprawiał wówczas także pływanie i krykieta, w wieku dwunastu lat z uwagi na posturę porzucił jednak marzenia o karierze dżokeja[7][8].
W juniorskim zespole University of Queensland RFC został przestawiony z pozycji filara młyna na młynarza[7], pozostał przypisany do tego klubu do roku 2010[1][11][12][13][14][15][16][17][18][19][20][21]. Podjął również treningi w Reds Rugby College[1][22]. Występował w zespole rezerw Reds[12][23][24], w pierwszej drużynie zadebiutował zaś przeciwko Bulls w kwietniu 2003 roku[25] i był to jego jedyny występ w tym sezonie[11][26]. Rok później zagrał w dwóch przedsezonowch meczach przygotowawczych, a w rozgrywkach Super 12 w meczowym składzie pojawił się dwukrotnie, choć tylko raz wyszedł na boisko[12].
W sezonie 2005 wystąpił we wszystkich jedenastu spotkaniach, rozpoczynając jako podstawowy młynarz Reds, w drugiej jego części rolę tę objął Sean Hardman i ci dwaj zawodnicy rywalizowali między sobą przez kolejne cztery lata[13][27]. Kończący się kontrakt spowodował zainteresowanie się Moore’em zespołów z Australii[28] oraz Irlandii[2], ostatecznie postanowił pozostać jednak w Brisbane[29]. Rok później opuścił dwa mecze rozszerzonych rozgrywek Super 14 – jedno z powodu kontuzji, w drugim zaś nie wszedł na boisko z ławki rezerwowych[14][30], a następnie wystąpił przeciw rezerwom reprezentacji Fidżi i w trzech meczach zakończonej na finale kampanii Australian Provincial Championship[14][31].
W 2007 roku przedłużył po raz kolejny kontrakt pomimo ofert z kraju i zagranicy[32][33]. Sezon rozpoczął na ławce rezerwowych, trzy spotkania opuścił z powodu kontuzji kolana[34], po powrocie do składu został podstawowym młynarzem zespołu[15]. Pozycję tę utrzymał także w roku 2008, tylko trzy z trzynastu spotkań zaczynając poza wyjściową piętnastką, przekroczył także barierę pięćdziesięciu meczów w barwach Reds[16]. Gdy kontrakt z zespołem z Brisbane podpisał Saia Faingaʻa, Moore zaczął rozważać opcję odejścia[35][36] i zdecydował się ostatecznie na stołeczną drużynę Brumbies[37][38].
Po raz pierwszy w barwach Brumbies wystąpił w ostatnim przedsezonowym meczu przygotowawczym[39], a już po czterech meczach Super 14, dzięki którym osiągnął pół setki spotkań w tych rozgrywkach, przedłużył kontrakt do końca 2011 roku[40]. W debiutanckim sezonie był podstawowym młynarzem zespołu, opuścił zaledwie jedno spotkanie w maju z powodu kontuzji ścięgna[2][8][41], która tydzień wcześniej zakończyła jego udział w meczu w czwartej minucie[42]. W styczniu 2010 roku został mianowany członkiem grupy przewodzącej zespołowi[43], w której znajdował się także w kolejnych latach[44][45][46], a we wszystkich spotkaniach sezonu znajdował się w wyjściowej piętnastce[3]. Brumbies w ostatnim meczu fazy zasadniczej stracili szansę na udział w play-off, a Moore złamał szczękę po zderzeniu się głowami z Owenem Franksem, co wyeliminowało go z gry na trzy miesiące[47][48].
Już na początku lutego 2011 roku przedłużył kontrakt z Brumbies o kolejne dwa lata[49], a pomimo sześciotygodniowej przerwy z uwagi na kontuzję kostki[50] został uznany najlepszym zawodnikiem formacji młyna zespołu[51][52]. Decyzją Jake’a White’a wszyscy zawodnicy zakontraktowani w Brumbies mieli związać się ze stołecznymi klubami, Moore został zatem przydzielony do Eastern Suburbs RUFC[52][53]. W 2012 roku wystąpił we wszystkich szesnastu spotkaniach sezonu, zaliczył pięćdziesiąty występ dla Brumbies i setny w Super Rugby, a także został wybrany najlepszym zawodnikiem drużyny[54]. W kwietniu w meczu z Lions po raz pierwszy został też kapitanem zespołu[55], a Brumbies po niespodziewanej porażce w ostatniej kolejce nie weszli do fazy play-off[56][57][58].
Jeszcze w styczniu 2013 roku podpisał przedłużenie umowy na następne dwa lata[59], a jego szesnastym występem w tym sezonie był finał Super Rugby, w którym Brumbies ulegli nowozelandzkim Chiefs[60]. Był to pierwszy udział Moore’a w fazie play-off tych rozgrywek, bowiem w poprzednich latach w barwach Reds zajmował najwyżej ósmą pozycję, zaś z Brumbies plasował się tuż poza dającymi awans miejscami[61][62].
Remove ads
Kariera reprezentacyjna
Podsumowanie
Perspektywa
Był stypendystą Queensland Academy of Sport i występował w stanowym zespole U-19[22][63].
W 2003 roku został powołany do kadry U-21 na mistrzostwa świata w tej kategorii wiekowej[64][65]. Australijczycy dotarli do finału tych zawodów, ulegając w nim Nowozelandczykom, a Moore zagrał we wszystkich pięciu spotkaniach nie zdobywając punktów[66]. Również rok później znalazł się w składzie tej reprezentacji na kolejne mistrzostwa świata[67][68], tym razem zagrał w czterech meczach, a jego zespół uplasował się ostatecznie na czwartej pozycji[69].
W tym samym roku nastąpił jego pierwszy kontakt z seniorskim poziomem reprezentacyjnym, otrzymał bowiem od Eddiego Jonesa powołanie do kadry A[70], trenował też z pierwszą drużyną[71]. W połowie listopada 2004 roku po raz pierwszy wystąpił w złoto-zielonej koszulce w meczu Australii A z Barbarians Français[69][72]. W pierwszej reprezentacji zadebiutował zaś z ławki rezerwowych w otwierającym sezon 2006 spotkaniu z Samoa[73], w kolejnych pięciu testmeczach był zmiennikiem Jeremy’ego Paula aż do powrotu Brendana Cannona[1][74][75]. Zagrał tylko w pierwszym meczu Pucharu Trzech Narodów 2005, w pozostałych nie wyszedł na boisko[76] lub nie był brany pod uwagę przy ustalaniu składu[77]. Początkowo nie został też nominowany do udziału w listopadowej wyprawie do Europy[78], kontuzja Adama Freiera spowodowała jednak, iż dołączył do przebywającej we Francji kadry[74]. Ponownie zagrał przeciwko Barbarians Français w ramach reprezentacji A[79][80], a następnie pozostał w składzie na mecz z gospodarzami[81][82].
Spadająca podczas sezonu Super 14 forma spowodowała, że wypadł z pierwszej reprezentacji[83], zagrał jednak w ramach kadry A w rozegranym w lipcu dwumeczu z Fidżi[84]. Powrót do dobrej dyspozycji podczas Australian Provincial Championship[74] utorował mu miejsce na europejskie tournée[85], podczas którego zagrał z kadrą A przeciw Ospreys oraz w trzech testmeczach Wallabies[74][84]. W dziewięciu dotychczasowych występach z ławki rezerwowych uzbierał osiemdziesiąt minut, a po raz pierwszy w wyjściowej piętnastce wystąpił w kończącym wyjazd meczu ze Szkotami[86], po słabym początku meczu wyróżniając się następnie w formacji młyna i autowej, a także zdobywając pierwsze w reprezentacyjnej karierze przyłożenie[87]. Jeszcze w grudniu 2006 roku został nominowany przez Johna Connolly’ego do szerokiego składu Wallabies przygotowującego się do Pucharu Świata 2007[88]. Pomimo niestabilnej formy[89] rolę podstawowego młynarza utrzymał w rozpoczynającej sezon 2007 trzymeczowej serii z Walią i Fidżi[74][90]. Pozostał też w składzie na Puchar Trzech Narodów 2007[91], a w skróconym do czterech pojedynków turnieju nie wystąpił jedynie w rewanżu ze Springboks z uwagi na uraz mostka[92]. Udał się następnie z kadrą do Francji na Puchar Świata[93][94], podczas którego wystąpił w czterech meczach[95], a Australijczycy odpadli z turnieju w ćwierćfinale[96]. Ogółem w tym sezonie zagrał w dziesięciu z dwunastu spotkań Wallabies[1][2].
Pozostał podstawowym zawodnikiem na swojej pozycji także w 2008 roku, gdy funkcję selekcjonera objął Robbie Deans – wraz z Mattem Giteau wystąpił we wszystkich czternastu testmeczach, tylko w jednym nie będąc w wyjściowej piętnastce[1][97][98]. W listopadowym meczu z Anglią otrzymał wyróżnienie dla najlepszego zawodnika[99], a jego dyspozycję docenili Graham Rowntree[100] i Sean Fitzpatrick[8]. W ramach rotacji nie został wybrany do składu na towarzyski mecz z Barbarians w grudniu 2008 roku[101], zagrał jednak przeciw nim rozpoczynając sezon 2009[102]. Również w tym sezonie wystawiony był w meczowym składzie we wszystkich czternastu testmeczach, na boisko nie wyszedł jedynie w drugim czerwcowym meczu z Włochami[8][103][104]. Obowiązki młynarza dzielił z Tatafu Polota-Nau[2], na rzecz którego stracił koszulkę numer dwa pod koniec Pucharu Trzech Narodów[8]. Odzyskał ją podczas europejskiego tournée[8], które zakończył występem w barwach Barbarians przeciwko Nowej Zelandii[105][106].
Przez złamaną podczas ligowego meczu szczękę stracił pierwszą część sezonu reprezentacyjnego 2010[107]. Powrócił do składu na Puchar Trzech Narodów 2010[108], nie zagrał w jednym z meczów przeciwko Nowozelandczykom, zaś w drugim meczu ze Springboks zaliczył pięćdziesiąty testmecz jako trzydziesty trzeci reprezentant Australii w historii i czwarty grający na tej pozycji[3][8][109]. Występ ten uświetnił trzecim reprezentacyjnym przyłożeniem oraz pierwszym od czterdziestu siedmiu lat zwycięstwem na Wysokim Weldzie[8][110]. Pod koniec października Wallabies w czwartym meczu Bledisloe Cup przerwali passę dziesięciu z rzędu porażek z All Blacks[111], a z czterech następnych europejskich spotkań opuścił jedynie pierwsze – z Walią[112]. Podobnie jak rok wcześniej sezon zakończył występem w barwach Barbarians, których przeciwnikiem tym razem była reprezentacja RPA[105][113]
Reprezentacyjny sezon 2011[114] rozpoczął niespodziewanie przegranym spotkaniem z Samoa[115]. Rozegrał następnie pełną czteromeczową kampanię w Pucharze Trzech Narodów, kolejnym przyłożeniem zwiększył dorobek punktowy w kadrze do dwudziestu[116], a Wallabies odnieśli pierwszy od dziesięciu lat triumf w tych zawodach[117]. Solidna forma dała mu pewne miejsce w składzie na Puchar Świata w Rugby 2011[118]. Podczas turnieju zagrał w pięciu spotkaniach[119], ominąwszy przegraną grupową potyczkę z Irlandią[120] oraz zwycięstwo nad Walią dające Australijczykom trzecią lokatę[121][122]. Przeciwko Walijczykom zagrał natomiast podczas kończącego sezon zwycięskiego minitournée[123], które obejmowało także mecz z Barbarians[124]. Nominowany był do nagrody australijskiego stowarzyszenia zawodowych rugbystów (Rugby Union Players Association)[125], którą ostatecznie po raz trzeci otrzymał Nathan Sharpe[126].
Podobnie jak rok wcześniej kolejny sezon Australijczycy rozpoczęli od porażki, tym razem ze Szkotami[127], po czym Moore został relegowany na ławkę rezerwowych w zwycięskiej trzymeczowej serii z Walią[128]. W roli rezerwowego rozpoczął też The Rugby Championship 2012[129][130], po kontuzji Polota-Nau powracając do wyjściowej piętnastki w rewanżu z All Blacks, a meczem tym wyrównał rekord Jeremy’ego Paula w liczbie występów w australijskiej reprezentacji zawodnika z pozycji młynarza[131][132]. Z reszty turnieju wyeliminowały go kontuzje[133][134][135], na jego pobicie czekał zatem do listopadowych meczów w Europie[136][137]. Prócz meczu z Francuzami, w którym pełnił rolę kapitana po zejściu Nathana Sharpe’a[138], zagrał również w pozostałych trzech, sezon zakończył zatem z dorobkiem dziesięciu spotkań[139]. Początek sezonu 2013 zdominowany był przez pierwsze od dwunastu lat tournée British and Irish Lions po Australii. Mający pewne miejsce w składzie[140] Moore wystąpił we wszystkich trzech testmeczach zakończonej porażką serii[141]. Znalazł się również w pierwszym składzie nowego szkoleniowca Wallabies, Ewena McKenzie, gdzie był jedynym zawodnikiem powyżej trzydziestki[142]. Rozegrał następnie pełną kampanię podczas The Rugby Championship 2013 i wyprawy do Europy, wystąpił zatem w wyjściowym składzie we wszystkich piętnastu spotkaniach reprezentacji[143].
W 2014 roku wskazywany był jako jeden z kandydatów do objęcia funkcji kapitana australijskiej reprezentacji na trzymeczową serię z Francją[144][145]. Otrzymał ją na początku czerwca zostając tym samym osiemdziesiątym pierwszym kapitanem Wallabies w historii[146][147]. Już w pierwszej minucie otwierającego serię spotkania doznał urazu i opuścił boisko, skany wykazały następnie uszkodzenie więzadeł pobocznego piszczelowego i krzyżowego przedniego, a rekonstrukcja kolana i rehabilitacja wyeliminowała go z całego sezonu reprezentacyjnego[148][149].
Remove ads
Varia
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads