Supermarine Sea Otter

Supermarine Sea Otter – brytyjski wodnosamolot typu amfibia zwiadowcza i ratownicza z okresu II wojny światowej

Supermarine Sea Otter
(Dane Sea Otter Mk II)

Prototyp samolotu Supermarine Sea Otter
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Supermarine
Typ	wodnosamolot rozpoznawczy i ratunkowy
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcja mieszanej, podwozie – wciągane w locie
Załoga	3–4
Historia
Data oblotu	23 września 1938
Lata produkcji	1942–1945
Dane techniczne
Napęd	1 silnik gwiazdowy, 9-cylindrowy Bristol Mercury XXX
Moc	845 KM (630 kW)
Wymiary
Rozpiętość	14,00 m
Długość	11,90 m
Wysokość	4,90 m
Powierzchnia nośna	56,70 m²
Masa
Własna	3 080 kg
Startowa	4 190 kg (normalna) 4 900 kg (maksymalna)
Osiągi
Prędkość maks.	240 km/h
Prędkość przelotowa	160 km/h
Prędkość wznoszenia	4,35 m
Pułap	4 900 m
Zasięg	910 km (normalny) 1 170 km (maksymalny)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 karabiny maszynowe Vickers K kal. 7,69 mm 450 kg bomb
Użytkownicy
Wielka Brytania, Australia, Francja, Holandia, Dania
Rzuty

Historia

W 1938 roku wytwórnia Supermarine otrzymała zlecenie na opracowanie nowego wodnosamolotu, który miałby zastąpić produkowany wodnosamolot Supermarine Walrus. Już w sierpniu 1938 roku oblatano prototyp tego samolotu, który otrzymał oznaczenie Sea Otter (wydra morska). W toku dalszych prac dokonano szeregu poprawek i udoskonaleń i dopiero w 1942 roku skierowano ten samolot do produkcji seryjnej.

Produkowano go w dwóch wersjach:

• Mk. I – wersja zwiadowcza (ABR – Amphibian-Boat Recconaisance) dla lotnictwa brytyjskiej marynarki wojennej
• Mk. II – wersja zmodyfikowana jako wodnosamolot ratownictwa morskiego (ASR – Air-Sea Rescue) dla RAFu

Produkcja wodnosamolotu Supermarine Sea Otter trwała do 1945 roku i zbudowano 292 samoloty obu wersji.

Użycie

Samolot Supermarine Sea Otter zostały wprowadzone do służby w 1944 roku jako pierwszy otrzymał je 1700 Dywizjon Fleet Air Arm stacjonujący na lotniskowcu eskortowym HMS Khedive, były to samoloty w wersji zwiadowczej. W późniejszym okresie otrzymały go także inne dywizjony.

Samoloty w wersji ratownictwa morskiego otrzymały dywizjony Royal Air Force, zarówno walczące w Europie, jak również na Dalekim Wschodzie. Wyróżniły się zwłaszcza w trakcie walk w Birmie.

Oprócz lotnictwa brytyjskiego samoloty tego typu użytkowało lotnictwo Australii, Danii i Holandii, a także lotnictwo francuskie działające w rejonie Indochin.

Opis konstrukcji

Samolot Supermarine Sea Otter był dwupłatową amfibią o konstrukcji mieszanej. Podwozie kołowe było chowane w locie w dolnym płacie. Płaty były składane do tyłu, co umożliwiało umieszczenie samolotu w hangarze okrętowych. Napęd stanowił silnik gwiazdowy umieszczony w gondoli przed baldachimem górnego płatu.

Uzbrojenie samolotu stanowiły 3 ruchome karabiny maszynowe Vickers K, z których jeden umieszczony był w otwartym stanowisku dziobowym, a dwa pozostałe na grzbiecie kadłuba umieszczone na obrotnicy razem. Pod dolnym płatem znajdowały się cztery zaczepy, w których można było mocować bomby zwykłe lub głębinowe o masie łącznej 450 kg.

Bibliografia

• Owen Thetford: British Naval Aircraft since 1912. Londyn: Putnam Aeronautical Books, 1991, s. 328-329. ISBN 1-55750-076-2. (ang.).
• Peter London: British flying boats. Sutton Publishing, 2003, s. 204-205, 266-267, 271. ISBN 0-7509-2695-3. (ang.).
• Bohdan Arct: Samoloty świata. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1959. Brak numerów stron w książce