Swebowie

Swebami określano wiele ludów germańskich, wg Tacyta zamieszkiwali oni większą część Germanii i są prócz tego na odrębne szczepy według specjalnych nazw podzieleni^[4]. Plemiona związku Swebów zamieszkiwały tereny położone nad środkową Łabą.

Według 38. rozdziału Germanii Tacyta z lat po 98 r. n.e. wszystkie plemiona nadłabskie i wschodniogermańskie na południe od Mare Suebicum (Morza Bałtyckiego) między Łabą a Wisłą (od Dunaju do Morza Bałtyckiego) należały do związku plemiennego Swebów. Zaliczał on do nich Semnonów, Longobardów, Reudignich, Awionów, Anglikanów, Warynów, Suardonów, Nuitonów, Hermundurów, Naristów, Markomanów , Kwadów, Marsignów, Burów i Lugiów. Uważał Hermundurów za „najpierwszych”, Semnonów za „najszlachetniejszych, najbardziej szanowanych i najstarszych”, a Longobardów za najodważniejszych spośród ludów Swebów. W 60 roku p.n.e. przekroczyli Ren i pod wodzą Ariowista weszli do Galii, gdzie w 58 p.n.e. zostali pokonani przez Cezara. Wywędrowawszy do Czech włączeni zostali do państwa Marboda (I w.). Między I a IV wiekiem n.e. stanowili zagrożenie dla Rzymu nad środkowym Dunajem, niejednokrotnie przełamując granice cesarstwa. W czasie wędrówki ludów w latach 405-406 n.e. Swebowie zostali zmuszeni do opuszczenia Niziny Panońskiej przez Hunów. W noc sylwestrową 406 roku przekroczyli zamarznięty Ren w pobliżu Moguncji razem z Wandalami i Alanami^[5]. Wraz z nimi pustoszyli przez trzy lata Galię, by w 409 roku wkroczyć do Hiszpanii.

Osiedli w północno-zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego tworząc Królestwo Swebów na obszarze dzisiejszej Galicji. Przyjęli chrzest w 466 roku w obrządku ariańskim, a w roku 550 w katolickim. Zostali podbici przez Wizygotów w 585.

Historia

Królowie Swebów w Hiszpanii

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on