Szkoła burgundzka

Szkoła burgundzka – grupa kompozytorów skupiających się wokół dworu książąt burgundzkich w Dijon i katedry w Cambrai, działających w XV wieku. Kompozytorzy ci odeszli od XIV-wiecznego stylu Ars nova i tym samym otwierają swoją działalnością renesans w muzyce. Dzięki syntezie osiągnięć Ars nova oraz harmonii Johna Dunstable'a (zwłaszcza szerokiego zastosowania interwału tercji nadającego pełnię brzmienia) wytworzyli własny charakterystyczny styl, podjęty później przez kompozytorów szkoły flamandzkiej^[1].

Kompozytorzy Guillaume Dufay (po lewej) i Gilles Binchois (po prawej), Martin le Franc, "Champion des Dames"

Najważniejszymi przedstawicielami szkoły są Guillaume Dufay, Nicolas Grenon, Pierre Fontaine oraz Gilles Binchois.

Oddziaływanie szkoły burgundzkiej znać także w Polsce, w utworach Mikołaja z Radomia.

Osiągnięcia

W szkole burgundzkiej nastąpił rozwój muzyki dworskiej (chanson) oraz powstały pierwsze msze oparte na jednym cantus firmus (stanowiącym podstawę każdej części opracowania). W muzyce religijnej pojawiły się wpływy muzyki świeckiej np. pojawienie się cantus firmus pochodzenia świeckiego. Szkole burgundzkiej przypisuje się również ujednolicenie mszy oraz wprowadzenie stałego, czterogłosowego układu CATB - Cantus - Altus - Tenor - Bassus. Najistotniejszym osiągnięciem jest jednak wykształcenie techniki fauxbourdonu.