Teofil Głowacki

Teofil Maksymilian Głowacki, ps. Julian, Głóg, Nauczyciel, Teofil Głogowski, Mieczysław Janicki^[1] (ur. 11 maja 1906 w Ostrowcu Świętokrzyskim, zm. 2 lutego 1971 w Warszawie) – polski działacz społeczny, dziennikarz, ekonomista, polityk socjalistyczny i komunistyczny, członek konspiracji, poseł na Sejm PRL II i III kadencji.

Teofil Głowacki

Data i miejsce urodzenia	11 maja 1906 Ostrowiec Świętokrzyski
Data i miejsce śmierci	2 lutego 1971 Warszawa
Poseł na Sejm PRL II i III kadencji
Okres	od 1957 do 1965
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Grób Teofila Głowackiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

Wczesne lata

W 1914 jego rodzina zamieszkała w Radomiu, gdzie ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskiego pod dyrekcją ks. Józefa Rokosznego, rektora kościoła św. Katarzyny^[2]. W 1926 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Jeszcze w tym samym roku wyjechał na Śląsk, gdzie został nauczycielem, a także publicystą „Gazety Robotniczej”, a następnie członkiem Komunistycznej Partii Polski.

Głowacki pracował w Katolickiej Męskiej Szkole Powszechnej w Łagiewnikach, a pod koniec swojego pięcioletniego pobytu na Śląsku w szkole w Raszycach^[3].

Należał do Związku Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych, Towarzystwa Czytelni Ludowych, Polskiego Towarzystwa Esperantystów i Robotniczego Stowarzyszenia Esperantystów^[3].

Działalność w Warszawie

W 1931 rozpoczął studia na Wolnej Wszechnicy w Warszawie. Związał się z komunizującym ZNMS „Życie”, redagował „Kronikę Terroru” dla Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom, ale wciąż pozostawał formalnie członkiem PPS. W 1933 został aresztowany i postawiony przed sądem za rzekomą działalność na rzecz Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy.

Po opuszczeniu aresztu rozpoczął pracę w Robotniczym Towarzystwie Przyjaciół Dzieci i decyzją Tomasza Arciszewskiego objął kierownictwo nad placówką w Puszczy Mariańskiej, a następnie w Helenowie. Pracę stracił w związku z procesem o powiązania z KPZU, a po uniewinnieniu przez krótki czas był nauczycielem w prywatnej szkole im. Karola Boromeusza przy ul. Chłodnej w Warszawie. Pracę stracił gdy doniósł wizytatorowi, Teofilowi Wojeńskiemu z ZNP, o przypadkach wykorzystywania seksualnego chłopców przez woźną^[4].

W 1936 objął stanowisko sekretarza oddziału Związku Zawodowego Pracowników Spółdzielczych. Jako związkowiec wspierał strajk redakcji „Dziennika Porannego” oraz Powszechnej Robotniczej Spółdzielni Spożywców w Żyrardowie w 1937. Po upadku strajku w Żyrardowie został zwolniony ze związku i pracował w Spółdzielni Spożywców „Zjednoczenie” oraz działał w sekcji spółdzielczej Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Był też współpracownikiem „Dziennika Ludowego”.

II wojna światowa

W latach 1943–1944 pełnił funkcję przewodniczącego Robotniczej Partii Polskich Socjalistów, w 1944 sekretarza Centralnego Komitetu Ludowego. Uzyskał stopień porucznika Polskiej Armii Ludowej, wziął udział w powstaniu warszawskim. W jego trakcie brał udział w walkach na Mokotowie, ewakuował się z ludnością cywilną^[5].

Losy powojenne

Po wojnie wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, w latach 1947–1948 był członkiem jej Rady Naczelnej, następnie należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zawodowo pracował na stanowisku redaktora naczelnego „Głosu Pracy”, przewodniczył Komisji Prasowej Centralnej Rady Związków Zawodowych.

W 1957 i 1961 był wybierany na posła na Sejm PRL w okręgach kolejno Tomaszów Lubelski i Zamość. Przez dwie kadencje pracował w Komisji Kultury i Sztuki, a w Sejmie II kadencji ponadto w Komisji Mandatowej i Komisji Pracy i Spraw Socjalnych, natomiast w Sejmie III kadencji w Komisji Spraw Zagranicznych.

Autor haseł w Polskim Słowniku Biograficznym^[6] i Słowniku biograficznym działaczy polskiego ruchu robotniczego^[7].

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (A32/1/8)^[8].

Życie prywatne

Był synem Pawła i Marii z domu Hibner, miał dwie siostry: Dorotę, działaczkę Komunistycznej Partii Polski i Zofię, żonę Witolda Stankiewicza. Żonaty z Jadwigą Kulińską, miał córkę Magdalenę. Przyrodnim bratem żony Głowackiego był Kazimierz Kąkol.

Opublikowane książki

• Wymarsz: poezje (1931)
• Niemcy w piątym roku wojny (1944)
• Rolnictwo radzieckie w świetle uchwał XX zjazdu KPZR (1956)
• Jan Kawalec (1967)
• Górny bieg: pamiętniki (1968, 1983)