Timeshare

Timeshare (potocznie własność wakacyjna^[1]; ang. time – czas, share – dzielić) – system posiadania nieruchomości, w którym klient nabywa w pełni umeblowany i wyposażony apartament lub dom wakacyjny za ułamek kosztu posiadania tradycyjnego apartamentu czy domku letniskowego na zawsze lub na określoną liczbę lat, lecz w tym czasie może korzystać z apartamentu tylko jakiś okres w ciągu roku, zwykle 1, 2 lub 3 tygodnie oraz możliwość korzystania z sieci wymiany wakacyjnej. Można jednak swój tydzień wymienić z kimś innym, za pośrednictwem jednej z firm wymiany wakacyjnej. W niektórych krajach^{[potrzebny przypis]} timeshare jest zabroniony.

Domki letniskowe w Wielkiej Brytanii przeznaczone do użytkowania w formie timeshare

W Polsce instytucja ta została uregulowana ustawą z 16 września 2011 r.^[2] Zgodnie z artykułem 2 „Przez umowę timeshare rozumie się umowę, na podstawie której konsument, odpłatnie, nabywa prawo do korzystania, w okresach wskazanych w umowie, z co najmniej jednego miejsca zakwaterowania, zawartą na okres dłuższy niż rok”. Odpłatne prawo do korzystania przypomina najem, od którego różni się okresowością uprawnienia.

Statystyka ośrodków

Na całym świecie jest 5425 ośrodków timesharingowych^{[styl do poprawy]}, z czego ponad 1700 w Ameryce Północnej (głównie USA). W tym 25% znajduje się w Europie, z czego w Hiszpanii (łącznie z Wyspami Kanaryjskimi) ponad 500, a 16% w Ameryce Łacińskiej (najwięcej w Meksyku) i 14% w Azji (najwięcej w Japonii, Tajlandii i Indiach).^{[potrzebny przypis]}

Ogólna liczba apartamentów wynosi 325 tysięcy, w tym 41% w USA, gdzie ośrodki timesharingowe są zazwyczaj największe – średnio ponad 80 apartamentów każdy. Na całym świecie przeciętna wielkość ośrodka to 60 apartamentów.

Grupa docelowa

Typowy nabywca timesharingu ma dochody w drugim lub trzecim progu podatkowym i własny dom, jest w średnim wieku i pozostaje w związku małżeńskim. Wśród nabywców w krajach rozwijających się przeciętne dochody gospodarstwa domowego wynoszą 35 tysięcy dolarów rocznie, natomiast na Karaibach 90 tysięcy. Włochy przyciągają największą liczbę nabywców, którzy nie są parą małżeńską (37%), podczas gdy Ameryka Łacińska przyciąga najwięcej rodzin z dziećmi (58%).

Badanie przeprowadzone w Wielkiej Brytanii przez RCI (Resort Condominiums International) w kwietniu 2004 pokazuje, że:

• 48% właścicieli to wysoko wykwalifikowani specjaliści lub członkowie wyższej kadry menedżerskiej.
• 51% z nich w ciągu ostatnich 2 lat odwiedziło minimum 6 krajów.
• 37% ukrywa fakt posiadania „własności wakacyjnej” z obawy, że znajomi będą im zazdrościć i że będą chcieli jechać z nimi na wakacje.
• 40% na wakacjach zmienia się w „poszukiwaczy przygód”.
• Dla 65% respondentów to właśnie wymiana wakacyjna w RCI jest decydującym czynnikiem zakupu; otwarcie mówią, że kupili „własność wakacyjną”, żeby ją wymieniać na ośrodki na całym świecie.
• Dla 55% zakup „własności wakacyjnej” to inwestycja w przyszłe wakacje.
• Dla 57% to gwarancja wysokiego standardu zakwaterowania.
• W Wielkiej Brytanii jest pół miliona właścicieli timesharingu.
• Wydają na wakacje 3000 funtów na osobę rocznie^[3].