Tychowo (powiat sławieński)

Tychowo (kaszb. Tëchòwò, niem. do 1937: Wendisch Tychow, Tychow) – osada w północnej Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie sławieńskim, w gminie Sławno przy drodze wojewódzkiej nr 209. Po lewej stronie drogi widoczne jest z Tychowa zalesione wzgórze – w średniowieczu miejsce palenia na stosie czarownic.

Ten artykuł dotyczy wsi w powiecie sławieńskim. Zobacz też: inne miejscowości o nazwie Tychowo.

Tychowo

osada
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	sławieński
Gmina	Sławno
Strefa numeracyjna	59
Kod pocztowy	76-123[1]
Tablice rejestracyjne	ZSL
SIMC	0750497
Położenie na mapie gminy wiejskiej Sławno Tychowo
Położenie na mapie Polski Tychowo
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Tychowo
Położenie na mapie powiatu sławieńskiego Tychowo
54°21′08″N 16°47′04″E[2]

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa słupskiego. Tychowo jest wsią sołecką położoną we wschodniej części gminy, ok. 6,5 km od Sławna. Sąsiednie miejscowości to: Warszkówko, Bzowo, Gwiazdówko. Najbliższa okolica bezleśna, na południe od osady przepływa niewielka rzeka Ściegnica (Młynówka).

Zabudowa zagrodowa odzwierciedlająca niegdyś historycznie ukształtowane podziały własnościowe obecnie w Tychowie o charakterze zanikającym, rozlokowana sporadycznie w pierzei południowej. Reprezentowana przez niewielkie zagrody 3-budynkowe, z obiektami zarówno mieszkalnymi jak i gospodarczymi murowanymi z cegły ceramicznej, wzniesionymi na przełomie XIX/XX w.

Zabudowa nierolnicza – obecnie dominująca w Tychowie zlokalizowana w drugiej linii pierzei południowej, złożona z 2-budynkowych zagród. Budynki mieszkalne 2-3-osiowe, nakryte dachamin2-spadowymi; gospodarcze o niewielkiej skali, wielofunkcyjne.

Zabudowa kolonijna – reprezentowana przez kilka zagród chłopskich zlokalizowanych, na płd.-zachód od Tychowa; poza zainteresowaniami konserwatorskimi. Inny typ zabudowy stanowią murowane dwojaki dawnych robotników leśnych usytuowane na płd.-wschód od zwartej zabudowy wsi. Budynki gospodarcze murowane, wzniesione w k. XIX w., wielofunkcyjne

Instytucje kościelne

Kościół filialny – posadowiony w obrębie pierwotnego nawsia na nieznacznym wyniesieniu terenu. Według niektórych źródeł wzniesiony z kamienia w latach 1282-1284 przez joannitów, następnie znacznie przebudowany. Według innych źródeł obiekt datowany jest na XIV w., przebudowany w 2. poł. XIX w.^[3] Jako obiekt o wysokich walorach zabytkowych podlega ochronie prawnej. Posiada transept i wieżę znaczoną w górnej części wąskimi blendami o częściowo XV wiecznych murach^[4]

Elementy kommemoratywne

• Cmentarz przykościelny – pierwotnie wokół kościoła, obecnie teren splantowany, brak śladów nagrobków Objęty strefą „A” ochrony konserwatorskiej.
• Cmentarz wiejski poewangelicki – nieczynny, z połowy XIX w., zlokalizowany na płd.-zachód od zwartej zabudowy wsi, przy drodze polnej. Teren cmentarza objęty strefą „K” ochrony konserwatorskiej.
• Pomnik ofiar I wojny światowej – obecnie zachowane jedynie fragmenty pomnika upamiętniają. Obiekt strefy „K” ochrony konserwatorskiej.

Obiekty użyteczności publicznej

• Szkoła – obiekt zlokalizowany we wschodniej części pierwotnego nawsia, wzniesiony z cegły ceramicznej w latach 1885-87.
• Gospoda – zachowany historyczny obiekt, dwubryłowy, murowany z cegły ceramicznej, wzniesiony na przełomie XIX/XX w., przewidziany do ochrony punktowej. Budynek zlokalizowany w pierzei południowej, tuż przy wschodnim krańcu nawsia.
• Poczta – obiekt murowany z cegły ceramicznej, wzniesiony w 1. ćw. XX w., przewidziany do ochrony punktowej.

Przemysł, technika

• Gorzelnia

Zieleń komponowana, elementy krajobrazowe

• Park dworski – krajobrazowy założony w XVIII w., harmonijnie dopełnia północną pierzeję układu ruralistycznego, ograniczona od północy i zachodu drogą polną. Rozciąga się na powierzchni ok. 28 ha, posiada częściowo zachowany cenny starodrzew. Zachował się także dawny system wodny ze stawami i kanałami. Z uwagi na walory kulturowe założenie parkowego obejmuje się je strefą „K” ochrony konserwatorskiej.
• Park dworski w Wyszkowie – zlokalizowany w znacznym oddaleniu na wschód od wsi; zachowany cenny starodrzew klonowy i dębowy, od strony drogi-kulisa świerkowa. Konieczne jest wykonanie specjalistycznej dokumentacji umożliwiającej precyzyjne wyznaczenie strefy ochrony konserwatorskiej (park „ przenika się” z lasem)
• Nasadzenia śródwiejskie – aleje lipowe głównie w części płd.-wschodniej, objęte strefą „K” ochrony konserwatorskiej.

Zobacz też

• Tychowo