Układ w Dzierzgoniu

Układ w Dzierzgoniu (lub traktat dzierzgoński, ugoda dzierzgońska) został podpisany 7 lutego 1249 na zamku w Dzierzgoniu, po zakończonym pierwszym powstaniu Prusów. W wydarzeniu uczestniczył legat papieski Jakub z Leodium, późniejszy papież Urban IV^[1].

Umowa została podpisana po klęsce Prusów poniesionej w bitwie pod Dzierzgoniem. Zobowiązywała Prusów do przestrzegania zasad religii chrześcijańskiej, ostatecznego wyrzeczenia się praktyk i wierzeń pogańskich, płacenia dziesięciny oraz służby wojskowej dla Krzyżaków. W zamian Prusowie otrzymali wolność osobistą, prawo dziedziczenia dóbr, a także uzyskali równouprawnienie z ludnością niemiecką. Zapewniono im dostęp do święceń duchownych, a szlachcie zagwarantowano możliwość pasowania na rycerzy^[2]. Prusowie w sprawach sądowych i ustrojowych mieli stosować prawo polskie. Umowa dotyczyła jedynie mieszkańców Prus, którzy poddali się Zakonowi – Pomezanów oraz mieszkańców Natangii i północnej części Warmii. Na mocy układu w Dzierzgoniu Prusowie przenieśli się za Pasłękę. Tereny na nich zdobyte skolonizowali chłopi z Mazowsza, Czech i Niemiec^[3].

Linki zewnętrzne

• Tekst traktatu dzierzgońskiego, tłum. A. Szorc, na stronie domwarminski.pl

Zobacz też

• Powstania pruskie