Uli Jon Roth

Uli Jon Roth, właściwie Ulrich Roth (ur. 18 grudnia 1954 roku w Düsseldorfie^[1]) – niemiecki muzyk i kompozytor, były gitarzysta zespołu Scorpions^[2]. Lider i założyciel projektu muzycznego Electric Sun.

Uli Jon Roth

Uli Jon Roth, koncert w ramach Rock Hard Festival (2018)
Imię i nazwisko	Ulrich Roth
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1954 Düsseldorf
Instrumenty	gitara elektryczna, gitara basowa, instrumenty klawiszowe
Gatunki	hard rock[1], heavy metal[1], metal neoklasyczny[1]
Zawód	muzyk
Aktywność	od 1968
Wydawnictwo	Steamhammer, UDR Music
Powiązania	Dawn Road
Zespoły
Scorpions (1973–1978) Electric Sun (1978–1986)
Strona internetowa

W 2004 roku muzyk wraz z Rudolfem Schenkerem został sklasyfikowany na 50. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów według magazynu Guitar World^[3].

Życiorys

Na początku lat 70. XX wieku, współtworzył zespół Dawn Road, którego był założycielem.

W 1973 roku, kiedy Michael Schenker odszedł ze Scorpions do zespołu UFO, Uli Jon Roth zajął jego miejsce, a wraz z nim przyszła sekcja rytmiczna – basista Francis Buchholz i perkusista Jürgen Rosenthal. Wspólnie z zespołem Scorpions nagrał 5 płyt, w tym album koncertowy Tokyo Tapes, który został sprzedany w ponad milionowym nakładzie i zdobył status złotej płyty w kilku krajach. Skomponował m.in. utwory „Drifting Sun”, „Dark Lady”, „Sun in My Hand”, „Hell Cat”, „Polar Nights”, „I've Got to Be Free”, „The Sails of Charon”.

Głównym powodem odejścia Roth'a z zespołu Scorpions był konflikt na tle muzycznym. Roth był zachwycony muzyką Jimiego Hendriksa, na której się wzorował^[4]. Gitarzysta Rudolf Schenker i wokalista Klaus Meine mieli inną wizję dalszego rozwoju grupy z zamiarem podbicia rynku amerykańskiego, co wiązało się z tworzeniem muzyki dostosowanej do ówczesnej popkultury, nieodbiegającej jednak od klasycznego hard rocka. Uli Jon Roth opuścił Scorpions w 1978 roku.

Po odejściu z zespołu Scorpions, założył grupę o nazwie Electric Sun, z którą nagrał trzy albumy. Pierwszy, Earthquake (1979) był nagrany ku pamięci Jimiego Hendriksa, a okładkę do niego stworzyła Monika Dannemann (była narzeczona Hendriksa, która potem związała się z Rothem). Drugim albumem był nagrany dwa lata później Fire Wind (1981) zadedykowany Anwarowi el-Sadatowi. Znajduje się na nim piosenka „Enola Gay”, która mówi o bombie atomowej zrzuconej w Japonii. Okładkę do tej płyty również zaprojektowała Monika Dannemann.

W latach osiemdziesiątych Uli skonstruował 32-progową gitarę Sky Guitar. Użył jej w nagraniach do ostatniego albumu pod szyldem Electric Sun – Beyond the Astral Skies (1985) z dedykacją dla Martina Luther-Kinga i fanów swojej muzyki.

5 kwietnia 1996 miało miejsce samobójstwo Moniki Dannemann. Roth resztę twórczości zadedykował zmarłej partnerce.

Od lewej: Roger Glover, Uli Jon Roth, Steve Morse. Występ gościnny w trakcie koncertu zespołu Deep Purple, festiwal Wacken Open Air (2013)

Wybrana dyskografia

Zobacz więcej w artykule Electric Sun, w sekcji Dyskografia.

Albumy solowe

• Prologue To The Symphonic Legends – Sky Of Avalon (1996, Intercord/Sky Productions)^[5]
• From Here To Eternity (1998, Dressed To Kill)^[6]
• Transcendental Sky Guitar (2000, Steamhammer)^[7]
• Metamorphosis Of Vivaldi's Four Seasons (2003, Steamhammer)^[8]
• Under A Dark Sky (2008, Steamhammer)^[9]
• Scorpions Revisited (2015, UDR Music)^[10]

Scorpions

• 1974 – Fly to the Rainbow
• 1975 – In Trance
• 1976 – Virgin Killer
• 1977 – Taken by Force
• 1978 – Tokyo Tapes

Filmografia

• Forever and a Day (jako on sam, 2015, film dokumentalny, reżyseria: Katja von Garnier)^[11]