Ustawa o prawach konsumenta

Ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta – ustawa uchwalona przez Sejm, regulująca kwestie prawne związane z prawami konsumenta i obowiązki przedsiębiorcy w stosunku do niego. Uchwalenie ustawy wynikało z konieczności dostosowania ustawodawstwa polskiego do uregulowań prawa unijnego.

Ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

Państwo	Polska
Data wydania	30 maja 2014
Miejsce publikacji	Dz.U. z 2014 r. poz. 827
Tekst jednolity	Dz.U. z 2024 r. poz. 1796
Data wejścia w życie	25 grudnia 2014
Rodzaj aktu	ustawa
Przedmiot regulacji	prawo handlowe
Status	obowiązujący
Ostatnio zmieniony przez	Dz.U. z 2024 r. poz. 1222
Wejście w życie ostatniej zmiany	10 listopada 2024
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Konsument nie może zrzec się praw przyznanych mu w ustawie. Postanowienia umów mniej korzystne dla konsumenta niż postanowienia ustawy są nieważne, a w ich miejsce stosuje się przepisy ustawy.

Przedmiot regulacji

Ustawa określa:

• obowiązki przedsiębiorcy zawierającego umowę z konsumentem
• zasady i tryb zawierania z konsumentem umowy na odległość (np. handel elektroniczny) i poza lokalem przedsiębiorstwa (np. sprzedaż towaru przez akwizytora)
• zasady i tryb wykonania przysługującego konsumentowi prawa odstąpienia od umowy zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa
• zasady i tryb zawierania z konsumentem umowy na odległość dotyczącej usług finansowych
• zasady i tryb wykonania praw konsumenta będącego stroną umowy zobowiązującej do przeniesienia własności towaru na niego
• zasady i tryb wykonania praw konsumenta będącego stroną umowy o dostarczanie treści cyfrowej lub usługi cyfrowej.

Ustawa zawiera 2 załączniki:

• wzór pouczenia o odstąpieniu od umowy zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa
• wzór formularza odstąpienia od umowy zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa.

Wprowadzone zmiany

Ustawa wprowadziła m.in. następujące zmiany (niektóre później zostały wycofane):

• wydłużyła termin złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy^[1] zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa z 10 do 14 dni^[2]
• rozszerzyła katalog obowiązków informacyjnych ciążących na przedsiębiorcy w stosunku do konsumenta
• zmieniła kodeksową definicję konsumenta^[3]; konsumentem jest osoba fizyczna dokonująca z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową
• przywróciła stosowanie rękojmi za wady rzeczy sprzedanej w stosunku do umów dotyczących rzeczy ruchomych zawieranych przez konsumenta^[4]
• przedłużyła okres rękojmi za wady fizyczne z roku do 2 lat, a w przypadku nieruchomości^[5] – z 3 do 5 lat, od dnia wydania rzeczy
• zdefiniowała wadę fizyczną jako niezgodność rzeczy z umową
• przedłużyła okres gwarancji z roku do 2 lat, jeżeli gwarant nie wskazał innego terminu w oświadczeniu gwarancyjnym
• wprowadziła do Kodeksu cywilnego instytucję roszczenia sprzedawcy w stosunku do poprzednich sprzedawców w związku z wadliwością rzeczy sprzedanej^[6].

Ustawa uchyliła:

• ustawę z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. z 2012 r. poz. 1225)^[7]
• ustawę z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2002 r. nr 141, poz. 1176, z późn. zm.)^[8].

Nowelizacje

Ustawę znowelizowano 12 razy. Ostatnia zmiana weszła w życie w 2024 roku^[9].