Władysław Englert

Władysław Englert (ur. ok. 1805 w Kurowie, zginął 20 marca 1863 w czasie bitwy pod Potokiem) – uczestnik powstania listopadowego, kawaler złotego krzyża orderu Virtuti Militari, dowódca w stopniu majora oddziału Legionów Polskich w powstaniu węgierskim w 1849 roku, jeden z najbliższych oficerów Giuseppe Garibaldiego w czasie włoskiej wojny wyzwoleńczej, dowódca batalionu w czasie powstania styczniowego.

Władysław Englert

major
Data i miejsce urodzenia	ok. 1805 Kurów
Data i miejsce śmierci	20 marca 1863 bitwa pod Potokiem
Przebieg służby
Lata służby	1830–1863
Jednostki	siły powstańcze 1830, Legiony Polskie na Węgrzech, wyprawa tysiąca Garibaldiego, batalion płk. Leona Czechowskiego w powstaniu styczniowym
Stanowiska	od 1849 major, dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	powstanie listopadowe, powstanie węgierskie 1848, włoska wojna wyzwoleńcza 1859, powstanie styczniowe
Odznaczenia

Życiorys

Zdobył wykształcenie wojskowe w warszawskiej Szkole Podchorążych w gwardii grenadierów. Należał do sprzysiężenia Piotra Wysockiego i brał aktywny udział w powstaniu listopadowym, gdzie dosłużył się stopnia oficerskiego i (15 września 1831)^[1] złotego krzyża Virtuti Militari za waleczność. Następnie przebywał na emigracji. Należał do Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego.

Walczył w powstaniu węgierskim w 1849 roku w Legionie Polskim Józefa Wysockiego w randze kapitana piechoty, wkrótce awansowany do stopnia majora, dowodził III batalionem.

Dowodząc oddziałem walczył w szeregach Garibaldiego w czasie kampanii włoskiej. Należał do tysiąca tych, którzy z Garibaldim bili się pod Marsalą. Później był zastępcą komendanta polskiej szkoły wojskowej w Genui i Cuneo, pracował tam na stanowisku profesora praktycznej części taktyki piechoty.

Dowiedziawszy się o powstaniu styczniowym wrócił do kraju i przyłączył się do oddziału pułkownika Leona Czechowskiego walczącego w guberni lubelskiej. Został dowódcą batalionu w stopniu majora. Zginął w bitwie pod wsią Potok^[2][3]. „Zwłoki śp. Englerta dostały się z wozem w ręce dowodzącego w Janowie pułkownika rosyjskiego Mielnikowa, który zobaczywszy na piersiach krzyż Virtuti militari, kazał poległego bohatera pochować z honorami wojskowemi”^[4].