Urodził się 11 maja 1848 w Białej Cerkwi^[1]. Był synem Aleksandra Branickiego herbu Korczak (1821–1877) i Anny Niny Hołyńskiej z Hołyna herbu Klamry (1824–1907)^[2]^[1]. Był stryjecznym bratem Ksawerego Branickiego^[3].

Był właścicielem posiadłości w Galicji, na ziemiach ukraińskich, rezydencji „Frascati” i innych nieruchomości w Warszawie w tym mieście^[3]^[2]^[4]. Na Ukrainie posiadał m.in. dobra Stawiszczańskie^[5]. Za jego czasów w Stawiszczu powstał dwór^[6]^[7]. Uchodził za jednego z najbogatszych magnatów polskich^[4]. Znany był z działalności filantropijnej^[4]. Zadysponował specjalnym funduszem, z którego za sprawą wyznaczonej osoby zaufanej wspierano w Warszawie osoby proszące o pomoc materialną^[8]^[4]. Otrzymał tytuł kamerjunkiera dworu rosyjskiego^[1].

Był żonaty z hr. Julią z domu Potocką rodem z Łańcuta (1854–1921, córka Alfreda)^[8]^[7]^[4]. Miał córki: Marię (1873–1934, żona Zdzisława Lubomirskiego), Annę (1876–1953, druga żona Juliusza Tarnowskiego), Julię (1879–1929, żona Henryka Potockiego) i Różę (1881–1953, żona Benedykta Tyszkiewicza)^[8]^[7]^[4].

Zmarł 12 kwietnia 1914 w Nicei w wyniku przewlekłej choroby płuc^[3]^[2]^[8]^[1]. Pogrzeb odbył się tamże^[2]. Został pochowany w Suchej^[1]. We wspomnieniu na łamach polskojęzycznego dziennika „Polonia” z Paryża został określony jako „jeden z najlepszych ludzi, jakie ma społeczeństwo polskie”^[7].

Życiorys

Przypisy