Warszawska szkoła historii idei

Warszawska szkoła historyków idei – polska szkoła naukowa nurtu badawczego rozwiniętego w latach 50. XX wieku w kręgu niektórych historyków, filozofów i socjologów związanych ze środowiskiem warszawskim.

Historia

Badacze warszawskiej szkoły historii idei instytucjonalnie byli związani z Instytutem Filozofii i Socjologii PAN oraz z Uniwersytetem Warszawskim. Organem szkoły było pismo „Archiwum Historii Filozofii i Myśli Społecznej”. Za ojca duchowego szkoły uważany jest Tadeusz Kroński (1907-1958), pracujący w Zakładzie Historii Filozofii Nowożytnej UW. Właściwymi fundatorami szkoły byli Leszek Kołakowski, ówczesny kierownik Katedry Historii Filozofii Nowożytnej UW oraz Bronisław Baczko, ówczesny kierownik Zakładu Nowożytnej Filozofii i Myśli Społecznej Uczestnikami prowadzonych w PAN regularnych seminariów byli m.in. Nina Assorodobraj-Kula, Henryk Hinz, Krzysztof Pomian, Jerzy Szacki, Andrzej Walicki. Do młodszego pokolenia seminarzystów należeli m.in. Adam Sikora, Jan Garewicz, Ryszard Panasiuk i Zbigniew Kuderowicz^[1]. Przedstawiciele szkoły podjęli dyskusję z europejską tradycją filozoficzną i humanistyczną. Każdy z jej członków opracowywał zupełnie oryginalny projekt intelektualny badając idee filozoficzne, polityczne czy społeczne w danym kontekście historycznym. Metody stosowane przez członków szkoły były zróżnicowane. Ciągłość ich badań została przerwana przez wydarzenia marca 1968 roku, kiedy część członków szkoły została pozbawiona katedr i zmuszona do emigracji.

Główni przedstawiciele

• Bronisław Baczko (1924–2016)
• Jan Garewicz (1921–2002)
• Henryk Hinz (1929–1992)
• Leszek Kołakowski (1927–2009)
• Tadeusz Kroński (1907–1958)
• Zbigniew Kuderowicz (1931–2015)
• Tadeusz Mrówczyński (1930–2011)
• Zbigniew Ogonowski (1924–2018)
• Ryszard Panasiuk (ur. 1931)
• Krzysztof Pomian (ur. 1934)
• Adam Sikora (1927–2011)
• Barbara Skarga (1919–2009)
• Jerzy Szacki (1929–2016)
• Andrzej Walicki (1930–2020)