Wielka trójka (polityka)

Wielka trójka – termin, którym najczęściej określa się przywódców trzech światowych mocarstw alianckich (ZSRR, USA oraz Wielka Brytania) spotykających się w czasach II wojny światowej na trzech konferencjach międzynarodowych – kolejno: teherańskiej (1943) oraz jałtańskiej i poczdamskiej (obie w 1945), na których omawiano wojenne zobowiązania sojusznicze oraz kształt przyszłego porządku światowego po pokonaniu państw Osi^[1][2][3].

Zobacz też: wielka trójka renesansu i wielka trójka.

Od lewej: Józef Stalin, Franklin D. Roosevelt i Winston Churchill na konferencji teherańskiej

Od lewej: Czang Kaj-szek, Roosevelt i Churchill w Kairze, 25 listopada 1943

Rzeźba z piachu przedstawiająca „wielką trójkę” (Churchill, Roosevelt, Stalin). Moskwa, Ogólnorosyjskie Centrum Wystawowe (2010)

Wielka trójka II wojny światowej

W jej skład wchodzili^[1][2][3]:

• Józef Stalin – przywódca ZSRR
• Winston Churchill – premier Wielkiej Brytanii (zastąpiony w drugiej fazie konferencji poczdamskiej przez Clementa Attleego z powodu klęski konserwatystów w wyborach do Izby Gmin)
• Franklin Delano Roosevelt – prezydent Stanów Zjednoczonych (po śmierci zastąpiony w Poczdamie przez Harry’ego Trumana)

Inną „wielką trójkę” w czasie II wojny światowej tworzyli przywódcy trzech państw zebrani na konferencji kairskiej w 1943 r.:^{[potrzebny przypis]}

• Franklin Delano Roosevelt – prezydent Stanów Zjednoczonych
• Winston Churchill – premier Wielkiej Brytanii
• Czang Kaj-szek – generalissimus Chin

Zobacz też

• Rada Ministrów Spraw Zagranicznych
• pentarchia (polityka)
• Wielka czwórka I wojny światowej