Wilhelm Rotkiewicz

Wilhelm Rotkiewicz (ur. 27 lipca 1906 w Dokszycach na Litwie, zm. 3 grudnia 1983 w Warszawie) – polski inżynier, konstruktor radiowego sprzętu odbiorczego.

Wilhelm Rotkiewicz

Data i miejsce urodzenia	27 lipca 1906 Dokszyce
Data i miejsce śmierci	3 grudnia 1983 Warszawa
profesor nauk technicznych
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Profesura	1954
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Warszawska Politechnika Wrocławska
Odznaczenia

Grób prof. Wilhelma Rotkiewicza na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie

Grób prof. Wilhelma Rotkiewicza i Stanisławy Rotkiewicz na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie

Życiorys

Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (ukończył studia w 1929). Po studiach pracował – do wybuchu II wojny światowej – jako starszy asystent w Katedrze Radiotechniki Politechniki Warszawskiej^[1]. W tym okresie realizował pierwsze prace konstrukcyjne w dziedzinie sprzętu radiowego (m.in. popularny, dwuzakresowy odbiornik detektorowy Detefon oraz przystosowany do współpracy z nim wzmacniacz z głośnikiem Amplifon).

W czasie II wojny światowej przez Rumunię przedostał się do Jugosławii, gdzie brał udział w walkach partyzanckich jako inżynier łączności w 40 Szturmowej Dywizji w charakterze szefa łączności. Wojnę zakończył wraz z nią w Mariborze w kwietniu 1945^[2].

We wrześniu 1945 wrócił do Polski i został mianowany pełnomocnikiem rządu do spraw organizacji przemysłu teletechnicznego. Od 1946 pracował przy tworzeniu Państwowej Fabryki Odbiorników Radiowych w Dzierżoniowie, gdzie do 1947 pełnił funkcję naczelnego dyrektora. Uruchomił produkcję odbiorników typu AGA (na licencji szwedzkiej). W latach kolejnych kierował Centralnym Laboratorium Konstrukcyjnym. Najbardziej znaną konstrukcją profesora Rotkiewicza z tych lat był uniwersalny odbiornik superheterodynowy Pionier^[3].

W 1948 podjął pracę na Politechnice Wrocławskiej, gdzie kierował Katedrą Techniki Odbiorczej na Wydziale Łączności. W 1954 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1962 – profesora zwyczajnego. W latach 1964–1976 związany z Politechniką Warszawską, prowadził badania w dziedzinie radiotechniki, techniki odbioru radiowego, miernictwa radiotechnicznego. Był jednocześnie m.in. doradcą technicznym w Warszawskich Zakładach Telewizyjnych i Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka i przewodniczącym Komisji Ekspertów ds. Oceny Jakości Odbiorników Radiofonicznych i Telewizyjnych przy Biurze Znaku Jakości.

Zmarł 3 grudnia 1983 w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim przy ul. Młynarskiej (Al.33-1-35a)^[4].

Był mężem Stanisławy z d. Strzelczyk (1923–2009). Miał trzech synów: Andrzeja (1931–2016), Pawła (ur. 1931) i Piotra (ur. 1932).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Srebrny Krzyż Zasługi (11 listopada 1934)^[1]
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Złota Odznaka „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”
• Złota Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności”
• Złota Odznaka Honorowa Politechniki Warszawskiej
• Złota Odznaka Honorowa Politechniki Wrocławskiej
• Złota Odznaka Honorowa Stowarzyszenia Elektryków Polskich
• Złota Odznaka Honorowa Naczelnej Organizacji Technicznej
• Srebrna Odznaka Honorowa Naczelnej Organizacji Technicznej
• Medal im. prof. Mieczysława Pożaryskiego
• Order Braterstwa i Jedności ze Srebrnym Wieńcem (Jugosławia, 1965)
• Order Zasługi dla Ludu ze Srebrną Gwiazdą (Jugosławia, 1965)

Upamiętnienie

Imię Wilhelma Rotkiewicza nadano w 1986 Zespołowi Szkół Nr 1 w Dzierżoniowie (wówczas pod nazwą Technikum Radiotechniczne i Zasadnicza Szkoła Zawodowa w Dzierżoniowie).

Jeden z pociągów Kolei Dolnośląskich na trasie Wrocław Główny - Bielawa Zachodnia, nosi imię Wilhelma Rotkiewicza^[5].