Witold Skórzewski

Witold Stefan Bolesław Skórzewski herbu Drogosław (ur. 26 grudnia 1864 w Würzburgu, zm. 30 grudnia 1912 w Czerniejewie^[1]) – polski arystokrata, I ordynat na Łabiszynie, hrabia.

Życiorys

Pochodził z linii osiadłej w dobrach Czerniejewo-Radomice. Syn hrabiego Zygmunta i hrabianki Konstancji Potulickiej córki właściciela Obór Kaspra Potulickiego i Teresy Konstancji z Mielżyńskich^[2].

W 1903 roku jego dalszy wuj, Leon Skórzewski założył w swych dobrach łabiszyńskich ordynację rodową, a prawa do niej przekazał właśnie Witoldowi, pomijając tym samym swojego brata Kazimierza. Witold objął w zarząd nowo powstałą ordynację już w 1903 roku. Podczas gdy jego brat Włodzimierz gospodarował w Czerniejewie, on sam przeniósł się do Łabiszyna.

26 lipca 1892 roku w warszawskiej bazylice św. Krzyża ożenił się z księżniczką Marią Radziwiłł. Z tego małżeństwa urodziło się troje dzieci: Maria Adolfowa Bnińska (1893-1972), Zygmunt Włodzimierz Skórzewski (1894-1974) i Karol Skórzewski-Ogiński (1897-1977).

Osobny artykuł: Pomnik Witolda Skórzewskiego w Lasach Czerniejewskich.

Zginął na polowaniu, przebywając na zaproszenie swojego brata Włodzimierza w Czerniejewie. Ordynatem łabiszyńskim został po nim jego syn Zygmunt, który po śmierci stryja Włodzimierza objął w posiadanie ordynację czerniejewską. W ten sposób obie rodowe posiadłości znalazły się w jednym ręku. Pochowany w Łabiszynie^[3].

Konstancin

W 1897 roku został egzekutorem testamentu właścicielki Obór Marii Grzymała-Potulickiej (siostry matki). Poleciła ona sprzedaż fragmentu lasu i podział uzyskanych środków pomiędzy spadkobierców^[2]. Skórzewski wraz ze swoim stryjem hrabią Mielżyńskim^[4], na tym terenie postanowił utworzyć oparte na zachodnich wzorcach letnisko Konstancin^[5][6], które nazwał na cześć swojej matki^[1].

Rozparcelowano las tworząc na jego terenie działki pod domy letniskowe oraz przestrzeń wspólną w skład której weszły dwa parki - Zakładowy i Grapa, budynki użyteczności publicznej (restauracja, stacja kolejki wilanowskiej i wieża wodociągowa). Dla realizacji planów letniska w 1900 roku Skórzewski powołał Towarzystwo Akcyjne Ulepszonych Miejscowości Letniczych^[2].

Letnisko przyciągało ówczesne elity finansowe, arystokratyczne i kulturalne z pobliskiej stolicy^[4].

Dla uczczenia założyciela, jego imieniem nazwano Park Zdrojowy^[7].