Województwo płockie (I Rzeczpospolita)

Województwo płockie (łac. Palatinatus Plocensis) – utworzone w 1495 roku, po inkorporacji do Korony księstwa płockiego. Istniało do II rozbioru Polski w 1793 roku. Składało się z 2 ziem przedzielonych Wkrą: płockiej i zawkrzeńskiej, które dzieliły się na osiem powiatów.

Ten artykuł dotyczy województwa płockiego I Rzeczypospolitej. Zobacz też: województwo płockie (ujednoznacznienie).

Województwo płockie

Palatinatus Plocensis

— województwo —
1495–1793
Herb
Sentencja: Religione et Iustitia[1]
Państwo	I Rzeczpospolita
Prowincja	Wielkopolska
Data powstania	1495
Siedziba wojewody	Płock
Wojewoda	zobacz: wojewodowie płoccy
Siedziba sejmiku	Raciąż
Popis	na błoniach pod Raciążem[2]
Powierzchnia	4304 km²
Populacja (1578[3]) • liczba ludności	146 000
Podział administracyjny
Liczba powiatów 8
Liczba reprezentantów
Liczba senatorów 3
Położenie na mapie Rzeczypospolitej

Herbem województwa był czarny orzeł bez korony w czerwonym polu z literą P na piersiach. Województwo posiadało trzech senatorów: biskupa, wojewodę i kasztelana płockiego.

Powiaty województwa płockiego

Powiat	Powierzchnia w km²
powiat płocki (ziemia płocka)	548
powiat bielski (ziemia płocka)	429
powiat raciąski (ziemia płocka)	491
powiat płoński (ziemia płocka)	280
powiat sierpecki (ziemia płocka)[4]	776
powiat szreński (ziemia zawkrzeńska)	953
powiat mławski (ziemia zawkrzeńska)	443
powiat niedzborski[5] (ziemia zawkrzeńska)	393
Razem (województwo) Σ	4304[6][7][8]

Zobacz też

• kasztelanowie płoccy