Wojna o kości

Wojna o kości (ang. Bone Wars) – trwająca od 1877^[1] do 1897 roku^[2] rywalizacja prof.^[3] Edwarda D. Cope’a^[4] i prof.^[3] Othniela C. Marsha^[4] w liczbie odkrytych okazów wymarłych zwierząt^[3], która doprowadziła do odkrycia setek okazów dinozaurów na zachodzie USA^[1].

Othniel Charles Marsh (po lewej) i Edward Drinker Cope (po prawej)

Rywalizacja zaczęła się prawdopodobnie, gdy Marsh publicznie wytknął Cope’owi błędy w rekonstrukcji szkieletu elasmozaura. Cope miał według Marsha umieścić czaszkę na końcu ogona^[5].

Często badania prowadzono z wykorzystaniem materiałów wybuchowych^[4][5]. Obaj naukowcy rywalizowali nie przebierając w środkach, płacąc za dostarczanie im skamieniałych kości, a także wzajemnie podkupując dostawców^[3]. Łącznie Marsh odkrył 86 nowych gatunków dinozaurów, a Cope 56^[4][5]. Rywalizację zakończyła w 1897 roku śmierć Cope’a^[2][5].

W czasie „wojny o kości” odkryte i opisane zostały m.in. allozaur, brontozaur, celofyz, diplodok, kamarazaur, monoklonius, stegozaur i triceratops^[4].

„Wojna o kości” stała się kanwą wydanej pośmiertnie w 2017 r. powieści Michaela Crichtona Smocze kły (Dragon Teeth)^[6].