XD Picture Card

Karta pamięci xD (ang. xD Picture Card) – karta pamięci flash stosowana dawniej głównie w aparatach cyfrowych Olympus i Fujifilm. xD jest skrótem od extreme Digital. Karty te zadebiutowały na rynku w lipcu 2002 r. Produkowały je Toshiba i Samsung dla Olympus i Fujifilm, a sprzedawały je również pod swoimi markami Kodak, SanDisk oraz Lexar. Ostatnim obsługującym je aparatem fotograficznym był Fujifilm FinePix F200EXR, który trafił na rynek w 2009 roku.

xD Picture Card

Karta Fujifilm xD Card 16 MB
Typ nośnika	karta pamięci
Data premiery	2002
Pojemność	Oryginał: do 512 MB Typ M/M+, typ H: do 2 GB
Opracowany przez	Olympus, Fujifilm
Wykorzystanie	aparaty cyfrowe, nagrywanie dźwięku
Wymiary nośnika	20 mm × 25 mm × 1.78 mm
Masa	2.8 g

Karta pamięci xD o pojemności 16 MB

Karta pamięci xD Olympus o pojemności 128 MB w porównaniu z monetą 2 euro

Dane techniczne

xD-Picture Card Olympus 32 MB

Z kart pamięci xD korzystały cyfrowe aparaty fotograficzne Olympus oraz Fujifilm, a także cyfrowe dyktafony Olympus. Fujifilm wyprodukował też odtwarzacz MP3 używający kart xD. Karty dostępne były w sprzedaży o pojemnościach 16 MB, 32 MB, 64 MB, 128 MB, 256 MB, 512 MB, 1 GB oraz 2 GB. Karta ma wymiary 20 × 25 × 1,78 mm (porównywalne ze znaczkiem pocztowym) i waży 2,8 g.

Typ M, M+ i typ H (wycofany ze sprzedaży)

Karta pamięci xD typ M Fujifilm o pojemności 1 GB

Karta pamięci XD typ H Olympus o pojemności 512 MB (wycofana z produkcji i sprzedaży)

Karta xD o pojemności 2 GB

Karty typu M wykorzystują architekturę Multi Level Cell (MLC) co dawało im teoretyczną możliwość produkcji kart o pojemnościach do 8 GB.

Karty typu M+ oferowały półtora razy większą prędkość odczytu i zapisu od kart typu M. Są kompatybilne z „efektami artystycznymi, 3D i panoramicznymi” dostępnymi w aparatach cyfrowych Olympus (w przeciwieństwie do kart typu M). Pozwalały wtedy na nagrywanie filmów najwyższej jakości aż do całkowitego zapełnienia karty, a nie jak ma to miało miejsce w typie M, jedynie 15 sekundowych kawałków. Zastąpiły one zawodne karty typu H.

Karty typu H oferowały teoretycznie trzykrotnie wyższej prędkości odczytu i zapisu od kart typu M, lecz były dostępne jedynie w pojemnościach 256 MB, 512 MB i 1 GB. Były także kompatybilne z „efektami specjalnymi” dostępnymi w aparatach cyfrowych Olympus. Z powodu zmian w architekturze, nowsze modele typu M i H mogą być niekompatybilne z niektórymi starszymi aparatami oraz czytnikami kart.

Tabela prędkości transferu

Typ	Pojemność	Zapis (MB/s)	Odczyt (MB/s)
Standardowe	16 MB, 32 MB	1.3	5
	64 MB, 128 MB, 256 MB, 512 MB	3	5
Typ M	256 MB, 512 MB, 1 GB, 2 GB	2.5	4
Typ M+	1 GB, 2 GB	3.75	6
Typ H	256 MB, 512 MB, 1 GB (2 GB Fujifilm)	9	15

Zalety

• Duża wytrzymałość i odporność na zniszczenie.
• Mniejsze wymiary w porównaniu do innych formatów (choć karty Memory Stick M2 są mniejsze).
• Niski pobór mocy.
• Większa szybkość od kart starszych formatów, tj. SmartMedia (SM), MultiMedia Card (MMC) oraz Memory Stick (MS).

Wady

• Mała maksymalna teoretyczna pojemność kart.
• Mniejsza liczba akcesoriów obsługujących te karty.
• O wiele mniejsza prędkość od głównego rywala – Secure Digital Card (SD).
• Szczegółowa specyfikacja jest własnością przedsiębiorstw Olympus oraz Fujifilm i jest niedostępna dla podmiotów zewnętrznych.
• Większa cena od kart innych formatów identycznej pojemności.
• Zdecydowanie mniejsza dostępność kart xD na rynku w porównaniu z innymi kartami, np. SD.