Zbrodnia w Obórkach

Zbrodnia w Obórkach – zbrodnia dokonana przez policjantów z ukraińskiej policji pomocniczej pod dowództwem niemieckim na Polakach, mieszkańcach kolonii Obórki w gminie Kołki, powiecie łuckim przedwojennego województwa wołyńskiego. Pierwsza większa napaść na Polaków na Wołyniu w czasie II wojny światowej.

Zbrodnia w Obórkach

Państwo	Polska (okupowana przez III Rzeszę)
Miejsce	Obórki
Data	11–13 listopada 1942
Liczba zabitych	52
Typ ataku	ludobójstwo
Sprawca	ukraińskie bataliony Schutzmannschaft
brak współrzędnych

Według wspomnień ocalałych, zebranych przez Władysława i Ewę Siemaszków, miejscowość Obórki została napadnięta po raz pierwszy 11 listopada 1942. Tego dnia grupa policjantów ukraińskiej policji pomocniczej pod dowództwem niemieckim otoczyła kolonię i wypędziła z domów 13 mężczyzn, bijąc ich kijami. Zostali oni wywiezieni do aresztu w Cumaniu. Według przypuszczeń Polaków z gminy Kołki przyczyną napaści było domniemane wspieranie przez mieszkańców Obórek partyzantki radzieckiej^[1] oraz ukrywanie Żydów.

13 listopada tego samego roku policjanci ponownie pojawili się w Obórkach. Tym razem wyganiali z domów wszystkich mieszkańców, których zapędzili do stodoły należącej do rodziny Trusiewiczów. Wszystkie ofiary zmuszano do położenia się na ziemi i zabijano strzałem w tył głowy. Wśród zabitych były kobiety i dzieci. Zginęło 32 Polaków, 1 Ukrainka oraz 1 Żydówka. Po dokonaniu zbrodni policjanci obrabowali puste domy, po czym wywieźli zdobycze, pozostawiając w pustej wsi straż. W jej ręce wpadło jeszcze 5 Polek, które w momencie napaści przebywały w Cumaniu, odwiedzając aresztowanych 11 listopada mężczyzn. Również one zostały 14 listopada zamordowane. Następnie cała kolonia została spalona. Ciała ofiar zostały pochowane we wspólnej mogile przez mieszkańców Rudnik i Stawyhoroża.

Jednym z mieszkańców Obórek, który uratował się z zagłady był Feliks Trusiewicz, których w swoich książkach wielokrotnie nawiązywał do tego mordu^[2][3].