Zużycie techniczne budynków

Zużycie techniczne – zużycie fizyczne budynku; Miara stanu technicznego obiektu budowlanego^[1]; Utrata wartości wynikająca z upływu czasu i sposobu użytkowania^[2]; Poziom jakości technicznej poszczególnych elementów budowli, odzwierciedlający stopień zużycia i zakres spełniania wymogów norm technicznych przez poszczególne części obiektu w chwili oszacowania^[3] i określa poziom zużycia wszyst­kich elementów budynku zarówno konstrukcyjnych, wykończeniowych, jak i wyposażenia i instalacji^[4].

Zużycie wynika z:

• wieku obiektu budowlanego,
• trwałości zastosowanych materiałów,
• jakości wykonawstwa budowlanego,
• sposobu użytkowania i warunków eksploatacyjnych,
• wad projektowych,
• prowadzonej gospodarki remontowej.

Jest ono wynikiem zużycia poszczególnych jego elementów konstrukcyjnych, wykończeniowych i instalacji^[5].

Zużycie techniczne obejmuje:^[6]

• zużycie normalne, związane z upływem czasu i wpływem czynników zewnętrznych (atmosferycznych);
• zużycie przyspieszone, występujące w razie braku należytej konserwacji i remontów;
• zużycie nagłe, występujące w warunkach losowych.

Szacowanie zużycia nieruchomości zabudowanych

Do oceny stopnia zużycia technicznego całego budynku (nie jego poszczególnych elementów) stosowane są:^[6]

• metoda czasowa, w tym:
  • metoda liniowa, tzw. metoda proporcjonalności,
  • metoda nieliniowa Rossa^[4],
  • metoda nieliniowa Eytelweina^[4],
  • metoda nieliniowa Romsterfena^[7];
• metoda wizualna, w tym:
  • metoda średniej ważonej,
  • metoda sztucznych sieci neuronowych prof. Z. Waszczyszyna z Politechniki Krakowskiej^[1],
  • metoda uwzględniająca czynniki losowe prof. A. Wodyńskiego z Akademii Górniczo‑Hutniczej^[1],
  • metoda szacowania zużycia technicznego przez rzeczoznawcę majątkowego.

Zastosowanie

Parametr szacowany przy:

• wycenie nieruchomości obejmującej budynek^[8],
• określeniu możliwości i warunków użytkowania budynku^[9].